In de FLOW door de Julian Alps
Nadat ik al al bewegend Lanzarote had ontdekt begon het laat in de lente toch weer te kriebelen. Ik neig naar een avontuur in een wat onbekender gebied, vergelijkbaar met hetgeen ik afgelopen jaar heb beleefd en bij voorkeur iets intenser.
Mijn keuze valt op Slovenië. Om precies te zijn, de Julian Alps. Via een lokale reis/ skyrunning agent kan ik de trip laten inregelen. Een avontuur van vijf dagen, veel stukken met klauterwerk en op grotere hoogte dan normaal.
Ik leg medio juni 2023 contact met Matej en leg vriendelijk het verzoek neer of ik begin juli al kan starten. Het blijkt een vlugge Japie te zijn, schakelt snel door met zijn collega's en de hutten en hoppa alles is binnen een paar dagen volledig geregeld.
Ook regelen zij de eerste drie dagen het bagage vervoer tussen de hutten in. Dit betekent dat ik super licht kan bewegen en daardoor ook wendbaarder ben.
Salzburg here I Come!
Nu de zomer net haar verwachting maakt pak ik de ICE naar Salzburg. Met enige vertraging kom ik daar rond de klok van zes aan. Ik heb een heel fijn hotel geboekt waar ik vorig jaar ook al was geweest.
Ik verken de stad, eet ergens een heilzame maaltijd om op tijd mijn bedje in te kruipen. De volgende dag word ik heerlijk wakker. Ik meld me al vroeg bij het ontbijt. Iets waar ik al schuimbekkend op aan het wachten was.
Ik neem niet te veel binnen. Zo had ik ook nog een fijn koffietentje opgezocht. Zij blijken heerlijke specialty koffie te schenken. Ik wandel er binnen een kwartier naar toe. De flat white smaakt verrukkelijk. Bij een bio bakker in de buurt scoor ik nog wat broodjes voor de treinreis naar Villach.
Near the border with Slovenia
Er gaat een rechtstreeks trein vanuit Salzburg naar een van de meest zuidelijkste plekjes in Oostenrijk. Ik heb hier een kamer voor vanavond geboekt. Mijn avontuur start nameliijk morgen in Kransjka Gora. Het bekende wintersportoord in Slovenië, aan de voet van de Julian Alps.
Villach blijkt iets minder leuk dan Salzburg. Al kon ik avonds prima eten bij een Vietnamees en de ochtend erop ontdek ik ook een fijn adresje voor het ontbijt. Rond de klok van negen loop ik het gebied waar de taxi's staan en vraag wat de prijs is voor dit relatief kleine stukkie.
Hmm, dit blijkt EUR 80,-- te zijn. Dit had ik ergens wel verwacht, alleen niet gehoopt. Helaas gaat er geen trein dus er rest niets anders dan het ritje te gaan maken. Gelukkig is de taxichauffeur zeer vriendelijk en bereik ik binnen het uur het hotel waar ik vanavond blijf slapen.
Stage 1 'three border run'
Na ingecheckt te hebben en even het dorpje te hebben bekeken wil ik mijn gaan opmaken voor een inlooprondje. Ik ervaar al direct de frisse berglucht, het ziet er allemaal best leuk uit. Niet al te druk, het zomer seizoen dient nog te beginnen, al is het in de winter vele malen populairder.
Ik besluit om een rondje te gaan rennen richting het drie landen punt. Een fijn begin van pak en beet 20 km, licht omhoog ( 750 +) om vervolgens weer terug te keren. Ik voel me heerlijk, de omgeving is een lust voor de ogen en ik kom amper een kip tegen.
Ik doe er uiteindelijk een kleine drie uur over waarbij ik nog een korte stop maak voor een drankje om de dorst te lessen. Volgens mij voel ik mij klaar voor het multistage avontuur van vier dagen.
New 'shoes'
In Nederland beweeg ik nu al een tijdje op van die 'five vingers schoenen' Dit zijn super lichte, soort van teen schoenen die het meest overeenkomen met op blote voeten bewegen en toch bescherming bieden.
In ons frisse kikkerlandje is het zo goed als vlak, dat is prima te doen. De eerste etappe hier gaat ook nog over een groot stuk van asfalt. Als ik onder de boomgrens beweeg voel ik al wel dat het pijnlijker is.
Ik ben er nog niet helemaal uit of ik deze schoenen ook de andere vier dagen kan gebruiken. Nu heb ik nog twee andere setjes bij me. Ergens wil ik het toch proberen, al zegt mijn gevoel dat het een ware uitdaging gaat vormen.
Later die dag komt Matej langs om de trip door te nemen. Hij adviseert me om een ferrata set aan te doen voor in ieder geval de eerste dag. Ik heb niet echt ervaring met via ferrata's al zijn er spelenderwijs stukken geweest in de vorige trips waarbij ik gebruik diende te maken van kabels en ladders. 'Met handen en voeten kom je een eind zeg ik gekscherend tegen hem'
Stage 2 Tonka Dom -Aljazev Dom
Jammergenoeg blijf ik slechts een nacht in dit hotel slapen. Ik was een van de weinig bezoekers, dus genoeg tijd om even te kletsen met de eigenaar en tijdens het ontbijt met een van zijn medewerkers.
Het ontbijt was erg goed verzorgd. Ik neem genoeg om de eerste uren door te komen. Rond de klok van half acht ben ik zo goed als klaar. Mijn Fastpack is gevuld met alles wat ik echt nodig heb inclusief een klettersteigset.
Een privé chauffeur brengt me naar het begin van de trail. De rest van de bagage brengt zij naar de hut waar ik vanavond overnacht.
Ik start op ongeveer 1400 meter hoogte. De eerste paar kilometers gaan zigzag omhoog. Ik heb er toch voor gekozen om op een van mijn five fingers paartje te gaan bewegen. Lets see how things work.
Pff these shoes hurt like hell!
Ik heb geluk met het weer. Het is echt perfect om door de groene weilanden te bewegen. Al gauw wordt dit vervangen door meer rotsen en enorme stenen. Zeker richting 'razor' worden de uitzichten mooier en mooier. Af en toe kom ik een sneeuwveldje tegen.
Ik dien te bekennen dat het lastig is om op deze schoenen op dit soort terrein te bewegen. Ik voel me minder stabiel en probeer mijzelf op te beuren dat ik er bijna ben. Nadat ik op het hoogste punt van vandaag ( +- 2300 meter) een hut tegenkom stop ik om daar te gaan lunchen.
Een soort van goulash soepje gaat er graag in. Een groepje mannen vergezelt me. Na de korte break vervolg ik mijn weg naar de hut. Ik krijg alleen steeds meer pijn te krijgen doordat ik over grind beweeg. Nee dit is geen plezier, ik heb spijt dat ik dit materiaal toch heb aangedaan.
Toch dien ik een lang stuk over kiezelsteentjes te overbruggen. Normaal gesproken geen probleem, deze keer toch een nare obstakel.
Als ik de boomgrens weer bereik, ik ben inmiddels al een tijdje naar beneden aan het glijden, scheld ik alles en iedereen uit. Vooral mijzelf. Het doet echt pijn. Gelukkig is op een gegeven moment mijn slaapplek in zicht. Al met al was het een vrij lange tocht van net nog geen 7 uur.
Danish dynamite!
Aangekomen bij de hut krijg ik te horen waar ik slaap. Het blijkt op een redelijke grote zaal te zijn met diverse anderen. Ik raak aan de praat met een jonge vrouw uit Kopenhagen. Zij wandelt hier een paar dagen en is net zoals ik alleen.
We wisselen wat ervaringen uit, genieten van het avond eten, alhoewel genieten, zo bijzonder was het niet. Net voordat het donker word kiezen we er voor om ons bed te gaan opzoeken. Ik bedank haar vriendelijk voor de fijne avond en wens haar alle geluk met haar wandeltocht.
Stage 3 Aljavez Dom- Kosiev Dom na Vogarju
Na het ontbijt vervolg ik mijn weg naar de volgende hut. Wederom is het een stralende dag. Ik heb gekozen om terug te keren naar mijn normale Trailrun schoenen. De rest van de spullen laat ik achter, deze worden opgehaald door een chauffeur en naar de volgende hut gebracht. Wat een luxe eigenlijk.
Het begin is in het bos en is de zelfde route waar ik gister eindigde. Al gauw wordt het klauterend omhoog gaan via enorme rotsen. De route is overigens prima uitgestippeld, al helpt de gpx natuurlijk ook mee.
De omgeving heeft wel iets weg van de Dolomieten. Ruig door alle stenen en toch ook weer rustgevend door al het groen. Het is wel erg rustig, natuurlijk waren in de hut wel wat mede avonturiers. Al bewegende zijn ze minder makkelijk te spotten.
Pit stop
Rond het middag uur bereik ik een hut. Het ligt prachtig verscholen nabij een meertje. Het wemelt er ook van de mensen. Na al dat bewegen heb ik trek gekregen. Ik neem een plaatselijk gerecht wat er lekker uitziet. Eerlijk is eerlijk, de smaak is ook fijn.
Een klein half uurtje later ben ik er weer helemaal klaar voor. Nog een kleine 8 km te gaan volgens de kaart. Er volgt een lang stuk door weilanden en over grind en kiezelsteentjes. Ik kijk echt mijn ogen uit. Wat een aangename verassing blijkt dit stukje van de Alpen te zijn.
Net voordat ik aankom bij hut passeer ik een soort van spookdorpje. Kleine houten huisjes en nergens een hond te bekennen. Zouden hier überhaupt wel mensen leven?
Ergens ben ik blij als ik de hut eindelijk zie. Ik heb er ruim acht uur over gedaan. Gelukkig ging het met deze schoenen een stuk beter. Van de eigenaren krijg ik een eigen kamer, ik mag zelfs kiezen welke. Het is rustig krijg ik te horen. Dat is goed nieuws voor mij. Even lekker douchen en aansluiten voor het avondeten. Een drie gangen menu staat me te wachten, net wat ik nodig heb om deze intense dag af te sluiten.
Stage 4 Kosiev Dom na Vogarju- Planisnki Dom
Na het ontbijt verlaat ik de hut. Mijn bagage wordt opgehaald en naar het hotel in Tolmin gebracht. Dit betekent dat ik iets meer dien in te pakken voor aankomende dagen. Er staat een relatief makkelijke etappe voor de boeg.
De weergoden zijn me weer goed gezind. Ik kijk veel vreugde naar boven. Geen spatje regen te zien. Wat is het hier ongelooflijk groen zeg ik constant tegen mijzelf. De bomen zien er ook allemaal super gezond uit, het kan niet anders dat het hier ook flink kan regenen.
Ik besluit om een tussenstop te nemen nabij Dom na Komni. Eindelijk tref ik weer is wat mensen aan. Een soort van hutspot met worst ( helaas geen Vega) gaat er prima in. Ik neem mijn tijd, kijk wat om me heen om vervolgens het pad te hervatten.
Groen, groener, groenst. Binnen no time bereik ik de laatste berghut. Vergeleken met gister zijn er erg veel (dagjes) mensen. In de hut zelf deel ik de slaapzaal met een man en zijn zoontje. Genoeg ruimte dus. De bedden zelf zijn wel op, ik beleef een mindere nachtrust en sta ochtend vroeg op om het avontuur af te sluiten.
Stage 5 Planisnki Dom - Tolmin
Ik ben er deze ochtend vroeg uit. Na een sober ontbijt pak ik mijn spullen in en klaar om te vertrekken. De hut is wat verouderd, de ligging maakt veel goed.
Op de kaart kom ik vandaag geen plek tegen om te lunchen. Dit betekent gewoon lekker door cruisen en de bewoonde wereld weer in. Het begin van de dag gaat heel licht omhoog. Ik beweeg naast een magnifiek meer.
Eerst op hetzelfde niveau om later hetzelfde meer ook vanuit een hoger perspectief te kunnen aanschouwen. Het heeft zo'n mooie turquoise kleur. Ik dank het universum in stilte voor deze magische plek.
Nu volgt een redelijk beklimming tussen rotspartijen. Af en toe kom ik een mede avonturier tegen, als ik echt goed kijk. Dit is wel een genot hoor, healing for my SOUL.
Na een kilometertje of zes bereik ik het hoogste punt voor vandaag. Ik verbaas me haast als ik een mede hiker tegen kom. We raken aan de praat, hij vertelt me dat die uit Bled komt en een dagtrip aan het maken is. Nou je hebt een super mooie dag uitgekozen reageer ik naar hem.
The only way is down!
Vanaf dit hoogste punt gaat het alsmaar naar beneden. Het zijn echt prima te bewandelen paadjes. Af en toe kom ik een verdwaalde schaap tegen en soms wat mensen. Ik kijk op mijn horloge en weet op een gegeven moment dat ik al voorbij de helft ben.
Het enige nadeel is dat ik trek begin te krijgen. De hut die ik passeer is dicht. Dat is nou jammer. Er rest niets anders dan rustig de weg naar beneden te volgen. Echt zo zalig heb ik het zelden gehad.
Tolmin komt in het zicht. Vanaf een metertje of 1.500 zie ik het stadje mooi liggen. Het enige wat ik dien te doen is op mijn voeten te blijven en te blijven gaan. Stapje voor stapje, meditatiever kan bijna niet.
Het hotel is eenvoudig te vinden. Ik kan inchecken en ben zo blij als ik weer een normale douche kan nemen. Ik verken daaropvolgend de omgeving, tracteer mijzelf op een reuze pizza en een heerlijk toetje. Dit heb ik wel verdiend.
Jeetje ik had niet gedacht dat dit deel van Slovenië zo prachtig zou zijn.
Enjoy
De volgende ochtend neem ik de trein naar Bled. Daar vandaan reis ik direct door via Villach naar Salzburg. Tegen de avond kom ik daar aan, ik besluit om een nachtje te blijven en de dag erna terug te gaan naar Nederland.
In cijfers ziet dit avontuur er zo uit.
ca. 28 uur aan beweegtijd
