The Body, Mind & Soul weer opladen
Een blog schrijven doe ik voornamelijk voor mijzelf, als een dagboek om terug te kunnen kijken en inspiratie vandaan te halen. Zo zit ik ter voorbereiding mijn laatste story te lezen die mijn ervaringen beschreven in de Dolomieten. Wat een gaaf avontuur, en wat me opvalt. Ik schijf echt op een eigenzinnige manier. Ergens in de herfst van vorig jaar raakte ik aan de twijfel, ik koos voor een masterclass reisjournalistiek, why?
Nou volgens mij ben ik de enige die mijn verhalen leest. Wat doe ik verkeerd dacht ik bij mijzelf? Na twee sessies van het programma had ik er al genoeg van. Zij leerden mij hoe ik mainstream en populair kon leren schrijven, om een groter publiek aan te trekken. Hmm dit wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon 100% mijzelf kunnen zijn, iets benoemen hoe ik het zie en uit het diepst van mijn ziel mijn ervaringen overbrengen. Een duur geintje bleek die cursus, ik ben zoals je van me zult verwachten niet meer geweest. Leermomenten zijn onbetaalbaar.
Vergeten te schrijven?
Ik merk nu pas om dat ik de trail run, reflectie, en bezinningsavonturen in Frankrijk en Noorwegen niet eens heb uitgeschreven. Ik vermoed dat ik ergens op was. Ik ben te veel en te kort achter elkaar op pad geweest. Terugkijkend vermoed ik dat er weinig sprake was van bewustZIJN, meer uit zoveel en zo vaak mogelijk op reis. Zocht ik toch weer erkenning en waardering?
Beide zijn afkomstig uit mijn valse zelfbeeld en niet uit mijn hartstreek, mijn authentiek IK. Ik realiseer dit. Na mijn trip in Noorwegen, wat echt zo ontzettend rustgevend en waanzinnig was, heb ik rustig aan gedaan. Ik leef nu meer en meer met de seizoenen mee. Deze verandering heb ik eerder ingezet, bijvoorbeeld door met name seizoenproducten te eten. Ik kies voor kleinschalig, biologisch, met aandacht en liefde. Voor mijzelf en dus gelijk ook met anderen. De kracht van SAMEN.
Plezier terugvinden en schaamte onder ogen komen
In de laatste maanden heb ik qua beweging uiteraard niet stil gezeten. Alleen de frequentie en met name de intensiteit ging drastisch omlaag. Ik haalde mijn plezier uit vele natuurwandelingen en korte runs tussen de 6 en pak en beet 15 km. Lekker in de buurt, er bleek genoeg te genieten. Ik wilde mijn lichaam, mijn geest, mijn ziel wat rust geven. Het was ook tijd om niet meer te vluchten, om het verdriet en pijn wat ik me weer kon herinneren uit mijn kindertijd nu onder ogen te zien. Ik ben geregeld op bezoek geweest bij mijn levenscoach Anne-Job. Ik heb veilig en in alle rust mijn verhaal kunnen doen, haar laten weten, vooral voelen wat dit met me deed. Geleidelijk aan kon ik het proberen te accepteren, te vergeven en leren los te laten. De heling en transformatie naar liefde, inzicht en vrijheid zijn weer ingezet.
Inspiratie vanuit enthousiasme
Ergens in januari kwam ik langzaam uit mijn winterslaap. Ik begon de intensiteit qua bewegen aan te passen en te verhogen. Ik testte en experimenteerde al langer met onder andere nieuwe voedingspatronen, loopstijlen en bewegen op intuïtie. Wat dat betreft lijk ik op een wetenschapper. Ik gebruik mijzelf als testpersoon om er achter te komen hoe ik mijn gezondheid en welzijn kan verbeteren. Ik heb de neiging om iedere dag iets te willen vernieuwen, veranderen en dus te willen verbeteren. Een on-going trip, die ieder seizoen zijn eigen kenmerken bezit. Net zoals de natuur. Ik geloof dat ik één ben met het universum en meer in flow geraak met het leven als ik me hierop laat mee bewegen, net als een golf op een bruisende zee.
Ik haal mijn boodschappen voornamelijk bij biologische winkels, supermarkten en kleine liefdevolle ambachtelijke ondernemers. Geregeld ben ik te vinden bij de Odin en Ekoplaza in Arnhem. Bij deze laatste werkt Olaf. Hij bevind zich voornamelijk bij de broodafdeling en is al jarenlang gepassioneerd trail runner. Zijn enthousiasme is en werkt aanstekelijk voor mij. Zo vertelde hij eind januari dat hij net terug was uit een train en trail kamp uit Lanzarote. "Heerlijk de batterij kunnen opladen en in shape komen" Dit was zijn zesde of zevende keer meende ik. Zou ook iets voor mij zijn, vroeg hij ongeremd.
Die woorden en vooral zijn positieve en blije houding was ik niet vergeten. Hoe fijn om in onze winterperiode een volle week de zon in te gaan en te gaan bewegen. Maar ja Lanzarote? Is dat niet zo’n eiland waar ik massa’s vol Britse mensen tegenkom met grote pullen pier en enorme vette hamburgers? Een vooroordeel die achteraf niet terecht bleek. Ergens was mijn nieuwsgierigheid gewekt en wilde ik graag beleven wat dit met mijn welzijn zou doen. Ik bezocht de website van de trail run event organisatie, sliep er wat nachtjes over en besloot om begin maart contact te zoeken. Zou ik volgende week al kunnen vertrekken vroeg ik brutaal?
De magie van Lanzarote
De lijnen bleken heel kort te zijn tussen MST en hun Spaanse partners. Alles werd geregeld, ik boekte een ticket met Transavia en hop hop Lanzarote here i COME. Ik heb besloten om toch af toe te vliegen. Niet zo frequent als voorheen maar als ik iets echt heel leuk vind en het heeft een toegevoegde waarde vind ik dat dit dient te kunnen. Overigens had ik wel onderzocht of er een andere manier zou zijn om daar te geraken. Vreemd genoeg en onverwachts was een optie om met de trein en diverse overstappingen in Cadiz aan te komen in Zuid Spanje. Daarvandaan vertrekt er iedere week een ferry naar Lanzarote. Bij elkaar zou ik dan minimaal 48 uur onderweg zijn. Wel een gaaf avontuur, alleen op dit moment erg prijzig. Ik ben gewend om voor eerlijk producten en diensten veel mee te betalen dan mainstream. Dit verschil was nu nog echt te groot.
Alhoewel misschien is de retourticket van EUR 280,00 gewoon oneerlijk en veel te goedkoop. Pff het zou fijn zijn als die vliegtuigmaatschappijen over zouden gaan op veel zuiniger vliegtuigen waardoor de Co2 afstoot aanzienlijk wordt beperkt en vermindert. Tot die tijd is het aan mij om hier bewust mee om te gaan. Dus niet radicaal niet meer vliegen maar bewuste keuzes maken en het universum vragen wat ik terug kan doen hiervoor.
Kriebels
Zondag 5 maart ben ik zo goed als gereed om te vertrekken. Mijn trail run stuff is ingepakt, ik heb daarnaast wat voeding meegenomen die tijdens de run van pas kunnen komen. Ik besluit een van de laatste treinen uit het station Ede-Wageningen te nemen. Ik woon er nog geen 10 minuten vandaan. Rond middennacht kom ik aan op Schiphol. Mijn vliegtuig vertrekt pas rond 06.00 dus ik dien wat tijd te overbruggen. Ik besluit ergens te gaan hangen, te genieten van wat kalme muziek. De tijd bleek zo ongeveer stil te staan, wat duurde dit lang. Rond de klok van drie kan ik inchecken. Zo gezegd, zo gedaan. Een klein uur later kijk ik naar buiten hoe de eerste vliegtuigen vertrekken en geniet van een gemberthee, een yoghurtje met granola en een ietwat taai croissantje.
Tijdens het wachten in de lobby tref ik vele actieve en sportieve mensen aan. Lanzarote blijkt een eiland te zijn waar veel triatleten en fietsen heen gaan. Niet voor niets denk ik bij mijzelf. Bijna 100% kans op zon, een heerlijk, niet te warm en niet te koude temperatuur en laaggebergte om te beentjes weer in beweging te krijgen.
In het vliegtuig val ik binnen een kwartier in een lichte slaap. Ik word ergens wakker als we het Spaanse vaste land hebben verlaten en het laatste deel over de Middellandse Zee inzetten richting Arrecife. Rond de klok van 10, lokale tijd kom ik aan. Een kleine luchthaven waar mijn tas binnen no time de bagageband wordt afgedragen. Ik word opgehaald door een taxi en naar mijn 1e slaapplek gebracht in Puerto del Carmen.
Ik kan gelukkig gauw inchecken en een korte broek aandoen. Tijd om te boel te gaan verkennen en wat te kunnen eten. Het blijkt het drukste plekje van de stad te zijn. Zelfs nu, zie ik heel veel toeristen. In het oude vissersgedeelte, waar de “lokals” nog te vinden zouden zijn eet en drink ik wat. Ik zit prachtig en kijk uit op de diepblauwe zee. Mijn gegrilde tonijn steak met aardappelen en wat sobere slasoorten is van middelmatige kwaliteit maar dat geeft niet. Ik besluit om daarna terug te wandelen naar mijn hotel. Tussendoor stop ik voor een cortado met wat lekkers.
Anders zijn
Na een korte siësta vertrek ik in late middag voor een Italiaans ijsje en aansluitend mijn avond eten. Rare volgorde zit ik nu te denken. Ach alles aan mij is anders, ik doe gewoon net waar ik zin in heb. Het diner was erg goed, ik liep middags al langs een Indiaans restaurant. Het leek me goed om te beginnen met wat basmati rijst, gewokte groente, een trio aan tapenades, wat van die platte pannenkoekjes en een werkelijk zalig gerecht met lam uit de regio. Mijn ogen bleken meer op te kunnen dan mijn maag. Met een kramp probeer ik later in slaap te komen.
Ik droom alvast van mijn TRAIL Run avontuur. Een belevenis die mij van het zuidelijkste puntje van Lanzarote helemaal naar het noorden brengt. Om daar de boot te pakken richting een eiland en aldaar het laatste deel te ondernemen. Ruim 150 km en iets van 4.200 hoogtemeters worden geschat. Ik ben heel erg benieuwd.
1e stage van Playa Blanca naar Yaiza.
Ochtends na de lunch wordt ik opgehaald door de lieve partner van de lokale reisagent. Hijzelf is met zijn compagnon een aantal dagen skiën in de Pyreneeën. Na een korte autorit van nog geen half uur wordt ik afgezet in Playa Blanca. Het strand ligt pal voor mijn neus. Ikzelf heb alles wat ik nodig heb in mijn race vest gestopt. De rest van de bagage wordt naar mijn 2e slaapplek gebracht in Yaiza. Ik start op een boulevard, dinsdagochtend rond half 10. Er is amper iemand te bekennen, dat belooft een mooie rustige run te worden. Het eerste deel brengt mij via het strand van Playa De Las Colaradas naar het Papagayo strand. Ik merk dat ik het liefst even de zee in was gedoken, toch doe ik het niet en vervolg ik mijn run. Ik loop op een breed zandpad die rechts uitkijkt op de zee en links op de bergen. Het is er vooral dor en droog, met af en toe een groen plantje langs de kant. Geleidelijk aan klim ik omhoog, af en kom ik wat schapen tegen en vooral veel cactussen. Blijven opletten dus. Het is een makkelijk gedeelte en binnen twee uur ontdek ik het dorpje Femes. Tijd voor een pauze.
Ik wacht tot het 12 uur is en ik ergens op mijn gemak kan zitten. Ik kies een van de twee restaurants uit die uitkijken op de vallei. Op ruim 450 meter heb ik zicht op de vlakte van Rubicon en zelfs voorbij Playa Blanca, waar ik vanochtend startte. Wat een aangenaam begin. Ik lunch (net) iets te veel. Dit gebeurd me wel vaker in het begin van een avontuur. Ik wil alles proberen, en soms vergeet ik dan wel eens dat ik nog uren dien te bewegen. Een klein uurtje verder ben ik klaar met mijn super malse steak, met lokale krieltjes en groene peppers. Toch grappig, normaal eet ik amper vlees en ik heb nu al twee keer een vleesgerecht op. Zou het door de magie komen van het eiland?
Peakmoment
Ik vervolg de route verder naar het hoogste punt v.d. dag De peak of the Atalaya de Femes op ruim 600 meter hoogte. Ik geniet kort van het verre uitzicht. Het bewegen zelf gaat wel oké, al is mijn hartslag nu al uren aan de torenhoge kant. Ik begeef me in zone 1 en geloof het of niet. Mijn maximale hartslag is zeer lange tijd 190 en meer. Even wennen aan de enorme hitte zal ik maar zeggen. Mijn lichaam voelt verder uitstekend aan. Af en toe kijk ik terug op wat ik heb afgelegd. Bijzondere route waar naar zo’n 22,5 km de bewoonde wereld te zien komt. Ik nader Yaiza, wat bekend staat als een van de mooiste dorpjes van de wereld.
Ik merk vooral de witte, blinkende huizen, knalgroene luiken, grote palmbomen en bloeiende geraniums op. Een plaatje voor de ogen. Een heus modeldorp. Mijn verblijf is eenvoudig te vinden. De gpx route werkte subliem, hoefde alleen maar te bewegen en te volgen waar die mij heen bracht. Easy. Maxi, mijn contactpersoon stuurt me het cijferslot door van waar ik de sleutels kan vinden. Mijn bagage ligt alvast klaar en er staat een grote fles water op me te wachten. Ik heb 27,29 km bewogen, ruim 1.006 hoogtemeters in zo’n 3,5 uur tijd. In de middag rust ik uit, eet ik een waterijsje ter verkoeling en besluit ik avond vis te gaan eten bij een lokaal restaurant. De gerookte en vers bereide zalm komt uit de regio en de vers gevangen tropische witte vis laat ik me aanbevelen. Ik geniet zo van mijn eerste echte Lanzarote dag. Om 7 uur is het gouden uur, de hemel transformeert tot een spektakel. Ik ben zo nieuwsgierig wat dit unieke eiland nog meer in petto voor me heeft.
2e stage van Yaiza naar Tinajo
Rond de klok van zessen word ik wakker. Ik heb de wekker iets later gezet als normaal. Ik kan pas rond de klok van acht ontbijten, ik pas me aan hoe de mensen alhier leven. Het ontbijt is wat aan de karige kant. Een glaasje appelsap, een toast met kaas en tomaat en een cortado kan er vanaf. Gauw daarna besluit ik te vertrekken, mijn bagage achterlatend die weer wordt opgehaald.
Het eerste deel van vandaag gaat over de weg. Het is nog rustig en ik kan rustig wennen aan de zon. Die straalt echt als een gekko. Bijna 150 lux gister geeft mijn horloge aan. Ik bloei helemaal op. Ik vertrek richting Uga om vervolgens naar de wijnstreek te bewegen. Wijn zou je denken? Ja geloof het of niet. Ze produceren op dit vulkanisch eiland waar amper regen valt de meest heerlijke wijnen. Ik kijk mijn ogen uit, zie overal van die kraters, zit ik niet op de maan? Het stadje La Geria waar je heerlijk kunt eten en dus lokale wijnen kunt uitproberen is net open. Ik heb eigenlijk al of beter gezegd nog steeds trek maar ben verdorie te vroeg. De vriendelijke dame biedt mij gelukkig een cortado aan met wat koekjes. Ik neem ze dankbaar in ontvangst. Ik pak een stuk van mijn zelfgemaakte brownie en geniet. Ik check gauw mijn water hoeveelheid. De komende 20km is er namelijk geen waterbron te vinden.
Flash backs
Ik beweeg rustig richting het Timanfaya gebergte. Deze vulkanen zijn nog actief, al houdt men dit goed in de gaten. Toevallig heb ik laatste een documentaire gezien van een uitbarsting van een vulkaan in Nieuw-Zeeland. Wat een nachtmerrie bleek dat te worden voor al die mensen. Levend verminkt en vele overleden, hun (overleving) verhalen zijn aangrijpend. De natuur gaat zijn eigen weg en kan meedogenloos zijn. Ik wissel paadjes af met delen over van dat vulkanisch as en gruis, naar beneden en weer omhoog, er komt geen einde aan. Toch is het groener als verwacht, de meest mooie gele bloemen staan me op te wachten. Ik kom zo wat de hele stage geen persoon tegen. Het lijkt op maan landschap en uit het niets kom ik dan weer eens een huisje tegen. Het fascineert me wel, hoe heeft dit kunnen ontstaan?
Nog voor half twee bereik ik het dorpje Tinajo. De teller geeft deze keer 33,4 km aan, 673 hoogtemeters in bijna vier uur tijd. Ik word opgewacht door Thomas. Hij woont al jaren met zijn gezin op dit eiland en is vooral een grote triatlon en met name fiets fanaat. Een sportman, gastvrij en houdt van gezond eten, bewegen en presteren. Ik slaap in een van zijn kamers op de ranche. Prachtige kamer. Ik neem een lekkere douche, relax even en besluit om daarna lekker te gaan lunchen. Deze keer kies ik voor een wit visgerecht uit de oven aangevuld met wat krieltjes in de schil en lokale groente. Dat heb ik wel verdiend. Ik daarbij een heerlijk wit wijntje en sluit af en met een bosbessentaartje bij een bakkertje om de hoek. Daarna weer wat tijd om te rusten en avonds heb ik deze keer wat spaghetti met zalm en kleine garnaaltjes gegeten. Met nog een klein beetje ruimte liet ik me verleiden om af te sluiten met een Tiramisu.
Brok in mijn keel
In mijn kamer ontvang ik een belletje van mijn vader Die belt nooit zomaar om iets leuks mee te delen, dus wat is er? Hij vertelt me dat dat Nel, de moeder van mijn vorig jaar overleden moeder vandaag thuis is gevonden en blijkt te zijn overleden. Ik had het voelen aankomen en raakt me toch wel ergens. Nu heb ik vorig jaar het contact met mijn oma verbroken toen ik me dingen kon herinneren van vroeger. Er zat heel veel verdriet, pijn en trauma’s vast in mijn lichaam. Dit kwam heel geleidelijk aan los toen ik mijn leven stapsgewijs ging veranderen.
Pas toen mijn moeder vorig jaar overleed kwam er heel veel los. Zo wist ik mij weer te heugen dat ik door beide ben misbruikt. Voor mij was dit een reden om voor mijzelf te kiezen en geen contact meer te wensen. Achteraf had ik misschien stilletjes gehoopt dat mijn oma eens de waarheid wilde zeggen en vooral waarom. Dan ook beseffende dat ik dan nog steeds in een slachtofferrol zou zitten en zij de macht over mij zou behouden. Ik wil haar vergeven, ik zeg dat ik haar vergeven heb en doe mijn best om dit te blijven doen. Zeker nu ze er niet meer is, is dat het enige wat ik kan doen. Ik benoem het verhaal, kan de pijn die ik voel beschrijven, vergeef ze met heel mijn hart en laat tenslotte los. Ze hebben ook heel veel goede dingen voor me gedaan, dan zou ik nooit vergeten en ben ik ze dankbaar voor.
3e stage Tinajo naar Caleta de Famara
Ik heb wat onrustig geslapen. Het overlijden van mijn oma doet me wel iets. Ik voel altijd van alles aan en het bleekt dat mijn oma vorige week al behoorlijk ziek was geworden en had gezegd dat ze dacht niet meer lang te leven zou hebben. Ergens rond dat moment ervaarde ik ook een onstuimig gevoel in mijn systeem. Op dat moment, niet wetende dat er iets mis zou zijn heb ik op de zaterdag voor mijn vertrek nog wel nagedacht om toch maar is langs te gaan. Tja uiteindelijk heb ik het niet gedaan en is the rest history.
Om acht uur kan ik aan tafel. Voor mij staat een uitbreid ontbijt buffet te wachten. Thomas schuift aan en er zijn wat andere actievelingen die ook in de ranche overnacht hebben. Ik geniet eindelijk weer is van een yoghurtje met wat noten en fruit. Ik praat wat over trail runnen en Iron men achtige dingen met Thomas en kort daarna vertrek ik richting het surfersplekje Famara. Een vlakke run wordt door mij verwacht met niet al te veel hoogtemeters. Het is sowieso niet te intens. Helemaal oké voor nu.
Via het asfalt van de weg vervolg ik mijn weg op een zand/ gravel achtige ondergrond. De paden zijn ruim en ik loop er heerlijk alleen. Het zand wordt langzaam een strand. Deze zie ik in de verte aan mijn rechterzijde. Nu is het licht klimmen en ontdek ik de peak of the Caldera del Cuchillo. Ik zie het dorpje la Santa al liggen. Wat een mooi deel is dit ook weer. Het beweegt echt heerlijk. Op een gegeven moment ben ik dicht bij het water. Ik laat al mijn zintuigen de vrije loop. Tijd om een intens maar klein stukje omhoog te gaan. De stenen zijn prachtig donkerrood van kleur. De golven van de zee komen mij tegemoet. Zou dit de hemel kunnen zijn?
Wonderschoon
Boven geniet ik van het uitzicht en neem ik rustig mijn tijd voor wat foto’s. Het is nog een klein maar verraderlijk stukje naar La Santa, de plek waar ik wil gaan lunchen. Er volgt een technisch gedeelte, licht naar beneden maar pittig of beter gezegd goed opletten door de scherpe stenen die de paden omheinen. Al gauw bereik ik het dorpje. Ik plof neer bij een tentje, bestel een tropisch fruitsapje en een enorme club sandwich. Ik neem mijn tijd. Ik merk dat ik wat water te kort kom en vul mijn flanks aan. Op een lekker tempo-tje beweeg ik richting de bekende club La Santa. De plek waar het bekende sporthotel is gevestigd. Vanuit de hele wereld komen ze hierheen. Ik meen dat je er 28 sporten kunt uit oefenen. Prachtig locatie, ik loop er met een lusje omheen om vervolgens de duinen in te trekken.
Vanaf dat moment is het vele meter genieten van echt de meest hagelwitte zandpaden die ik maar kan wensen. Ik breng het ritme omlaag en beweeg heerlijk in de flow richting mijn aankomstplek. Aan het einde zie ik de surfers al tegemoet op het strand van San Juan. Ik bereik Famara op tijd. Ik meld op advies van Maxi me bij een lokaal adresje. Daar krijg ik de sleutels en wordt me een appartement aangereikt. Iets te groot, maar schoon en netjes. Reflecterend tref ik op mijn telefoon aan dat het bijna 29 km is geweest met 350 hoogtemeters in nog geen drie uur tijd aan beweging. Tijd voor een after run shake, wat energie repen voor herstel en om rustig bij te komen. Wat een zalig parcour vandaag.
Leren surfen
In de middag schuif ik aan bij een vis restaurant. Pal aan het water, mijn voetjes in het zand en genieten van lokaal gevangen witvis met passende groente. Het leven is goed, ik voel me steeds meer opgeladen worden. Ondanks de vele meters die ik actief bezig ben geeft me dit ook een bommetje aan energie. Bij de buren zie ik een lekker toetje voorbij komen. Iets van de regio zegt de ober, nou doe mij die ook maar. Ik volg een keer. Ik heb genoeg op voor de hele avond. Ik kijk met plezier naar de surfers en hun kunsten. Ik voel me thuis op dit soort plekjes. Vrijheid, jezelf zijn, één met de natuur en veel creativiteit. De laatste weken heb ik toevallig wat documentaires bekeken over surfen en de helende werking hiervan. Mijn gevoel zegt dat ik hier iets mee dien te doen. Ik neem het mee, en zeg tegen mijzelf. Ik wil dit jaar leren surfen.
4e stage Caleta de Famara naar Orzola
Gelukkig weer wat beter geslapen. Herstel wordt mede gecreëerd door rust, een zo laag mogelijke hartslag (in rust) en door goed te kunnen slapen. Vul dit aan met gezonde en heilzame voeding en alles is mogelijk. Ik krijg van Maxi een adresje door waar ik kan gaan ontbijten. Het enige wat rond de klok van negenen is geopend. Ik bestel een sandwich met ham, tomaat en een koffie. De rest vul ik later wel aan tijdens de run in Haria. Mijn tas laat ik weer achter en ik lever de sleutels netjes in bij een lieve oudere vrouw in het stadje. Off i Go.
Ik weet ongeveer waar ik naartoe wil bewegen. Het massief van het Famara gebergte ligt pal voor mijn neus. Via de harde weg, loop ik licht omhoog om na het Urban gedeelte vol met bungalows de bocht naar rechts te nemen. De weg wordt vervangen door een grind pad en ik zoek vervolgens mijn weg omhoog. Ik slinger langs de rug van de berg en het wordt geleidelijk aan groener en groener. Af en toe dien ik mijn pet goed vast te houden. De wind is onstuimig, het gevoel alles te kunnen loslaten komt in mij op. Al gauw bereik ik de 600 meter en dat biedt mij geweldige uitzichten tegemoet. Links de zee, iets verder, zie ik het eilandje La Graciosa waar ik straks heen ga en morgen omheen beweeg. De dorpjes zoals Famara worden kleiner en kleiner.
Harmonie en vrede
Het hoogste punt van mijn Lanzarote trail ontdek ik nu. Op 630 meter sta ik daar en voel ik berusting. De peak of Rincon del Castillejo is magnifiek. Het terrein oogt ongevaarlijk, alleen de zeer harde wind maakt het uitdagend. Te veel uitwijken kan een catastrofe veroorzaken. Het is een zeer mooie en intens trail vanochtend. Na een kilometer of 12 daal ik wat naar beneden. Het dorpje Haria komt me tegemoet. Dit is precies het middelpunt van vandaag. Ik kom nu geregeld wat hikers tegen die de andere kant op gaan. Ik maneuvreer mij er rustig doorheen. Het lijkt op een grote groene oase met overal cactussen en palmbomen. Er is zoveel schoonheid aan te treffen hier. Haria bereik ik nog voor half 12. Ik loop ver voor op “schema” Tijd genoeg om te genieten van een wit sesambroodje met gegrilde en lokaal gevangen vis in een soort van biologische supermark en restaurant. Het smaakt heerlijk.
Een klein uurtje verder, bericht ik Maxi. De laatste boot richting het eilandje vertrekt om zes uur. Dat lijkt geen enkel probleem te worden. Er liggen nog wel wat klimmetjes in het vooruitzicht. Telkens als ik achterom kijk verbaas ik me overs hoe groen dit gedeelte is. Hoe gezegend ben ik om hier te mogen bewegen. Ik LEEF. De paadjes zijn smal, groen, mooi en ruig. De ene na het andere spectaculaire uitzichtpunt wordt ontdekt. Ik vervolg mijn weg richting het Mirador del Rio.
De benen voelen goed. Het laatste gedeelte gaat lekker omlaag, soms is het even opletten omdat het ondanks de hitte, toch verraderlijke paadjes kunnen zijn. De kleine steentjes en vooral de scherpe hoeken kunnen pijn doen. Wel een mooie manier om uit mijn hoofd te komen en nergens aan te denken dan aan de track en de natuur. Op een gegeven moment zie ik in de verte de veerdienst zijn weg vinden richting het piepkleine eiland. Nog voor drie uur tik ik de route af. De elite track van het hele avontuur zegt dat ik ruim 36 km heb bewogen. Daarin net geen 1.600 hoogtemeters en ik ben net geen 5 uur bezig geweest. Heerlijk de meest intense track is bereikt.
Gek he alweer vis
Ik heb een ontzettende trek gekregen van al dat bewegen en plof neer bij een visrestaurant dichtbij de haven. Een bijzondere, gewokte tonijn aan een spies onder gedompeld in een fusion achtig sausje, aangevuld met een broodje en wat mojo komt mij tegemoet. Wit, zoet wijntje met een een piepklein cheesecake sluit de boel af. Tijd om te kijken of ik last heb van de hoge golven en de onrustige zee.
De ferry van 4 uur besluit ik te nemen. Mijn duffel tas ligt al klaar. Wat is het allemaal toch goed geregeld. De zee is inderdaad ruig, we vliegen soms hoog in de lucht. Gelukkig is de pret al gauw voorbij, een klein half uurtje verder bereiken we Caleta de Sebo. Mijn accommodatie ligt er pal voor. De sleutel ligt voor me klaar. Een fijne kamer met uitzicht op de bergen, de zee en de vissersbootjes. Ik besluit om middags alleen wat te gaan drinken en een flan Casero te nuttigen. Dit is een soort van griesmeelpudding. Echt waanzinnig lekker. Genoeg om morgen het laatste deel te gaan beleven.
5e stage Caleta de Sebo in een roundtrip rond het eiland naar Caleta de Sebo
Het adresje waar ik gistermiddag een cortado dronk met het bekende toetje blijkt volgens Instagram een uitstekend ontbijt adres te zijn. Om negen uur zouden ze open zijn. Ik trotseer de honger en neem rond die tijd een kijkje. He wat gek, ze zijn niet open. Blijkt dat ze in maart aangepaste openingstijden hebben. Dit is voor hun toch een rustige periode qua toeristen. Ach ik vind al gauw iets anders. Minder authentiek maar prima. Een cortado, twee toast met tomaat en ham en een vers bereid sinaasappel sapje doen wonderen. Het is tijd om het laatste deel af te gaan leggen. De kers op de taart.
Dit finale deel is voornamelijk vlak maar relatief lang. Zeker als afsluiter. Ik beweeg vooral op haarfijn wit zand, ik kijk mijn ogen echt uit, want het eiland is een weerspiegeling hoe Lanzarote ooit was. Soort van miniatuur versie. Af en toe zit er een intens klimmetje bij. Na enkele uren kom ik de eerste mensen tegen. Allen gaan kijken bij één van de mooiste stranden die ik ooit heb gezien. Ik besluit hier om morgen nog eens terug te komen in alle rust.
De route gaat verder richting het noorden van het eiland. Eerlijk, op een gegeven moment heb ik het wel gehad. Ik merk dat mijn lichaam, geest en ziel gaan protesteren. Wat ben ik hier in godsnaam aan het doen? Alsof ik terug wordt gestopt in mijn lichaam en niet meer boven mijzelf uitstijg. Ik passeer zeker nog wat mooie gedeeltes. Na enige tijd heb ik mijn appartement weer ontdekt. De TRANSLANZAROTE TRAIL zit er nu echt op. Wederom ruim 28 km met nog net geen 600 hoogtemeters. Ik heb er zo’n vier uur over gedaan, er zaten wat wandel stukken bij, dat verklaart het.
Take nothing for granted
Dankbaar dat alles heel is gebleven, ik de route van A tot Z heb mogen beleven en al het natuurschoon wat ik heb mogen zien sluit ik eerst af met een waterijsje. In de middag ontdek ik een heerlijk restaurant. Ik bestel drie verschillende tapas gerechten. Weet je het zeker vraagt de vrouwelijke ober? Ja zeker, ik heb het nodig en verlang na heilzame voeding. Gekruide, kleine aardappelen, gegrilde paprika, aubergine, rode ui, champions en een zalmgerecht met kappertjes gaan er allen doorheen. Maxi tipte om af te sluiten met een lokale koffie likeur. Zo gezegd. Zo gedaan. Wat een mooie einde aan dit avontuur. Wat ga ik morgen doen?
Zielsverlangen
Het is heerlijk om wakker te worden en niets te hoeven doen. Vandaag is mijn laatste dag op het eilandje. Ik besluit lekker te gaan doen waar ik zin in hebt. Een lange wandeling op een heel rustig tempo volgt. Zwembroek en strandhandoekje zijn mee. Ik lig een tijdje lekker te chillen op het strandje waar ik gister langs kwam. Op een andere plek, nabij Pedro Barba plons ik het koude water in. Dit is een van de weinige plekken waar het mag en kan. De branding is op vele plekken vele malen te groot. Bij elkaar wandel ik nog ruim 20 km. Ik eet en drink wat, nu weer bij een ander restaurant en eindig met lekkere tapas gerechten bij het tentje waar ik mijn avontuur op dit eilandje ook begon. Het zit er zo goed als op.
Morgen vaar ik terug naar het vaste land. Daar wordt ik opgehaald, richting de luchthaven gebracht. Rond elf vertrekt het vliegtuig waar ik in zit naar Nederland. Om daar op een zeer winderige dag te landden. We vliegen zo’n 5 keer om Rotterdam heen omdat er slechts een landingsbaan open is op Schiphol. Enige tijd later zetten we voet aan grond op 22, de schipholbaan. Korte ritje volgt na de gate en binnen no time sta ik met mijn bagage te wachten op de IC richting Nijmegen. Ik stap als een van de eerste aan boord van de trein. Iets meer dan uurtje verder ben ik weer in Ede. En daarmee komt er een prachtig einde van dit eerste avontuur van dit jaar.
DANK JE WEL.