Trail Runnen en klauteren
van de Alta Via 2 in de Dolomieten
Op een regenachtige, koele augustusdag begin ik aan mijn volgende STORY. Ik vind het heel plezierig om terug te denken hoe een avontuur ook al weer begon. In dit geval de lang verwachte trip naar de Dolomieten. Mijn eerste echte “piekervaring” was hier. Ik besloot twee jaar geleden om de Alta Via 1 af te leggen. Al wandelend door dit prachtige gebied kwam ik tot allerlei inzichten. De voorbode om mijn oude leven opzij te zetten en iets nieuws, van scratch op te starten.
Trail Running Trips | Expert Guides | Dolomite Mountains
Leap of faith
Toen werkte ik nog voor een verzekeringsmakelaar. Jasje, dasje, nette schoenen, je kent zulke types wel. Ik voelde mij daar niet meer thuis en besloot om enkele dagen na mijn AV1 avontuur mijn contract in te leveren. Adios mooi salaris, stabiliteit, "aanzien" materialisme en wat allemaal niet meer. Welkom avontuur, ontdekken, beleven en voornamelijk VRIJHEID. Verbaasd en met enige trots kan ik hier op terug kijken. Want dat het de juiste stap is geweest om te ondernemen. Daar kan ik volmondig JA op zeggen. Oké, genoeg gereflecteerd. Ik duik even in mijn kort termijn geheugen. Hoe begon deze geweldige reis ook alweer?
Het is zaterdagochtend. Als ik wakker word is het al licht. Gelukkig voel ik mij beter dan de dagen ervoor. Ik heb ergens iets opgelopen. Op die onthutsend warme dinsdagmiddag hiervoor werd ik plotseling bevangen door de hitte. Ik heb me vanaf die avond meerdere dagen compleet beroerd gevoeld. Een enorme hoofdpijn, koorts en algeheel gevoel van ellende. Geen fijn gevoel, zeker niet in een te warm appartement. Daarbij was ik wat eigen-wijs. Eerder gooide ik namelijk alle paracetamols en pijnstillers uit mijn huis. Het liefst herstel ik op een natuurlijke manier. Dit is wat kort door de bocht. Want in sommige situaties kan een pijnstiller even wat lucht en ruimte geven.
Snak naar verlichting
Tot en met donderdagavond kan ik het “volhouden”. Dan is de maat echt vol. Ik sjees naar de supermarkt. Daar koop ik wat Citrosan. Het doosje met 12 zakjes gaat er makkelijk doorheen. De symptomen worden bestreden. Ik knap eindelijk op. Het herstel is ingezet en vrijdag avond pak ik mijn duffel tas wederom in.
Die tas staat dus gelukkig al klaar in deze vroege ochtend. De trein naar Arnhem is de eerste van velen die ik dien te nemen. Om dit keer via Düsseldorf, München en Wörgl in Innsbruck aan te komen. Nu zou ik eerst gaan vliegen. Ik boekte deze trip vroeg in het jaar. Toen zat ik er qua duurzaam reizen nog iets anders in. Het is ook niet makkelijk voor me. Ik heb al vanaf dat ik jong ben een passie voor vliegen. Ik vind het fascinerend en rij geregeld naar Schiphol om te spotten. Het is dat die krengen nou niet echt denderend voor het milieu zijn. Ik zit er af en toe wel mee. Dit keer had ik “geluk”. Mijn vlucht werd geannuleerd door de luchtvaartmaatschappij. Alternatief was, zo kort voor vertrek om dan maar de trein te nemen.
Heho, de planning wordt gehaald
Dit keer kom ik redelijk op tijd aan. Innsbruck is net als Salzburg eerder, een plezierige stad. Het straalt rust, ruimte en ontspanning uit. Zo aankomend kijk ik mijn ogen uit met al die schitterende bergen erom heen. Mijn hotel ligt een kleine 10 minuten van het station. Goed te belopen. Aangekomen aldaar grinnik ik van plezier. Het is een luxe verblijf. Ik hou daar ook wel van. Voor mij is alles balans. Ik start graag zo goed als mogelijk. Dat lijkt hier wel te gaan lukken. Poah, ik heb trek gekregen, zeker omdat ik de dagen ervoor ook bar weinig binnen kreeg. Ik ga podverdorie wel ruim een week TRAIL RUNNEN. Tijd om de batterij nu binnen no time weer op te laden.
The Penz Innsbruck - The PENZ – Designhotel in Innsbruck (the-penz.com)
Misschien is het toeval. Ik had namelijk al een leuk adresje gezien. Net voor het hotel zag ik wat soortgelijke mensen als ik lekker genieten van een salade bowl. My Indigo heet het. Wat een geinige naam dacht ik al gelijk. Het blijkt een “organic” restaurant te zijn. Heerlijk om binnen 30 seconden van een saillante kamer in een healthy paradijs aan te komen. Ik bestel een soort van gadogado poke bowl. Ik kies voor de kokos rijst variant. Jeetje wat een genot. Al zit ik daarna bommetje vol. Niet eens plek voor een toetje. De bediening en mensen zijn allervriendelijkst. Ik voel me echt thuis hier. Binnen een uur ben ik er klaar mee. Even te benen strekken en het eten te laten zakken. Ik maak een klein rondje al lig ik voor negenen al te tukken.
my Indigo Innsbruck Museumstraße - Essen online bestellen in Innsbruck (my-indigo-innsbruck.at)
Knock, Knock, the Dolomites are calling!
Mijn innerlijke klok gaat zondag alweer vroeg af. Voor mijn trips heb ik een verkorte versie geïntegreerd van hetgeen ik normaal doe. Het is nog niet “af” al gaat het steeds beter. Het gaat er uiteindelijk om dat ik vitaal aan de dag start. Vroeger nam ik bijvoorbeeld altijd een dubbele espresso in de ochtend. Dit om de binnenboordmotor te laten starten. Thuis heb ik dit afgeleerd. Ik drink alleen koffie bij leuke koffie zaakjes. Op locatie lukt me dit nog niet zo. Ook niet onlogisch. Het is toch allemaal even anders. Dat verandert niet zo snel. Met andere woorden, ik schenk wat van die vieze poeder koffie in een beker.
Even wachten voordat ik kan ontbijten.
Dat ontbijt is wel in stijl. Op de bovenste verdieping, met uitzicht op de stad. Een heerlijk buffet waarbij alles was ik lekker vind er ook is. Yoghurt, granola, noten, vers fruit, crackers en brood met jammetjes en heerlijke romige kazen. Hoppa, op deze wijze verbeterd mijn vitaliteit enorm. Met pijn in mijn hart neem ik afscheid van dit uitstekende verblijf. Ik beweeg richting het station en koop een kaartje voor Bruneck.
Inspiratie vanuit enthousiasme
Volgens mij was ik daar vorige week ook geweest. Toen pakte ik de bus naar Cortina. Dit keer is Corvara mijn startpunt. Helaas heb ik wat pech, net als alle anderen reizigers. De Italiaanse spoorvervoerders maken er een potje van. Met enige vertraging bereik ik eerder genoemde Bruneck. Het lijkt wel te koken, jeetje dit is toch niet normaal. Ze hebben het e.e.a. gerenoveerd, ziet er mooi uit. Jammer genoeg is er alleen niets te doen. Dan maar uit een automaat een flesje water, chips en een reepje chocolade halen. De bus naar Corvara vertrekt pas over een uur. De mondkapjes komen goed van pas. Het is hier nog verplicht. Voor nog geen zes euro bereik ik uiteindelijk, na vele uren mijn eerste hotel.
De voorpret kan beginnen
Corvara ligt in de regio Alta Badia. Voorheen hoorde het bij Oostenrijk. Ik word blij verrast als ik aankom. Wat een leuk plekje en mijn hotel is hartstikke dicht bij waar ik uitstapte. Het inchecken gaat makkelijk. Ontzettend vriendelijke mensen, volgens de site is het een familie hotel/ restaurant. Ahh, daar hou ik altijd van. Tussen zeven en acht kan ik gaan avond eten. Daarvoor heb ik nog een briefing. Een vrolijke vrouw komt me rond half zeven tegemoet. In haar handen heeft ze aan tasje. Hierin zitten alle kaarten en beschrijvingen. Back to the roots. Geen gpx. Gewoon lekker zelf uitzoeken. Ze neemt me per dag mee wat ik ga ontdekken. Zelf is ze ook een fervent hiker en runner. Ze kent alle paadjes nog net niet uit haar hoofd. Ik krijg energie van haar. En zij van mij. Wat een intrigerend gesprek. Mooie start van dit avontuur.
Hotel Corvara en Alta Badia - 3 Estrellas Superior (table.it)
ALTA VIA 2
Tijdens dit achtdaags avontuur ga ik een groot gedeelte van de Alta Via 2 ontdekken. Deze is wat ruiger, krachtiger en uitdagender dan de AV1. Ik loop langere tijd op hogere gebieden. Het zijn fantastische manieren om met deze regio in aanraking te komen. Ik ben zo benieuwd. De AV1 was echt prachtig. Ik krijg wederom kippenvel als ik hier aan terugdenk. Wat staat me nu te wachten?
Zo zal ik in het Puez-Odle Natural park bewegen, door de Sella Massif, ga ik rond de Marmolada. Dit is de hoogste peak van de Dolomieten. Niet voor niets wordt het de QUEEN genoemd. Ik zal verder door de Pale di San Martino gaan, een van de meest uitgestrekte en ruige gebieden. Ik heb er zin in gekregen. Alhoewel het nu de hoogste tijd is om lekker te gaan eten. Het restaurant is beneden. Ik word daar vriendelijk opgewacht door Allesandra.
Personen die sprankelend zijn
Een prachtige, liefdevolle en energiek persoon. Ze vertelt me waar ik uit kan kiezen en hoe werkt qua buffet. Zij stuurt de andere bedienden aan en is zelf ook aanwezig. Het valt me op dat ze een prettige, lichte uitstraling heeft. Ze ziet alles, is snel, gevat en toch vol begrip. Zij geeft iedere gast de aandacht die hij/zij verdient. Ik voelde me direct op mijn gemak. Het eten was verrukkelijk. De ziektedagen heb ik lang achter mij gelaten. Ik voel me sterk en ben klaar voor het nieuwe avontuur.
Rondje La Villa, Gardenaaci, Rifugio Puez, Colfosco & Corvara
De eerste trail dag staat op het punt te beginnen. Ik start met een lekkere inloopronde. Kortom ik hoef mijn duffeltas nog niet in te pakken. Na het heilzame ontbijt sta ik rond half negen start klaar. Ik heb de route bestudeerd. Goed te doen. Een relatief korte afstand van 20 km die ik desgewenst kan uitbreiden.
In het begin is altijd even wat zoeken. Mijn start trail is net voorbij het hotel, aan de andere kant van de weg. Via een mooie groen en kleurrijk paadje bereik ik het gehucht La Villa. Een schattig kerkje loop ik tegemoet. Vanaf daar is het tijd om de benen echt in beweging te zetten. Een klim, een flinke ook. Zo bereik ik Rifugio Gardenaccia. Ik besluit om hier lekker een koffie met taartje te scoren. Ik heb me voorgenomen om nog meer te gaan genieten. Zo gezegd zo gedaan. Al gauw voel ik mij na dit verlengde ontbijtje weer vitaal. We gaan door met klimmen en ik bereik Rifugio Puez. De paden zijn wat ruiger aan het worden. Veel stenen, enorme rots partijen en grind. De hut ligt overigens prachtig, op zo’n 2.500 meter hoogte. Iets drukker dan bij de eerste hut. Het is rond lunch tijd. Ik geniet van een knodelsoepje en ik drink heel veel water.
Ga ik voor de korte of verlengde TRAIL?
Rond half twee heb ik het wel gezien. Ik kom tot de conclusie dat ik het meest intense stuk al heb gehad. De keuze nu. Ga ik voor de normale route of verleng ik hem? Ik kies voor het laatste. Op de kaart heb ik gekeken wat ik kan verwachten. De uitzichten zijn adembenemend en de paden ruim. Ik kom hier niet veel mensen tegen. Het daalt wat af naar beneden of soms weer wat omhoog te gaan. Ik stop kort bij Rifugio Jimmy. Een decadente hut. De ski lift is in de buurt. Dat verklaart de drukte en een toch wat ander type trail runners en hikers dan dat ik eerder heb gezien. Ach leuk om ook even te zien. Een appelsapje doet wonderen. Dit werkt prima als energie om echt af te dalen richting Colfosco. Het gaat boven verwachting goed. Ik voel me kip lekker, mijn benen zijn prima en via de meest geweldige paadje bereik ik het dorpje. Vanaf daar is het even cruisen op wat harde ondergrond om weer in Corvara aan te komen. Cijfermatig zie ik 27,5 k met 1.600 hoogtemeters staan. Geen gek begin nietwaar?
Fijn dat ik op tijd mijn hotel weer bereik. Even de benen rekken en strekken, douche en tijd voor lekkere bak koffie. Ijs koffie wel te verstaan. Wat een enorme hitte. Ik besluit om er eens niets bij te nemen. Mijn diner is over een kleine negentig minuten. Zou het net zo’n feestje worden gister? In principe wel. Het eten en de kwaliteit zijn wederom uitmuntend. Ik heb alleen wat last van een bepaald geurtje of smaak. Misschien is het de vissaus van mijn curry voorgerecht. Ik voel me in korte tijd hondsberoerd. Ik ren naar de toilet en kots daar het meeste wat ik gegeten heb weer uit. Niet veel, want het hoofdgerecht zou nog aanvangen. Plus de toetjes en de enorme buffet. Echt een paradijs aan broodjes, vleeswaren, kazen, salades en wat niet meer. De jongedame was er ook weer. Wederom genoten van haar speelse houding. Met zoveel tact iedereen aandacht geven. Ik zit voor mijn gevoel in een voorstelling. Stilletjes dank ik haar, het team en de chef kok voor deze heerlijke maaltijden en avonden. Voldaan en mijzelf iets beter voelend ga ik naar mijn kamer. Wat een zalige dag zeg. Laat nu de echte Alta Via 2 maar beginnen. Ik ben er klaar voor.
De meest intense TRAIL DAG staat gepland
Dinsdag is het tijd voor het echte werk. Mijn duffeltas is klaar en leg ik bij de lobby neer. Deze wordt de eerste dagen netjes vervoerd naar mijn bestemming voor die dag. Nog een beetje misselijk van de avond ervoor heb ik toch voldoende kunnen eten. De keuze bij het ontbijt was zo divers. Ik zie vooral de Italianen hun borden knettervol stoppen. Ik eet wat lichter, al is het zeker voed en heilzaam.
Dit zou volgens de organisatie via wie ik het geboekt hebt de meest intense dag zijn. Ik start ongeveer op hetzelfde plekje waar ik gister eindigde. Al gauw neem ik de skilift naar boven waar. Dan weet ik genoeg. We gaan eens kijken hoe ik er vandaag voor sta. Het eerste deel, zo’n 5 km gaat licht omhoog. De paden zijn ruim, de diverse boomsoorten imponerend en prachtig groen. Af en toe kijk ik achterom en zie ik waar ik vandaan kom.
Op zulke momenten is het makkelijk om even stil te staan bij waar ik letterlijk en figuurlijk vandaan kom. Jeetje wat heb ik mijzelf in een slechts een paar jaar vitaal en gelukkig gemaakt. Vergis je niet, dit soort tochten zijn zwaar, intens en vragen veel van iemand. Het gaat mij steeds makkelijker af. Een compliment en erkenning voor de keuzes die ik maak. Niet zo zeer, dat ik keihard werk. Want dat is eigenlijk niet eens het geval. Het is meer dat ik de juiste, voor mij kloppende keuzes maak. Oké, toewijding en doorzetten hoort er bij. Het wordt steeds minder een uitputtingsslag. Mijn motivatie komt intrinsiek. Dat voelt erg goed. Ik heb daar reuze stappen in gemaakt. Voor mijn gevoel ben ik er nog niet. Ik kan nog meer genieten en toch beleven en ontdekken wat ik wil. Met plezier, zonder ernstige blessures en met speels gemak.
Alpinisme in een verlaten "dessert"?
Al gauw kom ik een zij paadje tegen. Het bordje geeft aan dat het alleen voor ervaren alpinisten is. Ik ga er gewoon voor. Het is meer een pad van klimmen en klauteren. Ik haal nog geen 3-4 km per uur op deze wijze. Ik kan er zo van genieten. Als een klein kind lekker ravotten, in de bergen wetend dat het altijd goed komt. Een kleine waterval kom ik tegemoet. Ik ren heerlijk door Val di Mesdi. Dat massief om mij heen is indrukwekkend. De eerste Rifugio komt in het zicht. Dit keer de Pisciaduhutte op ruim 2.600 meter hoogte nabij een klein meertje. Een geïsoleerde omgeving. Ik kom er enkele klimmers tegen uit de US. Ze lijken zich druk te maken over wat ze allemaal naar binnen gaan gieten. Binnen no time zie ik een grote pasta en appelstrudel er doorheen gaan. Genoeg om weer te klimmen denk ik zo. Het is een korte stop voor een espresso en stukje strudel met vanille saus. Net genoeg om wat energie te geven voor de volgende klim.
Ik volg wat paden met ladders en kabels. Niet al te ingewikkeld. Al ziet het landschap er steeds verlatener uit. Ben ik al in een stone dessert aanbeland? Geen idee, ik beweeg lekker verder. Het Valun dl Pisciadu Valley, Plauteu dles Mesules en een mysterieuze plek waar vroeger heksen bijeenkwamen kom ik tegen. Met mij, één of twee handen vol aan andere runners. Ik kom steeds dichterbij het hoogste punt van deze etappe. Een pittige klim brengt me langs de Rifugio Boé. Hier gaat het nog steiler omhoog richting de Piz Boé. Een werkelijk geweldige uitzichtpunt. De Marmolada is zelfs te zien. Het is iets drukker geworden met mensen. Begrijpelijk, we zitten wel op zo’n 3.152 meter hoogte. De hoogste peak van het indrukwekkende Sella massief. Als traktatie stop ik bij de hut Capanna Fassa. Wat is dit voor een plek joh, niet normaal. Ik neem nogmaals een (groente) soepje om de darmen wat rust te gunnen. Ik kijk mijn ogen uit, wat is dit oogverblindend mooi. Op eigen kracht bereikt.
En nu met volle focus naar beneden
Nadat het eten wat is gedaald vertrek ik naar beneden. De afdaling is prima te doen. Alles is harstikke goed aangeven. Verdwalen lijkt geen optie te zijn. De "Queen of the Dolomites" is nu telkens zichtbaar. Alsof ik haar kan aanraken. Elke stap brengt me dichterbij haar. Dit is toch waanzin. Op een gegeven moment wordt de afdaling pittiger. De steentjes onder mij zijn klein. Het lijkt meer op glijden te worden. Ze noemen dat met een mooi woord. "Scree Running". Ik geef mijzelf over. Telkens land ik toch weer goed op mijn voeten. Af en toe glij ik uit. Het hoort er allemaal bij. Het maakt het avontuur zo bijzonder.
Want als ik dit gedeelte heb overleefd komt Passa Pordoi in het vizier. En daarmee ook gelijk de mooie, ruime, groene wandel/run paden. Mijn benen zijn wat vermoeid geraakt, na al dat klimmen en afdalen. Ik besluit om mijn snelheid te verminderen en op een zone 1/2 hartslag het finale deel van vandaag te ontdekken. Dit blijkt nog een ruim stuk te zijn. Wel gaaf. Want ik kijk rechts constant naar de Marmolada. Wat een schoonheid. Via wat bergkammetjes zie ik in de verte al het meer liggen. Mijn Rifugio Fedaia ligt hier vlak bij in de buurt. De laatste mijlen zijn over de weg. Ik bedenk me later in de hut dat ik vandaag ruim 2.100 hoogtemeters heb overwonnen. Het was een sublieme tocht.
Slapen in een zaal met een goedgemutste klimmer uit Polen
Ik slaap in deze hut op een slaapzaal. Gelukkig slechts met één andere avonturier. Een klimmer uit Polen. We raken al gauw met elkaar in gesprek. Leuke, energieke vent die in de IT sector werkzaam is. We hebben veel raakvlakken en kunnen elkaar inspireren en motiveren voor verdere ontdekkingstochten. Ook tijdens het avondeten raken we niet uitgeluld. De hut zelf is minder van kwaliteit. Het eten was prima, goed genoeg om de magen te vullen. Tijd om proberen de ogen te sluiten, dankbaar te zijn voor al het moois en op te maken voor een nieuwe dag.
Ochtends word ik wakker door de ademhalingstechniek van mijn zaalgenoot. Hij had het netjes gemeld dat die dat zou doen. Helemaal oké, stoer zelfs. Want hij begint de dag ook met een techniek die ik ook ken. Ik kan hem zelfs observeren en tijdens het ontbijt vragen of die denkt of die het goed doet. Hij is net als ik een open persoon die graag hoort hoe anderen erover denken. Geen kritiek, meer een kans om er beter in te worden.
Ik hou van mensen met een groeiende mindset. Hiermee is alles mogelijk en bereik je veel meer dan je ooit had gedacht. Ik vind dat hij alleen niet diep genoeg inademt. Zeker voor in de ochtend. Dan wil je energie opwekken, dopamine creëren. Dan is een te zachte benadering niet voldoende. Al vind ik het super om te zien dat hij zijn eigen ding doet. Wie er ook bij hem is. Ik kan daar nog wat van leren.
Via Malga Ciapela, Rifugio Contrin, Pas de Ombreta naar Passa San Pelegrino
Na het wat karige ontbijt deze keer nemen we afscheid van elkaar. Kort, intens en zeker iemand waar ik het nodige van heb opgestoken. Het eerste deel van mijn trail dag gaat over de harde openbare weg. Ik kan kunnen kiezen voor een privé vervoer naar Malga Ciapela. Echter het is ruim 6 km naar beneden rossen in de ochtend. Het is nog mistig en voelt wat mysterieus aan. Dit is toch heerlijk wakker worden. Ik ga ervoor.
Binnen het half uur heb ik het ontdekt. Ruim 500 meters gedaald. De trail gaat langs een kampeergebied. Ik kom in de vroege ochtend al de eerste hikers tegen. Ze kijken me raar aan. Trail Runners zijn nog wat onbekend hier. Ik ben er zelf nog maar een handje vol tegengekomen. Alhoewel, mijn trails af en toe ook op hiken lijken. Zeker de te steile stukken waar je dient te klauteren. Dat is onbegonnen werk als je gaat hardlopen. Ik hou van de combinatie om te wandelen, hard te lopen en te klauteren. Dit is TRAIL RUNNEN.
Via een grindpand volg ik mijn weg omhoog. Het is wat miezerig. De zon komt er niet doorheen. Wel ontzettend lekker om te bewegen. Het pad kruist een agrarisch gebied. De paden zijn ruim, veilig en ik zit er lekker in. Binnen no time arriveer ik bij Rifugio Onorio Falier. Ik heb wel zin in wat lekkers. Hmm, helaas voor mij is die niet open. Ik kijk even om mij heen, zie wat geiten lopen en besluit om gauw verder te gaan. Dit alles speelt zich af onder de zuidelijke muren van de Marmolada. Het pad gaat weer eens omhoog. Via Pas de Ombreta kom ik via een prachtige afdeling uit bij Rifugio Contrin.
Eén van de meest groene omgevingen die je maar kunt visualiseren
Eerder liep ik in de wolken en nu via een lang, rotsachtig paadje kom ik uit een in een groene oase. Een mooie uitvalsbasis voor een heilzame lunch. Ik ga dit keer voor een pasta met een ragout van “deer”. Wat een genot zeg. Deze korte breaks zou ik toch niet willen missen. Daarom vind ik deze trips ook zo leuk.
Via een paadje door groene weilanden en bos ga ik richting de Malga Contrin. Af en toe passeer ik een klein riviertje. Lekker de voetjes even nat maken. Ik beweeg richting een enorme rotsachtig gebied. Overal waar ik kijk zie ik gravel. Vanaf nu is naar beneden, zigzaggen over een van de meest memorabele " scree running" paadjes. Alsof de grootte van de steentjes gemaakt zijn om hier net veilig en toch met enige snelheid overheen te gaan. Rond de klok van drieën kom ik in een piepklein ogend dorpje aan. Ah fijn een bemande hut. De hoogste tijd om wat bij te tanken, toch al weer gauw 2,5 uur vanaf Contrin onderweg. Wat bof ik hier.
Nu stop ik, zoals je kunt lezen geregeld. Je kunt er ook voor kiezen gewoon door te lopen. Zo kom ik telkens een hiker tegen uit Boulder/ Colorado. Zij is goed getraind en heeft uitstekende loopbenen. Ze loopt heel meditatief en vooral op één tempo. Ik haal er in om vervolgens ergens te stoppen en bam dan zie ik haar weer voorbij maneuvreren. Zo zie je maar, ieder heeft zijn eigen ontdekkingsreis.
Dit is echt GENIETEN
De laatste kilometers zijn te mooi om te beschrijven. Daar had je echt bij dienen te zijn. Zelden heb ik zo’n schitterend groen en fris ogend gebied gezien, laat staan dat ik er doorheen mocht bewegen. Ze mogen van geluk spreken dat hier frequent neerslag valt. Mijn bestemming voor vandaag is hotel Costabella. Gelegen in de Passo San Pellegrino. Een plaatje van een hotel. Mijn duffeltas lacht me tegemoet bij aankomst. Ik word heel vriendelijk welkom geheten. Fijn een ruime kamer met uitzicht op het meertje. Ik kijk vanaf dat moment erg uit na het diner. En terecht. Wat ik krijg is zalig. Alles klopte aan vandaag. Mijn horloge geeft bijna 30k aan met wederom 2k aan hoogtemeters. Ik begin er aan te wennen. Wat een geweldig gevoel als alles zo makkelijk gaat.
Hotel in Val di Fassa (Italy) - Hotel Costabella
De trail dag naar de verlaten Rifugio Volpi al Mulaz
De vijfde dag is aangevangen. Ik heb heerlijk geslapen. Het is nog vroeg, te vroeg voor het ontbijt. Ik ga een lekkere wandeling alvast maken naar het meertje. De nevel trekt over het water heen, de eendjes horen mij aankomen en besluiten om lekker een plons te nemen. Ik geniet met volle teugen van het schouwspel. Die contrasten qua zon, straling, water, en die omgeving. Een (levens) kunstenaar weet er wel raad mee.
Rond de klok van half acht kan ik mijn lichaam weer voorzien van energie. Net zoals het avondeten fantastisch was, is het ontbijt minstens zo goed. Ik pak de kaarten er even weer bij. Dit doe ik elke dag. Voor en na het ontbijt bestudeer ik goed waar ik heen dien te gaan. Hoe ziet het weer uit? Hoe voel ik mij? Het gaat om de juiste voorbereiding. Ik beweeg wel op enorme hoogtes, waarbij een kleine misrekening een vervelende uitkomst kan leiden. Dat gebeurt overigens niet. Het gaat altijd goed. En anders het niet goed gaat, is er wel een les uit te trekken.
Bye bye duffeltas
Vanaf vandaag is er geen duffel transport meer mogelijk. Ik wissel mijn trail vest in voor een light pack rugtasje. Alleen het hoognodige gaat daar in. Met andere woorden, enkel running gear, stekkers voor mijn telefoon en horloge, preventieve medical kit en wat voeding, water en geld. De kans is groot dat ik in de berghutten niet met mijn card kan betalen. Gelukkig ben ik optimaal voorbereid. Al vergeet ik nog wel om extra geld in mijn nieuwe tas te doen. Ach, met dit kom ik er ook wel. Met deze lightpack begin ik aan mijn nieuwe trail dag. Het is even wennen. Niet zozeer aan de tas, wel aan de relatieve “zwaarheid” hiervan. Op zich goed te doen, toch even wennen.
Ik beweeg de eerste meters op de weg. Iets naar beneden. Wel lekker om zo te starten. Ik passeer al gauw een schaapherders hut. Dan ben ik het even kwijt. Het is niet geheel duidelijk waar ik heen dien te gaan. Ik volg mijn gevoel en begin aan een enorme klim. Niet het meest mooie pad, wel eentje die uitdagend is. Ik bereik binnen het uur "lake di cavia". Wat een enorm meer is dit. Ik loop er links langs richting Forcella Di Predazzo. Mooi pad, super eenvoudig om te lopen. Het lukt me harstikke goed om met mijn nieuwe light pack te hardlopen. Wat gaat het lekker zeg. Ik merk niets meer dat ik vorige week zo hondsberoerd was. De afdaling gaat over rustige weilanden, brede paden met wat grind en binnen een handomdraai kom ik bij Passo Valles aan. Ik neem hier een capucinnho en een groot stuk witte chocolade met hazelnoot. Nu heb ik ook energie gels meegenomen. Ik merk dat ik het leuker vind om de plaatselijke mensen te helpen. Ik wil gewoon alles proberen en uittesten.
Poah een pittige klim in het vooruitzicht naar de peaks van de Focobon
Na een klein kwartiertje heb ik genoeg gezien van deze hut. Ik wil klimmen. Af en toe kijk ik terug naar waar ik vandaan kwam. Mensen lijken net puntjes. Wat stellen we eigenlijk ook voor ten aanzien van zo’n groot universum? Het maakt mij gelijk nederiger en bewuster. Ik kom af en toe wat mensen tegen. Een kudde koeien is wat uitdagender. Een enorm aantal. Ze lopen precies op het pad waar ik ook heen dien te gaan. Zulke natuurlijke obstakels horen erbij. Er zit niets anders op dan af te wachten totdat er ruimte is. Gelukkig voor mij gebeurt dit al redelijk snel.
De peaks van de Focobon liggen in het vooruitzicht. Wat een ruigheid ontstaat er opeens. Eindelijk een beetje actie in de tent. Hoe uitdagender, hoe meer ik in mijn element ben. Kabels leiden mij om de berg heen. Klauterwerk dus. Als ik op een gegeven moment denk dat er niets meer is kom ik een hut tegen. Dat moet toch wel mijn slaapplek zijn. Rifugio Volpi al Mulaz op ruim 2.600 meter hoogte. In the middle of the f*cking nowhere.
Een zware laatste beklimming brengt me in extase
Ik had al gelezen dat de peak zelf nog hoger ligt. Eerst even wat voeding tot me nemen, bijkomen en dan ga ik ervoor. Een intense 1,1 km tot aan de top. Het minst makkelijke terrein tot nu toe. Ik ben de enige die het lijkt aan te durven. Een kleine half uurtje verder sta ik er toch. Jeetje dit is me ook een peakmoment. Weliswaar niet de hoogste, wel het meest uitdagende deel. Er is niets of niemand te zien. Alleen ik. Ik voel me één worden met de bergen. De wolken draaien om mij heen. Alsof ik mij vermeng met al dat natuurschoon. Als het naar mijn gevoel iets te winderig wordt en er teveel neerslaag naar beneden valt is het gedaan met de pret. Oppassen nu. De afdaling kan wel eens tricky zijn. Het valt uiteindelijk mee. Ik ben zo beneden.
Tijd om mijn te gaan kijken waar ik mag slapen. Dit blijkt een enorme slaapzaal te zijn. Ik schat dat er zo’n 10-12 avonturiers in gaan vanavond. Mijn telefoon en horloge gaan aan de powerbank. Ik doe de oogjes even dicht. Het was qua afstand en hoogtemeters veel eenvoudiger dan afgelopen dagen. Toch was de laatste klim intens. Tijdens het avondeten bespreek ik de afgelopen dag en wat de volgende dagen mij gaat brengen. Ik zit aan tafel met twee hikers uit Zwitserland en Australië. Inspirerende gasten die heel bewust in het leven staan. We hebben direct een klik en delen wat verhalen.
Hou ik me aan de planning of ga ik mijn gevoel volgen richting Monte Rosetta
Vandaag en morgen staan relatief korte trails op het programma. Ik zit er aan te denken om van de volgende drie dagen er twee te maken. Het weer is uitstekend. Veel zon, de neerslag en mogelijk onweer valt pas (laat) in de middag. Ik ontbijt vroeg deze keer. Om half zeven mogen we aan tafel. Mijn hike maten zijn er ook. We hebben er allemaal zin in. Rond zevenen ben ik er klaar voor. Er blijkt bij de ingang toch WIFI te zijn en een mogelijkheid om wat op te laden. Fijn, even gauw een kort verhaaltje dichten op Insta. In de vroege ochtend is het nog wat fris, zo hoog in de bergen. Mijn buikje zit redelijk vol. Tijd om deze korte en intense trail dag aan te vangen.
Ik beweeg via een super steil pad omhoog. Lichtvoetigheid en dapperheid is wel nodig. De eerste stukken gaan prima. Op een gegeven moment kom ik een hiker tegen die de weg een beetje kwijt is. Als mede bergliefhebber besluit ik om hem een handje te helpen. Het is een druk mannetje, veel gebaren en luidruchtig. Ik heb het gevoel dat die vind dat ik maar licht gekleed ben voor zo’n trip. Als ik het vergelijk met hem is dat zeker zo. Nadat ik hem geholpen heb ga ik verder.
En opeens hoor en zie ik hem weer druk doen. Volgens hem ga ik verkeerd en moeten we anders. Op dat moment ga ik zelf ook twijfelen. Ik ben het pad kwijt en besluit om hem kort te volgen. Dat had ik beter niet kunnen doen. Want deze man heeft geen flauw idee waar die heengaat. Deze klim is haast niet te doen. Bijna onmogelijk en zelfs soms wat licht gevaarlijk. Een snelheid van 2 km per uur geeft aan dat het klauterwerk is geworden. Het voelt niet oké. Na een klein half uurtje neem ik tijd voor mijzelf. Ik trek mijn eigen plan en volg mijn eigen koers. Ik schreeuw dat op mijn beste Engels naar hem toe. Verwacht niet dat hij er iets van begrijpt.
Mijn eigen koers volgen
Hèhè, eindelijk ben ik die pas voorbij. Nu een stuk naar beneden. Daar loopt het pad. Tevens bevestigd door een appje. Dit is niet de normale route. Hell yeah, ik wil door. Op weg naar Rifugio Tosa Pedrotti. Geregeld dien ik via enorme kabels en ladders mijzelf voort te bewegen. Dit zijn wel de mooie stukken hoor. Hoogtevrees zou niet zo handig zijn. Het pad wijst zich vanzelf. Totdat ik ergens wederom de weg een beetje kwijt lijk te zijn. Ik ben iets te voorbarig gegaan. In de verse zie ik drie hikers die ik daarvoor had ingehaald. Ik besluit om dat als vizier te nemen. Rond half elf zie ik weer wat borden. Mijn slaapplek ruik ik al. Even later arriveer ik daar. Mijn hike vrienden die veel eerder waren vertrokken kom ik tegemoet. What took you so long? Ja goeiuh, ik ben soms (nog) te rusteloos en daardoor mis ik de tekens. Mooie les want is dit in het normale leven ook niet zo?
Mijn hike vrienden besluiten om door te lopen naar de volgende hut. Zij hebben niets van tevoren vastgelegd dus hebben enige vrijheid. Dat geldt niet voor mij. Ik ben ruim op tijd hier al aanwezig. Wat een geweldige uitzichten heb ik hier. De hut ligt ook prachtig verscholen tussen de peaks van de Pale Di San Martino. Het ademt naar alpinisme. Werkelijk waar, één en al pracht. Ik zeg de hikers gedag. Waarschijnlijk voor altijd al weet je nooit wat de toekomst me brengt.
Met een smile die imposante Monte Rosetta beklimmen en uitzien naar de afdaling
Ik ga één van de peaks bestieren. Het is een populair plekje. Mede door de skilift. Hordes aan mensen lopen vanaf daar naar boven toe. Ach, ik doe hetzelfde. Ik heb de versnelling goed te pakken zeg. In sneltreinvaart bereik ik de top. In mijn ooghoeken zie ik wat stelletjes moeilijk doen met het maken van de foto’s. Ik besluit ze om een handje te helpen. Niets zo vervelend als je al die moeite heb gedaan en dan van die beroerde foto’s hebt gemaakt. Nu ben ik beter in verhalen vertellen dan in plaatjes schieten. Er zit overigens wel progressie in. De mensen die ik help zijn ongelooflijk blij. Als dank maken ze ook van plaatjes van mij. De plek zelf is ondanks de mensen prachtig. En het vooruitzicht om er af te gaan maakt mij nog gelukkiger. Dit kan wel eens een "quick pace descent""worden. Dat wordt het ook. Ik passeer allerlei mensen alsof het niets is. Het pad is gewoon erg goed te belopen.
Jeetje wat heb ik al een hoop ondernomen en het is pas twaalf uur. Ik probeer mijn gedachten opzij te zetten dat ik eigenlijk wel wil doorlopen. Niet vandaag. Ik ga lekker wat lunchen, chillen, mediteren en gewoon even rustig doen. Dat wordt extra in gang gezet door wat flinke buien. Het is even goed zo. Om vier uur kan ik mijn kamer in. Ik slaap vandaag in een kleinere kamer met twee jonge geneeskunde studenten uit Groningen. Nette jongens, het is hun eerste hike reis. Ze doen een kort wandelpad van enkele dagen. Leuk om te zien dat jongens van deze leeftijd niet naar Ibiza gaan maar kiezen voor avontuur.
Short aan cash geld en mijn ontmoeting met een wijze vrouw
Het blijkt een drukke hut te zijn. Ondanks de ligging kan ik gelukkig met mijn card betalen. Alhoewel ik het allemaal net zou redden met mijn cash geld geeft dit iets meer ruimte. Ik zit aan tafel met een aardige mevrouw uit Nederland. Zij is werkzaam in de geestelijke gezondheidszorg en is op retraite in de bergen. Ze slaapt een week in deze hut en daar vandaan onderneemt ze dagtochten. Daarnaast mediteert ze heel veel. Het is een hele rustige vrouw. Ik wordt er zelf ook kalm van. We hebben goede gesprekken over van alles en nog wat. Ze wist me met bepaalde zaken te raken. Zo was ze goudeerlijk in het volgende.
Ik zei tegen haar dat ik een nieuwe light pack tas uitprobeerde. Het viel me op dat ik er zo goed mee kon hardlopen. Zo zei ik tegen haar dat een groepsleider van een vorige trail reis zei dat ik met deze 30 liter tas nooit van mijn leven kon gaan hardlopen. Op dat moment had ik er geen ervaring mee dus kon niets anders dan het gewoon weg te lachen. Ach zei ik tegen haar, zie je wel dat het wel kan. Ik ga er gelijk een story over maken en delen op Insta. Dat zal hem leren, vervelende beter weter. Toevallig hadden we het daarvoor juist over keuzes maken uit je gevoel/ ziel of beslissingen vanuit ratio en je ego. Ze meldde me. Als jij dit nu zo plaatst, is dat geen gedrag uit ego?
SOUL versus ego
Ik was even stil. Ja, je hebt gelijk. Ik wil laten zien dat ik het beter weet en dat het wel kan. Alsof ik dan mijzelf hoger plaats dan de ander. Daarbij de ander, in dit geval de groepsleider was verre van bewust. Meer het type van een rauwdouwer en niet echt bij je gevoel willen stilstaan. Met andere woorden, ik dien hier bewuster en met meer compassie mee om te gaan. Wat een wijze les van deze lieve vrouw. Met deze ingrijpende woorden besluit ik om mijzelf in la la land te brengen. De jonge toekomstige artsen lezen een boek en willen net als ik op tijd gaan slapen. Al slaap ik in zulke slaapzalen niet geweldig, ik kan mijn rust wel vinden. Het is een kwestie van de knop omzetten. Een mentaal dingetje. Sweet dreams Gerwin.
The last trail day?
De zevende dag begint prachtig. Het uitzicht, zo vroeg in de ochtend, als alle mensenmassa’s nog liggen te snurken is adembenemend. Het ontbijtje is mager. Iets wat ik verwachtte op deze enorme hoogte. Mijn tafelgenoot schuift later aan. We praten kort bij en wensen elkaar even later een fijne verder reis toe. Ik heb al enkele dagen niet kunnen douchen. Bijkomend euvel als je zo hoog zit. Er is een water tekort. Dan zou ik wel voor acht euro kunnen wassen, toch voelt het niet oké. Ik red me deze dagen wel. Gelijk een stukje bewustwording wat optreedt. Nog voor achten ben ik helemaal klaar. Nu was gister al een korte tocht. Vandaag is de planning nog veel korter.
Het is een trail van 5 km naar Rifugio Pradidali. Een bijzonder gebied waarbij ik de San Martino achter me laat. Ik loop langs de kam van de berg om daarna flink naar beneden te gaan. Een ruig pad aan steentjes. Het is wederom tijd voor “scree running”. De hut, tevens mijn slaapplek bereik ik echt binnen het uur. Tja wat nu? Innerlijk had ik al besloten om door te gaan. En dus de laatste trail dag erbij te plakken. Ik voel me uitstekend. Het is goed te doen, zeker nu ik zo vroeg ben. Het kost me alleen weer extra geld qua overnachting. In de hoop dat mijn hotel voor de zondag op zaterdag ook beschikbaar is.
Er is altijd een weg, ik dien hem alleen zelf te vinden
Het is een pittige trail. Ik kom zelfs ergens op een plaats waar ik tien minuten loop te ijsberen hoe ik daar nu vandaan kom. Dan opeens is daar het licht. Oftewel ik zie hoe ik aan de andere kant van de berg kom, over het water en dat heelhuids. Dan wordt de trail ook steeds groener. Het heeft even wat dagen geduurd maar er is weer bos. Dit brengt mij onder de 2.000 meter. Gevoelsmatig ga ik goed. De kaart geeft hetzelfde aan. Uit het niets is het weer tijd om de pas te overwinnen. Dit betekent wederom flink klauteren en klimmen. Ik krijg het zowaar even moeilijk. Ik trek mijn poles, die ik normaal nooit gebruik uit mijn tas. Een steuntje in de rug kan ik wel gebruiken. Ik klim gestaag omhoog. Tot een moment dat ik meerdere tekens zie. Ik beweeg enkele minuten naar beneden. Zou dit wel goed zijn?
Nou blijkbaar niet. Want echt uit het niets zie ik onder mij vanuit de andere kant twee hikers mijn kant op komen. Juist mijn ouwe vrienden uit een eerder Rifugio tref ik wederom aan. Ze hebben bewondering voor mijn kracht en snelheid. Ik heb juist weer bewondering voor hun geduld, scherpte en opmerkzaamheid. Ik dien kennelijk niet omlaag te gaan volgens een van de digital maps van de heren. We dienen gezamenlijk de pas over te gaan. Ze hebben gelijk. Ik trek kort met ze op. Ik volg ze tot het moment dat ik weer helder zie. Ik bedank ze, al is de afstand op een gegeven moment al te groot tussen ons. Een ware zegening dat ze mij de weg wezen. En niet voor het eerst in deze trail week werd ik zo geholpen.
Zou dit nu echt de laatste klim zijn?
Eenmaal bovengekomen zucht ik even uit. Zover is het niet ver meer naar Passo Cedera. Het is nu een kwestie van geleidelijk aan naar beneden cruisen. Om vervolgens de laatste paar kilometers een knie testende daling in te zetten. Aangenaam om het laatste deel in een schaduwrijk bos te bewegen. En opeens heb ik het bereikt. Wat een belevenis denk ik direct. In de verte zie ik iemand lopen. Doordat ik nog de energie heb om harder te lopen dan hij/zij kom ik dichter en dichter bij. Verrek, heb ik eerst mijn twee hike vrienden gezien. Nu is het tijd voor de hiker uit Boulder/Colorado. Wat een beest is zij ook zeg. Op haar drafje zet ze door. Wat een enorm krachtige benen heeft ze. Ik haal haar wederom in. Geen idee of ze klaar is met de tocht maar ik feliciteer haar met deze prachtige ontdekkingen en toewijding.
Aangekomen in Passo Cerada heb ik wederom een keuze. Ik heb al betaald voor een privé transfer. Dit zal bij de trip in. Mijn google maps geeft aan dat Fiera Di Primiero een kleine acht km verder is. Weliswaar loop ik op de weg, het gaat gestaag naar beneden. Laat ik de trip in stijl afsluiten. Ik beweeg, met toch een enorme snelheid, met mijn light pack richting dit dorpje. Daar aangekomen meld ik me bij mijn hotel. de eigenaresse snapt er niets van. Haar Engels is bedroevend, net zoals mijn Italiaans. Ik probeer uit te leggen dat ik voor zondag heb geboekt maar een dag te vroeg ben. In de tussentijd lurk ik aan een Callippo cola ijsje en heb ik al snel een ijs thee weggedronken. Lang geleden dat ik zo’n dorst had, mede doordat ik één van mijn flanks in de strijd kwijtraakte.
Dochterlief komt de vermoeide Trail Runner helpen
Pas toen de dochter van de eigenaresse erbij kwam werd het duidelijk. Alleen het klein, door een familie gerunde hotel zit bommetje vol. Het is het enige hotel in dit kleine gehucht. Wat nu, mijn batterij is zo goed als op. Ik kan niet even op mijn phone kijken. Ze biedt me aan om iets te zoeken in het stadje een kleine 1,5 km verder op. Het zou alleen om vanavond gaan. Daar is gelukkig wat te vinden. Ze wil me zelfs erheen rijden. Hoe vriendelijk is dat. Ik bedank voor de eer. Geef me nog maar een ijsje en ik maak de laatste trip nog wel af. Ik kijk vluchtig op mijn horloge. Ik heb zeven uur (actief) gebikkeld. Veruit de meest intensieve qua duur van de week.
Je wilt niet weten hoe fijn het was om weer lekker te kunnen douchen. Koud, warm, het maakt me deze keer geen reet uit. Ik heb gelukkig nog een setje schone kleren over. Mijn duffeltas is vooralsnog nergens te bekennen. Ach komt vast goed. Ik heb nu 1,5 dag extra tot mijn beschikking om iets anders te doen dan TRAIL RUNNEN. Gelijk vertrek ik naar het stadje zelf. Ik heb zo’n trek, dat wil je niet weten. Een schepijsje gaat er wel doorheen. Net als een pizza. Die heb ik al lang niet meer op. Ik zoek de best pizza in town op. Hij smaakte verrukkelijk. Net als de tiramisu. Wat een verwennerij. Zo kom ik nacht wel door. Zeker in een schoon bed met geen drukke mensen om me heen.
Nagenieten en een extra (ontspannende) dag creëren
Zondag begint de dag prima. Het ontbijt is prima. Ik pak mijn spullen daarna in en besluit lekker een dagje door het stadje en omgeving te slenteren. Ik pik overal wel een koffie met een taartje mee. Daarnaast zijn de winkeltjes open. Rond het middaguur vertrek ik naar Siror. Het kleine gehuchtje waar ik overnacht. Ik meld me bij mijn hotel. Rond de klok van vier kan ik er in. Ik heb contact met de reisorganisatie over mijn duffeltas. Die wordt later gebracht krijg ik te horen.
Hotel Siror | La Tua vacanza nelle Dolomiti Trentine
Om de tijd wat te doden maak ik nog een korte wandeling. In de tussentijd was ik al bezig geweest om te kijken waar ik kan gaan avondeten. Ik wil echt in stijl afscheid nemen van dit waanzinnige avontuur. In Siror zit één uitstekend restaurant. Ik loop er toevallig voorbij. Laat ik nu even “testen” wat ze hebben. Een selectie aan bruschetta, pasta met paddestoeltjes en een soort van panna cotta bracht mij in extase. Jaah dit smaakt naar meer. Ik reserveer direct voor vanavond.
Een welverdiende laatste avondmaal
Rond half zeven meld ik wederom in het restaurant. Daarvoor was ik voor een aperitiefje naar Fiera Di Primero gewandeld. Wat geniet ik met volle teugen van alles wat op me afkomt. Het is nog vrij rustig als ik arriveer. Ik word wederom zeer welkom geheten. Het valt me wel op. Wat is iedereen hier vriendelijk. Ik hou ervan. Op houten bord staat het menu voor vanavond waar ik uit kan kiezen. De jonge gastheer legt alles uit. Ik heb zin in van alles. Zo begin ik met een plankje aan plaatselijke geitenkaas met lokale ham en wat chutneys. Dit is lekker joh. Hierna is het tijd voor verse ravioli. Ondergedompeld in de meest lekkere kaas die je je maar kunt voorstellen.
Dit alles was “slechts” een voorbode voor het hoofdgerecht. Een super malse steak uit de provincie. Aangevuld met twee soorten zout en van die kleine, heerlijke gebakken aardappeltjes. Ik heb volgens mij nog nooit zo’n lekker vlees gegeten. Daar mag ik best eens een uitzondering voor maken. Om deze belevenis af te maken koos ik ook nog een dessert. Ik zit nu naar de afbeelding te kijken en weet nog steeds niet wat het was. Maakt ook niet uit. Het laatste avondmaal in de Dolomieten kwam zo teneinde. En daarmee een ontdekkingsreis die mij wederom naast alle trails een stuk bewustwording heeft gebracht.
Mijn dank is groot.