Alta Via 4 en terugkeren naar een gevoel van ZIJN
Het is begin juni 2024, ik begeef me op de lange afstandswandeling ' the walk of wisdom'. Dit is een rondje om Nijmegen van ongeveer 140 km. Ergens in de nabijheid van een oerbos krijg ik de ingeving om wederom de Dolomieten te gaan ontdekken voor in de zomer.
Eerder voltooide ik een groot deel van de Alta Via 1 in 2020 en de Alta Via 2 in 2022. Een magisch gebied in Zuid Tirol. Ik kijk er graag op terug. Via google zoek ik naar blogs over een nieuw avontuur.
Eerlijk is eerlijk, het normale trailrunnen begint te vervelen. Ik zoek naar iets nieuws, of iets wat het 'gewone' kan aanvullen. In Slovenië(2023) combineerde ik trailrunning met skyrunning. Minder lange en dus saaie stukken, maar korter in duur, meer hoogtemeters en op een hoger niveau waarbij er dus meer sprake is van klauteren. Echt een intens avontuur bleek dit te zijn.
Ik ontdek door het lezen van diverse blogs dat de Alta Via 4 wel is aan mij verwachtingen kan voldoen. Een meerdaagse avontuur van nog geen 100 km, behoorlijk wat hoogtemeters. En belangrijker, diverse trajecten met de Via Ferrata's die je niet kunt omzeilen.
Wie niet waagt, wie niet wint!
Ik besluit snel om een klettersteig setje aan te schaffen. Een van de lichtste en meest duurzaam qua materieel. Dit wordt mijn vuurdoop en een mooie manier om mijn comfortzone wat uit te rekken.
Terug in Ede probeer ik de hutten alvast in te regelen. Ik wil namelijk medio juli al gaan. En dat in een van de meest drukke gebieden van de Dolomieten.
Met het nodige uitzoeken puzzel ik een ontdekkingstocht van zes dagen bij elkaar. De eerste dagen ietwat kriskras door elkaar. Het is dat of ergens begin september een oplossing creëren. Ik kies voor het eerste. De vijf rifugio's hebben mijn verwachte bezoek bevestigd dus ik kan nu ook de rest inregelen qua vervoer met de ICE en nog wat accomodaties in Innsbruck, Toblach en Pieve di Cadore.
Kedeng Kedeng!
Het is 5 juli en ik zit in de ICE richting Innsbruck. Daar slaap ik vannacht, een mooie tussenstop en een leuke stad om even weer te ontdekken. Ik geniet van dit soort kleine steden. Ik heb een fijn hotel geboekt, slaap er prima, ontbijt de dag erop is dik in orde. In de ochtend vertrek ik namelijk direct naar Toblach.
Dit is een treinrit van een kleine 3 uur. Een mooie route, dwars door de bergen. Het begint al gelijk te kriebelen. Tegen de middag kom ik er aan. Mijn hotel voor deze avond is dichtbij het treinstation. Ik check in en besluit om een inloop wandeling te gaan maken.
Ik voel me fit, de frisse berglucht doet me onmiddellijk goed, wat heb ik een zin om morgen te gaan starten met het echte avontuur.
Stage 1 San Candido - Rifugio Fonda Savio
Gelukkig kan ik vroeg ontbijten, ik ben de eerste die aansluit. Gek genoeg is dit direct de meest uitdagende dag qua afstand en hoogtemeters. Ik geniet van het buffet en krijg genoeg binnen om er tegen aan te kunnen.
Ik check rond 07.30 uit, laat een groot deel van mijn bagage achter in een safe en heb alles wat ik echt nodig heb in mijn 'fastpack' gepropt. Inclusief een ferrata set van 1.3 KG (harnas en helm)
Ik pak een van de eerste bussen naar San Candido. Hier begin de tocht officieel.
Men oh men wat heb ik er weer zin in gekregen. Ik begin de eerste kilometers met rennen, het gaat licht omhoog, prima te doen. Het is een stralende dag, bijna geen hond te bekennen.
Binnen no time kom ik langs Rifugio Tre Scarperi. Ik besluit om rustig verder te gaan. Het wordt nu een stuk steiler richting Rifugio Locatelli. Daar aangekomen schrik ik van de hoeveelheid mensen. Echt zo gigantisch dat ik bijna spijt krijg waarom ik hier ben heengegaan.
Ik besluit wat te eten en snel de eerste Via Ferrata te gaan bestieren. Dit is de Torre di Toblin, net achter de hut. Zonder harnas begin ik aan de klim, om snel er achter te komen dat ik nu toch echt de set dien aan te doen. Ik ben alleen zo gehaast en redelijk gespannen dat ik mijn set in begin niet aankrijg. Een totale black out leek te volgen. Wat nu?
Haastige spoed is zelden goed!
Ik vind ergens een momentje van rust en stilte. Ik weet het harnas aan te krijgen en klik me vast aan de stalen kabels. Poe even wennen, maar op een gegeven moment voelt het wel oke. Ergens in de strijd verlies ik alleen weer eens mijn zonnebril, de zoveelste...
Een klein uurtje later heb ik de eerste ferrata overwonnen. De uitzichten zijn echt oogverblindend. Tijd om gauw verder te gaan richting Rifugio Fonda Savio. Wat 'normale' mensen in twee dagen doen heb ik in een dag verwerkt. Ik besluit om de route te nemen via de Sentiere Bonnocossa (een eenvoudige via ferrata). Ik geniet oprecht van de omgeving, zeker als de drukte qua mensen voorbij is.
Rond de klok van 16.00 stop ik voor een overtocht van wat lijkt een ijsveld te zijn. Een groepje jonge nederlanders kom ik tegemoet. Eigenwijs volg ik de route op mijn horloge (gpx). Dit had ik achteraf beter niet kunnen doen. Ik loop zeker 1,5 uur totaal om. Bij een volgende ferrata raak ik licht in paniek, dit stond namelijk niet op de planning.
Ik besluit om terug te gaan, kan gelukkig wat water krijgen van het groepje jongens. Mijn slaap plek is net voorbij het ijsveld weten te jongens mij te melden. Jeetje, ik had er om half 5 al kunnen zijn, had ik t maar gevraagd.....
Wat een bizar begin, rond de klok van 18.00 meld ik me bij de hut. Ik kan direct aansluiten voor het eten. Ik heb er meer dan 9 uur over gedaan, 33 km en 2400 hoogtemeters. Een goed begin is het halve werk.
Stage 2 Rif. Fonda Savio- Rif. Auronzo
Ik word ochtends wakker met een gigantische hoofdpijn. Een beroerde nacht heb ik gehad in de attic. Al had het misschien ook te maken met de adrenaline van de tocht ervoor en de wedstrijd tussen Nederland en Engeland.
Het ontbijt doet me goed, ik sluit aan bij een groepje belgen. We kletsen wat, net als het tijdens het avondeten van gisteren. Rond de klok van 08.00 ben ik er weer klaar voor. Ik besluit om eerst een via ferrata gaan ontdekken.(Merlone).
Samen met een jongeman uit Denemarken beginnen we aan onze avontuur. Ik ben stukken rustiger dan gisteren, mijn harnas had ik al bij de hut aangetrokken. Het is echt een heerlijke stuk omhoog. Echt in de flow, tussendoor pratend en inspiratie opdoend voor een volgend avontuur.
Ik ben super licht vertrokken, zonder rugtas en ook zonder telefoon. Het uitzicht op de top is adembenemend mooi. Ik heb veel zelfvertrouwen kunnen tanken voor de resterende dagen met ferrata van een nog hoger niveau.
Ik neem afscheid van the 'men from Danmark' en kan op mijn gemak terug naar Fonda Savio om daar op mijn dooie gemakkie richting Rif. Auronzo te gaan. Ik kies de meest groene route, kom af en toe wat koeien tegen en verbaas me over de enorme rust.
De hut zelf is prima. Ik slaap met een oudere man uit Nederland. Hij volgt een andere, wat kortere route. Het avond eten is oké, ik besluit om lekker vroeg onder de dekens te gaan.
Stage 3 Rif. Auronzo- Rif. di Carpi
Ik word heerlijk wakker, de enorme grote kamer met zijn tweeën doet me goed. Ik meld daaropvolgend voor een degelijk ontbijt. Een niet al te lastig deel staat me vandaag te wachten. Helaas is het alleen het weer totaal omgeslagen. Het regent iets, zicht is nog geen 100 meter en er dreigt onweer te ontstaan.
Het eerste deel is weer terug naar Rif. Fonda Savio. Ongeveer hetzelfde als hoe ik gister omhoog ging. Nu dus omlaag, ik kan het met een redelijk tempo af. Via Forcella Diavola, en di Misurina vervolg ik mijn pad. Net voor het middag uur blijkt er toch bliksem in te slaan. Ik schuil met en groepje Portugezen in een soort van grot. Rustig afwachtend voordat het weer omslaat.
Gelukkig gebeurd dit binnen een uur. Ik zeg adios tegen de drie musketiers en graag tot ziens bij de volgende hut. Het uitzicht op Lake Misurina is wel gaaf. Bij Rif. Col de Varda besluit ik te stoppen voor een cappuccino en gebak. De zeeën van tijd en slow living kan me wel bekoren.
Het laatste deel naar Rif. Di Carpi gaat door een groen woud heen. Heerlijk om even de gas erop zetten en te cruisen. De omgeving waar deze hut ligt is echt subliem. Een mooi stuk en blij dat ik hier mag overnachten. Het welkom is hartelijk, het eten is echt verrukkelijk en ik slaap in mijn uppie in een privé kamer. What a BLISS DAY.
Meet my 3 amigos from Braga
In de kleine hut kom ik mijn Portugese vrienden weer tegen. Twee wat oudere mannen vergezeld door een vrouw. Ik ervaar direct een klik met ze. Ook zij doen de Alta Via 4 en hebben in het verleden de AV1 en AV2 voltooid.
We praten wat over de aankomende dagen, met name over de via ferrata's die gaan volgen. Vanaf Rif. Vandelli volgt de meest uitdagende. Een zeer lange wand van steen en stalen kabels en ladders, die niet te omzeilen valt. Kortom als ik en de rest dit niet blijken aan te durven dan is de tocht voorbij. Alhoewel, er is nog een short cut, maar dat is eigenlijk valspelen vinden wij.
What a VIEW
Na het eten besluit ik om nog een korte wandeling te maken. De wolken en bergtoppen laten een mooi toneelspel zien. Echt ik had hier nog nog wel dagen willen blijven. Dat is dus het nadeel als je alles van tevoren inplant.
Er is geen kans om te improviseren en echt in het moment te blijven. Dit ga ik volgend jaar anders doen zeg ik tegen mijzelf.
Stage 4 Rif. Di Carpi naar Rif. Vandelli
Wederom word ik fijn wakker. Een kamer voor mijzelf, wat een luxe en dat voor een normale prijs. Het valt me sowieso op dat de prijs kwaliteit verhouding wel oké is. De eerste twee keer in de Dolomieten liet ik het door een plaatselijke reisagent regelen. Echt super verzorgd, alleen ook erg duur. Al zat daar wel bagage vervoer bij in.
Ik geniet van een eenvoudig doch goed ontbijt. Wederom staat een relatief makkelijke dag voor de boeg. Het eerste gedeelte is prima om te rennen. Het blijkt een grote groene oase te zijn, licht dalend, al heeft het wel geregend. Dus opletten geblazen.
Het tweede gedeelte richting Rif. Vandelli is steiler. Het is er zo rustig, ik kom op deze route amper een ziel tegen. De stilte is zalig en boost mijn vertrouwen voor de volgende twee uitdagende dagen.
De hut bereik ik al snel. Nog te vroeg om in te checken dus ik neem wat te eten, kijk even bij het mooie meer (Lake Sorapis) en besluit om een extra wandeling te maken. Deze stond niet gepland, en blijkt een heerlijk idee te zijn. Een deel wat redelijk ongerept is, flink klimmen om vervolgens kilometers naar beneden te gaan. Wat een zalig gevoel. In het dal neem ik een ijsje om vervolgens de populaire route naar boven te nemen. Daar kom ik helaas wel hordes mensen tegen. Ik kan niet alles hebben.
Stage 5 Rif Vandelli- Rif San Marco
Nu dien ik te bekennen dat ik de dag ervoor me redelijk druk heb gemaak over dag 5. Een gigantische ferrata van enkele uren staat gepland. Ik blijk niet alleen te zijn, met groepjes uit de US (twee stellen, drie jonge dames uit Texas) en wederom mijn drie vrienden uit Portugal gaan we de uitdaging aan.
Ik start om 07.00, we hebben daarvoor genoten van een snel ontbijtje. Daarnaast heb ik voor het eerst een lunch pakket meegenomen. Op een blog las ik dat de tocht wel eens 8 uur zou kunnen duren. Pff.
Het eerste begin van pak en beet een kilometer is easy peasy. Dan, als we de stalen kabels ( Giro del Sorapiss) tegemoet komen begint het te kriebelen. Ik besluit me als tribe leader voor te stellen. Als eerste betreed ik the enorme wall, benieuwd wat er gaat volgen.
Het gaat echt wonderlijk goed, ik ben volledig in het moment, nu, gefocust en aanwezig. Dit bizarre gevoel heb ik zelden gehad. Een gevoel van ZIJN. De beklimming gaat me makkelijk af, op een gegeven moment besluit ik niet meer te wachten op de anderen. In no time bereik ik Rif. San Marco. Ik heb er vijf en een halve uur over gedaan, met stops. Met een sereen gevoel geniet ik van een mistrone soepje en van de enorme rust en ruimte.
Reality check.....
De dag liep zo prettig dat ik de rest helemaal vergeten was. Het valt me op een bepaald moment op dat deze avonturiers nog niet binnen zijn Met uitzondering van een snel koppel hikers uit Seattle is het rustig. Er zijn wel genoeg dagjesmensen, niet gek aangezien het zondag is, zomer en heerlijk en stralend zonnetje.
Wat blijkt is best heftig. Ik meen dat ik bij het avond eten een bericht krijg dat een stel gestopt is en is opgehaald door een helikopter. De jonge vrouw ging door haar enkel en kon met geen mogelijkheid de tocht voorzetten. Later blijkt ook dat de drie uit Braga het zwaar hebben. Ze komen echt 5-6 uur later dan ik aan, totaal bekaf. Een van de groep kreeg het zwaar te verduren waardoor de ander twee niets anders dan bij konden blijven.
Het biedt gelijk een moment van zelfreflectie. Wat ben ik gezegend met zo'n fit lichaam, heldere geest, stabiel qua emoties en spiritueel aligned. Het kan ook anders, en dat blijkt wel weer.
'The EK finale'
Na het avondeten neem ik mijn plekje in de slaapzaal in. Ik ben deze keer niet alleen, en slaap met het stel uit Seattle. Ze zijn net zoals ik redelijk op hunzelf dus ik praat verder niet echt met ze.
In de tuin kom ik avonds een stel Italianen tegen. Echt een leuke groep jonge mannen, waarvan een met zijn vader is. Zijn pa is hoogleraar en werkt in Nederland. Als ik zeg dat ik uit Ede kom begint die te lachen. Hij is namelijk werkzaam op de universiteit in Wageningen. Zo klein kan de wereld ook weer zijn.
Met het groepje kijken we op een van de telefoons de finale Spanje- Engeland. Alhoewel ik het niet helemaal afkijk ben ik blij dat Spanje gewonnen blijkt te hebben. Tijd om onder de wol te kruipen. De laatste dag van het avontuur staat morgen gepland.
Stage 6 Rif. San Marco - Pieve di Cadore
Het laatste deel staat me vandaag te wachten. Na het ontbijt wat trouwens net zoals het avondeten van hoge kwaliteit was begin ik aan dit finale deel. Het begin is eenvoudig, ik wandel met het groepje van gisteren en praten wat over onze ervaringen.
Bij het bereiken van rif. Galassi ( ca. 45 min van San Marco) is het tijd om weer alleen te zijn. Een uitdagend deel komt me tegemoet. Met daarbij een via ferrata (Forcella del Ghiacciaio.) Er ligt nog behoorlijk wat sneeuw, wat een soort van magisch effect geeft. Echt dit is veruit de mooiste omgeving wat ik de afgelopen dagen heb mogen aanschouwen.
Na een tijdje sluit ik me aan bij het stel uit Seattle. Zij zijn erg snel voor hikers, en ik kan lekker meebewegen, wetend dat ik het laatste deel kan gaan rennen. Samen begeven we ons door de sneeuwvelden. Ik glij iedere keer om mijn muill. Mijn Salomons zijn behoorlijk op, eigenlijk kan het niet meer. Laat ik ze een mooi einde geven.
Soothing and relaxing
We bereiken Rif.Antelou net na het middaguur. Ik besluit lekker mijn tijd te nemen, wat te eten en de weg te vervolgens naar mijn B&B. Het laatste deel van 6-8 km gaat flink naar beneden. Tijd om nog even lekker te rennen.
Binnen het uur bereik ik het kerkje waar officieel de route teneinde is. Ik heb zo'n zin gekregen in een ijsje dat dit het eerste is wat ik doe in het stadje. Terug in de normale wereld. Mijn plek waar ik overnacht is een kleine 10 minuten verder.
Ik slaap daar toevallig met wederom het stel uit Seattle. Zonder dat we het van elkaar wisten boekten we dit tezamen. Ook de dames uit Texas volgen later die avond, al heb ik ze live niet meer gezien of gesproken.
De dag erop vertrek ik met de bus terug naar Toblach. Daar pik ik mijn spullen op en neem de trein naar Innsbruck. Daar slaap ik vannacht om morgenvroeg de ICE terug te nemen naar Arnhem Centraal.
In cijfers zag dit avontuur er zo uit.
ca. 26 uur aan beweegtijd
