Feeling aligned op Madeira
Ergens vorig jaar kreeg ik intuïtief door om Madeira te bezoeken. Zo legde ik contact met Go Trail. Daniel, de oprichter verruilde enkele jaren geleden zijn pak en nette schoenen voor een avontuurlijker bestaan vol vrijheid, creativiteit en in de natuur. Hij organiseert tegenwoordig onder andere trail run en yoga reizen. Na inzien koos ik voor een zesdaagse selfguided variant. Dwars over het eiland, van west naar oost.
Net zoals vorig jaar neem ik één van de laatste treinen op een frisse woensdag avond in februari naar Schiphol. Mijn vlucht vertrekt als één van de eerste die ochtend erop. Het vliegtuig zit bommetje vol met mensen die willen genieten van het lente eiland bij uitstek. Want je kunt het hele jaar hier prima terecht. Ik slaap grote delen tijdens de heenreis. Een kleine drieënhalve uur later landen we op de luchthaven nabij Funchal.
Getting excited
Time to play
Zelfs zonder de wekker schiet ik de volgende dag wakker. Ik besluit gelijk om grotendeels mijn vaste rituelen (of gewoon routine activiteiten) te volgen die ik normaal ook uitvoer. Dat start al in bed. Heel kort doe ik wat simpele bewegingsoefeningen vanuit Qigong om mijn levensenergie aan te wakkeren en lichaam in beweging te krijgen. Glas water erna en een setje van 3x30 hele diepe ademhalingsoefeningen zijn de volgende. De rest zal ik je besparen.
De gpx routes van alle zes de etappes staan zowel in mijn Garmin Feniks als op mijn phone. Ik begrijp dat Daniel erop hamert dat alles werkt, niet iedereen volgt zijn gevoel. Ik geniet later van een heilzaam ontbijt, bereid me verder voor en begin rond half 9 aan het eerste deel.
Stage 1 Porto Moniz- Seixal
De etappe begint gelijk met een intens klimmetje. Ik voel gelijk mijn hartslag omhoogschieten. Dit is amper te trainen in ons vlakke landje. Gelijk weet ik weer waar ik aan begonnen ben. Een kleine 400 hoogte wordt overwonnen alvorens ik mag dalen.
Even bijkomen en dan start de volgende klim. Het sprookjesbos van Fanal wordt al gauw ontdekt. De paden zijn prima, zelfs houten balken als een soort van trap als ik omhoog beweeg. Pittig is het wel. De beschutting van het (oer) woud maakt het gelukkig behaaglijk.
Nadat ik de eerste peak bereik is het tijd om rustig af te dalen. Grote rotsachtige stenen vormen de ondergrond. Ik ben voorzichtig, gehaast zijn hier kan voor nare valpartijen zorgen. Het zicht is door de begroeiing van de kolossale bomen beperkt. Wat een voordeel is om in het moment te blijven.
Ik ben blij als ik op een gegeven moment een groene muur van bomen in de verte te zien krijg. Via Chao Da Ribeira zie ik Seixal al tevoorschijn komen. Pal aan de zee en de witte huisjes met rode/oranje achtige daken passeer ik links en rechts. De stage eindigt op een donker kiezenstrand. Hoppa, dit was een mooie start. Tijd om te rekken en strekken.
Big brother is watching me
Ik leg na het voltooien van de stage contact met Daniel. Hij kan via live track in de gaten houden. Een chauffeur kan me over een uur ophalen meldt hij direct. Helemaal oké, ik besluit aan het water alvast iets te eten en drinken. Geen Michelin ster waardig, voor nu een fijne aanvulling van mijn tekorten.
De rit met de auto blijkt wat rapper te zijn dan bewegen via bergachtig terrein. Binnen een kwartier ben ik bij het hotel. De rest van de dag doe ik rustig aan. Al verken ik verder de omgeving, altijd op zoek naar tentjes waar ik me thuis voel.
Stage 2 Seixal- Sao Vincente
Deze nieuwe ochtend word ik eerst opgehaald door dezelfde taxi driver van gisteren. Hij brengt mij terug naar Seixal, waar ik gister dus eindigde. Hij wenst me geluk voor deze intense dag. Gelijk blijkt die te hebben. Direct begin ik aan een intense en zeer steile klim. Gekscherend noem ik het een verticale 1,5 k binnen 4,5 km. Zwaar maar ik voel me oké.
Daarna volgt een lange en subtiele afdaling naar zeeniveau. Ik beweeg met gemak over gravelpaden, door de meest groene struiken, een mystiek bos en kiezelachtige slingerpaden die me dichter bij de kust brengen. Het laatste stuk is over de asfaltweg richting het water. Het is ondenkbaar steil, met een zomer slee was het makkelijker geweest. De afstand en hoogtemeters zijn ongeveer gelijk aan gister. Toch voelde deze stage door de ondergrond prettiger aan.
Ik besluit vervolgens dichtbij het water wat te eten, wachtend op de bekende driver die me komt ophalen over een klein uurtje. Net zoals gister is het vervoer over de regionale weg een stuk sneller dan al die gekke paadjes die ik voor mijn kiezen krijg. Aan mijn lichaam voel ik dat die wat gedaan heeft. Vooral mijn bovenbenen zijn stram. Conditioneel ben ik okselfris. De rest van de middag besteed ik aan herstel, lekker eten en drinken en genieten van het uitzicht. Als de dagjesmensen zijn vertrokken is het stil in het vissersdorpje. Wat een zegening.
Stage 3 Sao Vincente- Nuns Valley
Ik slaap wonderlijk wel in dit hotel. Ik kan niet wachten tot het half 8 is en ik kan gaan ontbijten. Er is genoeg te kiezen. Ik weet wat mijn lichaam nodig heeft dus niet voor de verleiding vallen om te veel in buik te krijgen. Het is wel vrij rustig qua aantal gasten. Ik ben er niettemin blij mee. In tegenstelling tot voorgaande jaren voel ik echt wat mijn lijf nodig heeft voor zo'n intense beproeving.
Rond de klok van half negen word ik opgehaald. Wederom is het dezelfde chauffeur. De laatste rit want ik slaap de volgende nachten in Funchal. De accurate man met weinig woorden zet mij binnen een half uurtje af in Sao Vincente.
Het eerste gedeelte van pak en beet 6 km is hetzelfde als waar ik gisteren eindigde. Nu alleen bergop. Ik beweeg op mijn gemak, ben de eerste dagen nog geen 10 mensen tegengekomen op de trails. Ontspanning in de inspanning. Wie wil dat nou niet?
Voor mij is het naast uitdaging ook een vorm van meditatie. Ik kan bezinnen, af en toe reflecteren en contact leggen met mijn innerlijke wereld. Eerlijk is eerlijk, daar ben ik altijd al goed in geweest. Voor mij is innerlijk weten, of wat andere intuïtie noemen de normaalste zaak van de wereld. De laatste jaren is dit stemmetje nog duidelijker aanwezig. Als richtingwijzer.
Increasing my frequence & vibration
Naarmate mijn bewustzijn verruimd wordt, groeit dit mee. Ik begeef me nu al enkele jaren op dit spirituele ontwaking pad. Steeds dichter bij onvoorwaardelijke liefde, acceptatie, rust en vreugde. Andere noemen dit verlichting. Ik noem het een hemel op aarde. Niet dat dit gevoel 100% constant is en dat is helemaal oké. Ik geniet van alle pieken, alsook de dalen in mijn leven. Dat maakt het zo mooi.
Terug naar deze etappe. Op een gegeven moment kom ik de bekende levada's tegen. Dit zijn irrigatiekanalen die gemakshalve zijn aangelegd om ook de droge delen van het eiland van water te voorzien. Voor mijn gevoel beweeg ik tegen een bergwand aan. Zo kom ik vervolgens verschillende watervallen tegen. Net zoals vier tunnels. Lange tunnels wel te verstaan waar het pikdonker is. Gelukkig heb ik genoeg licht van mijn telefoon om de boel te verlichten. De paadjes zijn veilig, al is het wat benauwd doordat ik dien te bukken.
Dit gedeelte erna is goed om het tempo iets op te schroeven. Ook wel even aangenaam. Na Encumedea mag ik weer klimmen. Een gevarieerd stuk. Eerst een single track over de kam van de berg. Het is hier zo groen, wat een wonderschoon eiland is het toch. Dit is wel het meest technische deel tot nu toe. Focus is echt nodig anders mieter ik een stuk naar beneden.
Peak the freak
Ik volg vandaag niet helemaal de gpx. Ergens in de verte zie ik namelijk een peak. (Pico Grande) Er is een pad ernaartoe. Ik besluit direct om hem te volgen, zo benieuwd. Met het betere klauterwerk ontdek ik de top. Een andere jongeman vergezeld me. Het uitzicht is magnifiek. Ik kijk minutenlang om me heen, zo gezegend om één te zijn met de natuur. Sterker nog, ik ben de natuur.
De afdaling later richting de vallei van de nonnen is supertof. De paadjes zijn wel wat smal, als ik eenmaal een grote groep heb kunnen passeren kan ik iets aan snelheid inwinnen. Op cruise control zigzag ik naar beneden. Dit voelde echt aan als een sky run avontuur. Mede door het klauterwerk met de kabels. Ik heb van top tot teen genoten.
Daniel pikt me deze keer op. Binnen een kwartier zie ik hem langsrijden. Alsof die het wist. Hij kijkt me aan en vraagt waar mijn zweet is? 'Zo'n zware etappen en het lijkt wel of je slechts vijf minuten hebt bewogen' Ik zeg niets. Van binnen lach ik. Ja, dit is mijn magie. Met weinig moeite veel bereiken. Dit kan iedereen leren als je er toewijding en geduld in stopt. Geen korte termijn oplossing, wel een duurzaam resultaat.
New kid on the block
We rijden rustig naar Funchal. Een indrukwekkende rit, want Nuns valley ligt nog vrij hoog vergeleken met waar we heen gaan. De hoofdstad duikt in de verte op. We rijden langs een dorpje waar ik soort van Venetiaanse mannen achter een slee mensen zie duwen over de weg. Het gaat echt rete snel.
Daniel zet me een half uurthe af bij mijn nieuwe hotel voor de laatste vier nachten. Ik krijg hulp van hem bij inchecken. Dat is vriendelijk, al in onze timing niet perfect. Een grote groep mensen staat ongeduldig te wachten.
Het hotel voelt prima aan. Niet zo luxe als de vorige, niettemin ik vermaak me wel. De rest van de dag verken ik de buurt en test wat restaurants. Dit is een echte stad en niet vergeleken met de rust van voorgaande dagen. Ik blijk vrij dicht bij het water te bivakkeren en gelukkig is het niet megadruk in de omgeving.
Stage 4 Nuns Valley- Poison
Na een gedegen ontbijtje maak ik mij weer eens klaar voor vertrek. Daniel pikt me wederom op. We rijden samen naar Nuns Valley. Je kent de drill inmiddels he. Vandaag volgt qua hoogtemeters de meest intense dag. Ik voel me nog steeds goed. Af en toe wel wat spierpijn als ik wakker word. De rek en strekoefeningen die ik iedere ochtend beoefen zorgen ervoor dat de pijn wordt verlicht en zo goed als weg is. Kiplekker ben ik nieuwsgierig wat ik mag ontdekken.
De track begint met een niet al te steile klim. Al gauw zie ik de pieken van Ruivo en Areeiro. Beide zal ik gaan ontdekken. Het is een stralende dag, en de richting die ik opga kent bijna geen andere mensen. Sowieso zijn dit allemaal paadjes op de ongebaande wegen. Te intens voor een 'normale' hiker. Ik geniet er oprecht van.
Binnen negen km bereik op de eerste top. Daar krioelt het juist wel van de mensen die via de andere kant zijn gekomen om van het uitzicht te genieten. Ik voel me wat onwennig, niet gewend om hordes aan mensen te waarnemen. Het zicht is daarentegen subliem. You win some, you loose some.
Lucky me
Het volgende stuk dirigeert mij eerst een stuk omlaag. Ook hier zijn weer allerlei stalen kabels aangelegd. De paden zijn goed te bewandelen. Niet technisch, al dien ik wel focus te behouden. Het voelt prettig om hier te zijn. Ik heb minder last van de mensen als op pico Ruivo.
Een pittig gedeelte volgt, niet voor iedereen weggelegd. Tenminste via deze kant. Deze peak ligt nabij een militaire radar. Het weer is al dagen om door een ringetje heen te halen. Geen druppel gevallen en amper een wolkje gezien.
Wat bijzonder is want op Madeira regen het regelmatig. Het is er niet voor niets zo groen. Ergens jammer dat er geen groot wolkendek is. Met uitzicht vanuit 1.860 meter hoogte is dat wel enorm gaaf. Ik kan helaas niet alles hebben.
Groene rust
De route naar beneden gaat verder over een mtb track. Dit zou, als ik superfit zou zijn echt een lekker stuk zijn om flink gas te geven. Ik doe het rustiger aan. Voordeel is dan ook dat mijn hartslag lager blijft, ik sneller herstel en minder vaak val.
Poiso ligt verscholen in een bosgebied. Het voelt ergens magisch aan. Alsof er elfjes tevoorschijn komen Misschien wil ik dat gewoon zien. Anyway. Het enige restaurant in de nabije omgeving is net op deze maandag gesloten. Helaas want ik heb trek gekregen. Wat een mooie run was dit zeg ik later tegen mijzelf.
Daniel komt me voor de verandering weer eens ophalen, hij was met een groepje in de buurt wezen bewegen dus dat scheelt. Wij rijden heel kalmpjes terug naar Funchal. Ik voel me zo goed dat ik Daniel meedeel dat ik liever stage 5 en 6 combineer. Deze intentie had ik al eerder. Niet om op te scheppen, het is onzin om hier aparte dagen voor in te plannen.
In de middag ontdek ik een fijn adresje om te lunchen. Ik ben wel verstandiger geworden in vergelijking met andere avonturen. In het verleden snakte ik na een run na zoveel mogelijk suiker en cafeïne. Nu wil ik vooral genieten van gezonde voeding. Al maak ik echt nog een uitzondering als iets echt lekker eruit ziet.
Stage 5+6 Poiso- via Porta da Cruz - Machico
Daniel pikt me deze ochtend wat later op. Het is een vrij lange stage met amper hoogtemeters dus voor hem handiger als ik niet te vroeg aankom in Machico. Het eerste deel naar Porta da Cruz is bergaf. Via een mtb track vervolg ik mijn avontuur. Ik doe het lekker op mijn gemak, geen haast en geen druk van andere mensen.
Mijn levensenergie is boven wonder nog steeds sky high, mijn benen hebben daarentegen duidelijk minder zin. Toch bereik ik binnen no time het beruchte havenstadje uit het rijke verleden. Ik zie voor het eerst wat bananenplantages. Deze smaken hier waanzinnig lekker. Ook kom ik steeds vaker de meest kleurrijke bloemensoorten tegen.
Last but not least
Ik beweeg tenslotte langs het strand en bereid me voor op het finale deel. Een klein klimmetje staat me te wachten. Aan mijn linkerkant zie ik de zee, ik beweeg nog een keer langs de kliffen die het noord met het zuiderdeel verenigd.
Het is zalig geweest om in deze ultieme stilte bezig te zijn. Een heel fijn einde van deze multi stage trail. Waarbij ik dankbaar ben om dit zonder kleerscheuren te hebben ontdekt.
In cijfers ziet dit avontuur er zo uit.
ca. 22 uur aan beweegtijd
