Verken de "marathon on the rocks" op het eiland Bornholm in Denemarken!

Op een warme zondagmiddag lig ik lekker op mijn bankje. Ik kijk uit op een paar hoge en vooral donkergroene bomen. Af en toe knalt er een gele rakker voorbij. Nee geen bij. En ook geen biertje. Het zijn de treinen die op en aan naar Utrecht en Arnhem rijden. Al heb ik er geen last van. Ik begin wel steeds meer te snakken naar een woonplek in de natuur.

Vanochtend nam ik vroeg de trein naar Nijmegen. Voordeel is dat ik binnen 10 minuten op het station ben. Om daar de bus te nemen richting Beek en Berg en Dal. Een klein, groen gehucht wat prachtig verscholen ligt achter Nijmegen. Nog geen 5 minuten uit de “grote” stad en je treft een oase van rust aan. Een werkelijk prachtig natuurgebied waar je heerlijke wandelingen en TRAIL RUNS kunt maken. Ik verken de N70 route. Een leuke RUN van pak en beet 14 km, 500 hoogtemeters en door puur natuur. Ter voorbereiding op mijn berg avonturen wil ik in shape blijven. Zulke rondjes zijn dan echt goud.

Even de energie laten zakken
Het is altijd zalig om vanuit een hoge energie dan weer even terug te komen in je lichaam. In de stad heb ik een leuk, Yoga achtig restaurant aangetrokken. Fijne sfeer,  aardige mensen en heerlijk eten. Ik kom dan echt weer even tot rust. Op deze manier ondervind ik de lusten van “balans”. Hoewel het aanlokkelijk is om vooruit te kijken naar al mijn avonturen is het tijd om even terug te kijken naar alle ontdekkingen die ik in Denemarken heb beleefd. 

By Bhalu - Bhalu

Een aantal maanden geleden kwam ik op de site van Albatros Adventure terecht. Gaaf dacht ik direct. Reizen gecombineerd met avontuur en RUNNING. Al kwam het wat “commercieel” over, toch dacht ik van. Hmm leuk om een keer mee te maken en ervan te leren. Eerlijk is eerlijk. Een run door Groenland trok mijn aandacht. Foto’s en filmpjes van allerlei bewegende mensen in de sneeuw. Allerlei super gave expedities kun je ernaast ondernemen. En hoe leuk om niet zo standaard marathon door Rotterdam, Berlijn of Londen te lopen. Jah ik werd er direct blij van.

Marathon On The Rocks (marathon-on-the-rocks.com)

Cool, allerlei niet alledaagse marathons over de hele wereld
Ik pakte mijn planning erbij en ja. De eerste beste wat passend zou zijn was een run op een eiland nabij Sweden. Oké, ik werd niet omver geblazen door the pics. De aantrekkingskracht van een “viking” eiland, een land wat vooruit loopt qua circulair leven, makkelijk te bereiken met de trein en niet te kostbaar deden mij besluiten om mijzelf aan te melden. Niet wetende hoe groot de groep zou zijn. Nu ben ik een aantal jaar geleden met een aantal groepsreizen mee geweest. Dat was niet zo’n succes. Het resoneerde vaak niet met de mensen, vond het super druk en had te weinig tijd en energie voor mijzelf. Dat nooit meer. Wat dan wel?

Nou dit lijkt me iets kleinschaliger. En het zijn mensen die dezelfde interesses hebben als ik. Dat is een groot voordeel. Ach niet geschoten altijd mis. In het ergste geval zou de week “ruk” zijn maar zou ik toch een leuke run hebben ontdekt.

Tijd om de "vikingen" op te zoeken
Op een hete maandagochtend vertrek ik naar het station in Ede. Om via Amersfoort, Osnabrück, Hamburg uiteindelijk in de hoofdstad van Denemarken uit te komen. De metropool Kopenhagen. De reis zou zo’n 11 uur gaan duren met drie overstappen. Ach goed te doen. Voldoende leeswerk zoals the Traveler en de Mystical Miles, dat dient goed te komen.

Helaas zijn deze maanden steendruk op de stations. De Duitsers kunnen in de zomermaanden een treinkaartje aanschaffen voor slechts 9 euro. Binnen Duitsland kunnen ze van alles gaan ontdekken. Een kadotje vanuit de regering vanwege de stijgende inflatie en kosten van benzine en diesel. Het creëert daarnaast ook een overload aan mensen en daardoor vertrekken de treinen bomvol en met enige vertraging.

Dit resulteerde dat ik uiteindelijk met vier uur vertraging aankwam in Denemarken. Geen tijd meer voor een korte avond run om de boel te verkennen. Alhoewel een run lijkt me nog niet zo geschikt. Na mijn King Dachstein Trail avontuur werd het nu echt tijd om mijn linkerenkel even de verdiende rust te geven. Ik ging er de laatste dagen in Oostenrijk heel vaak doorheen. Het voelde niet stabiel dus rust pakken en slowly weer opbouwen. Twee weken rust zou naar mijn gevoel voldoende dienen te zijn om in ieder geval de RUN in Bornholm mee te maken. In het ergste geval zou ik de halve marathon kunnen doen. Ik had mijn vizier gericht op de “FULL”. Dan maar een keer niet zo goed voorbereid.

De wijk Vesperbro en zijn transformatie
Het bleek een vermoeide dag te zijn. Gelukkig lig ik in een fijn bed in een eenvoudig en toch organic hotel. De buurt bleek enige jaren geleden nogal “vermijdbaar” te zijn. Ze hebben er wel iets moois van gemaakt. Dichtbij het station en voldoende te beleven in de buurt. Dat is een “zorg” voor later. Nu de energietank weer en de oogjes naar dromenland brengen.

Fijn dat het ontbijt om 06.30 al begint. Ik schuif direct aan en geniet van een lichte en toch heilzaam ontbijtje. Het is verassend druk. Ik vraag me af of iedereen in het hotel verblijft of dat er ook veel “zakelijke” types bij zitten. Niet zozeer in een maatwerkkostuum, meer de echte arbeiders die werken in de bouw en nijverheid.

Om de stad te verkennen heb ik een Time To Momo boekje aangeschaft. Ik vond het vroeger heerlijk om al die wandelingen te maken. Maar ja tijden veranderen, geen idee hoe ik er nu mee omga. We gaan het zien. Ik besluit om eerst de “populaire” tochten te doen. Het weer is (nog) ideaal. Briesje wind en een nog niet al te warme en stralende zon. Het is niet alleen druk bij het ontbijt, ook de stad oogt lichtelijk chaotisch. Vooral heel veel mensen op de fiets. Allemaal netjes een helmpje op. Jong en oud. Mooi om te zien. Denemarken is echt een fietsland. Zo te zien zijn er zelfs meer fietsen dan mensen. Lekker in beweging zijn, dat is een goed begin van de dag.

De binnenstad van Kopenhagen is leuk om een keer te beleven. Al werd ik er niet warm of koud van. De koffie, lunch en diner stop vond ik het meest aangenaam. De bevolking is vriendelijk, trots en oogt redelijk gelukkig. De eerste dag is razendsnel voorbij gegaan. Morgen gaat de echte TOUR beginnen. Nee niet die tour, die vangt later aan. En start “toevallig” in hetzelfde gebied als waar ik nu ben.

Excursie time
Vroeg in de ochtend wemelt het van de dagjes mensen. Veel ouderen. Ze gaan met een grote touringbus op pad. Gelijk hebben ze, te lang in Kopenhagen zelf lijkt eentonig en saai te worden. Begrijp me niet verkeerd hoor. Het is allemaal heel stijlvol, netjes, schoon. Toch ontbreekt er de “ziel”. Misschien heb ik de gewoon de verkeerde wijken bezocht. Daar kan ik zondag, als ik terug ben en nog een dagje kan verkennen meer over zeggen.

Gelukkig is het groepje waar ik mee weg ga een stuk kleiner. Een delegatie van zo’ 15 mensen staan te trappelen om wat sightseeing te doen. Met een klein busje en gids bezoeken we eerst een Viking museum in Roskilde. Al rijdend verteld de chauffeur en guide ons van alles. Hij lijkt geen stilte te tolereren. Aan de ene kant enerverend. Aan de andere kant denk ik wel eens. Even op pauze, laat het ons even bezinken. Het is zoveel informatie, ik kan het niet tijdig kwijt. Of ik wil het niet. Zoveel prikkels in te korte tijd, pff dat beloof weinig goeds voor de rest van de week.

Het museum is klein. We zijn niet de enige, al is het overzichtelijk en het half uurtje gaat zo voorbij. Leuk is om een aantal hele oude bootjes te kunnen bekijken. Ik zit stiekem al visualiseren hoe ze ten strijde gingen in die tijd. Dapper en trots, een strijdbaar karakter en op ontdekkingsreis. Viking zijn had zo’n zijn voordelen. Niet denken aan de koude wintermaanden, te weinig eten aan boord en ziektes die uitbraken. Shit happens.

Te veel praten is verlies van energie
In de buurt ligt ook een kerkje. Aan de foto’s te zien achteraf vond ik het niet zo bijzonder. Ik meen dat er wat oude hoogwaardigheidsfiguren liggen opgeslagen. Die gevestigde orde kan me gestolen worden. Ik luister half naar wat onze praatgrage “Michael” allemaal te melden heeft. Vaak druk ik op een knopje om gewoon niets te horen. Ik kijk liever en droom daarbij. Zo laat je nog wat open om zelf in te vullen. Hij bedoelt het overigens goed.

We maken wat ruimte voor een break. Tijd om te lunchen en elkaar even beter te leren kennen. Alhoewel, al dat koetjes en kalfjes geneuzel boeit me gewoon niet zo. Ik ben gewoon liever bezig en al bewegende kun je wat vertellen, delen en luisteren naar een ander. Ik voel me na het middaguur al behoorlijk op. En we hebben nog aardig wat te bekijken.

Hop hop, Kasteel Kronborg is onze volgende bestemming. Aan de ovenkant zien we Helsingborg liggen. De ferry naar Zweden vaart af en aan. We zijn er niet al te lang. Fijn want, ik heb genoeg gezien. Op een gegeven moment lijkt het allemaal op elkaar. Het is soms gewoon te commercieel en daar heb ik een broertje hekel aan gekregen. Ik ben energetisch doodop. Laten we naar het hotel rijden zodat ik mijn eigen ding kan doen.

Pizza?
Zo gezegd zo gedaan. Het verkeer is minder hectisch dan in Nederland. Ik plof neer in mijn bed. Sommige van de groep gaan ergens een pizza eten. Mij niet gezien. Pizza en eerder al hamburgers en friet. Tja ze kijken kennelijk anders naar het event dan ik. Ik begrijp het wel. Het is voor hun vakantie en daarin doen ze mee aan een wedstrijd. Helemaal goed, ieder zijn eigen ding. Ik besluit om voor een rijst gerecht te gaan met verse groenten en wat vis. Kokossoepje vooraf. Prima te eten. Nog voordat het donker wordt lig ik er weer in. Tijd om nog even mijn spullen in te pakken. We gaan morgen vroeg op pad richting Bornholm.

Al ben ik deze ochtend, zoals vaker, vroeg op. Ik besluit om de wandelschoenen aan te doen. Heel bijzonder, als de stad nog half ligt te dromen en de schoonmakers vooral druk zijn, de stad te verkennen. Plekken die afgelopen dagen afgeladen waren, zijn nu prachtig en vooral rustig te bekijken. Ik kan er zowaar van genieten. Dit vond ik zo lekker aan het COVID tijdperk. Steden bezoeken en echt op mijn eigen tempo in me opnemen. Weg van die hordes aan krijsende  mensen. Ik snak er soms weer naar.

Zalig die rust en nu klaarmaken voor het echte avontuur
Na een kleine 1,5 uur wandel ik terug. Nog een ontbijt meepikken. Die laat ik niet liggen. Super eenvoudig, maar heilzaam en licht. Tenminste wat ik neem. Ik verbaas me nog eens wat andere allemaal op hun borden stoppen. Als dat maar goed gaat? Klokslag tien en de groep is er klaar voor. Heho een grote bus nu. Benieuwd wat er uit de hoge hoed komt. Deze mensen hebben de keuze gemaakt uit voor een ander hotel. Ach ik zie wel. De route neemt ons mee richting de luchthaven. Daar pikken we de laatste runners op. De brug over, richting Malmö om Ystad te bereiken. Daar wacht een enorme ferry die ons binnen 1,5 uur op een eiland in de Baltische Zee gaat afzetten. We zijn niet de enige.

Welcome to Bornholm
Bolnholm is niet al te groot. Al heeft het de laatste jaren qua bezoekers niet te klagen. Ruim 600.000 vorig jaar. Tja echt een verborgen parel kan ik het niet noemen. Niet zo zeuren Gerwin. We gaan er een paar leuke dagen van maken. De trip is zelf wel gaaf. De zon straalt als nooit tevoren. Alhoewel Bornholm wordt “Sunshine Island” genoemd. De meest zonuren van alle Deense gebieden. Daar aangekomen is het voor mij en mijn hotelgenoten een mini reisje. Binnen no time zien we ons hotel liggen.

Het schittert aan het water. We kijken uit op een klein vissershaventje. De rest van de groep rijdt een stukje verder. Nog steeds binnen Ronne, maar een outdoor/ camping achtige plek. Ik koos juist voor de welzijn mogelijkheden. Een SPA, massages, dichtbij het centrum om even een lekkere flat white te scoren. Hopelijk is het de juiste keuze?

Meditatief de golven observeren en inspiratie vanuit PATAGONIA
De kamer is ruim. Ik kijk uit op de zee. Weer is wat anders dan bergen. Het doet me minder, al vind ik het rustgevend. Een aantal minuten kijk ik naar een laagvliegende vogel. Heerlijk die vrijheid. Iets waar ik ook op zoek naar ben. Want dat is waar deze periode juist voor bedoeld is. Ik wil mijn leven leiden zoals ik dit wil. En in dat leven wil ik mijn “zakelijke” activiteiten ook kunnen ontplooien. Klinkt wat paradoxaal. Ik geloof dat het mogelijk is. De oprichter van Patagonia is mijn inspiratiebron hierin. Die beste man was vaker aan het reizen, ontdekken, beleven in de bergen dan die echt achter zijn “bureau” zat.

Toch is hij, op zijn geheel eigen manier erin geslaagd een fenomenaal bedrijf op te richten. Super inspirerend, vol liefde en vertrouwen. Hij heeft een prachtige tribe samengesteld. Ik doe het op mijn manier. Ik zit op het juiste pad, dat voel ik aan alles. Gewoon blijven observeren, ontdekkingen doen en daar een concept van creëren. Stapje voor stapje. Ik zie deze maanden en misschien wel het hele jaar als investering. Het is vooral zaaien, zaaien en nog eens zaaien. Met geduld wordt het vanzelf een prachtige bloem of zelfs een imposante boom.

En ja hoor, deze middag heb ik weer een excursie gepland. Vooraf ben ik altijd iets te enthousiast en meld ik me voor van alles aan. Als de tijd zover is, heb ik wat spijt. Give me a f*cking break, I need me time. De reis brengt ons in het noorden van Bornholm. De overblijfselen van ruïnes van een kasteel staan hier nog. Ondanks dat het bloedheet is ,is de omgeving zeer de moeite. Echt een prachtige natuur. De rotswanden zijn duidelijk te zien. Het was voor tegenstanders niet eenvoudig om hier in te breken en de ander te verassen. Ja Hammerslut is een aanrader. Binnen in het inspiratiecentrum kun je informatie vinden over de historie. Om de tijd te doven ben ik alles gaan lezen. Op dat moment leek alles helder. Nu een kleine week verder ben ik het meeste alweer vergeten.

Een bont gezelschap aan RUNNERS
Na het bezoek aan het oude “kasteel” of wat daarvan overbleef gaan we verder. De reis hakt er wel in. De groep is een stuk groter, veel nieuwe gezichten en veel gekakel. Gelukkig weinig haantjes, dat scheelt. We rijden op ons gemak verder en genieten van het natuurschoon wat hier te vinden is. In de avond wordt de groep weer in 2en gesplitst. Mijn groep bestaat uit een gemengd gezelschap. Vooral Zwitsers, paartjes aan Duitsers en twee “Yanks” en dus een avontuurlijke Hollander. We zitten aan één grote tafel. Het oogt wat sjiek. Het voorgerecht slaan we kennelijk over. Voorgeschoteld krijgen we een stuk(je) biefstuk en wat gewokte groente. Ik ben vergeten om te melden dat ik liever vega(n) eet. Ach ik wil ook niet te lastig zijn. De kwaliteit is uitmuntend. Voor mij als lichte eter is het genoeg. De rest denkt daar toch echt anders over. Het geklaag begint nu al. Ik besluit om er afstand van te nemen en mijn eigen ding te doen. Terug in mijn kamer peins ik over de dag. Wat vind ik er nou van?

Ik kan het nog niet helemaal helder voor me zien. De kamer zelf is snikheet. Men is, dat is positief heel erg duurzaam ingesteld. Een kenmerk is dat het hele hotel geen airco’s heeft. Komt goed. Ik zet het raam open, ik zie de zon steeds  verder van me vandaan komen. Om rond elven helemaal onder te gaan. Ik luister aandachtig naar het gekletter van de zee. Na een tijdje, zonder zelfs mijn tanden te poetsen val ik in slaap.

Tijd om te visualiseren
Het is vrijdagochtend. De innerlijke wekker gaat vroeg. Heej de tv staat aan. Hoe kan dat? Het raam en de deur staan wagenwijd open. Ach een dief zal het niet zijn. Wat moet die hier vinden. Niks van waarden. Tijd om mijzelf voor te bereiden op deze dag. De laatste “excursie” dag. Weer een dag in de bus zitten. Oh ik moet er niet aan denken. Ach wie weet ga ik mooie ontdekkingen doen. Het blijkt een dagje te zijn waar we wat dorpjes gaan bezichtigen waar we tijdens de RUN voorbij komen. Altijd goed voor de visualisatie.

Het is wel genieten als je eenmaal de kleine vissersplaatjes heb bereikt. De gekleurde huisjes, de rust die de omgeving uitstraalt, dichtbij bij de zee. De kleinschaligheid voert hier de boventoon. Alsof ze genoegen nemen dat iedereen een gelijk stukje van de taart krijgt. Ik word er ontroerd van. Het kan dus wel. De mensen zijn ook oprecht vriendelijk(er), echter en puurder dan in Kopenhagen. In mijn ogen leek dit soms op Amsterdam in het klein. Meer zien en gezien worden. Geen goede combinatie voor een fijn en eenvoudig leven.

In de bus masseer ik af en toe mijn linker enkel. Tja het voelt iedere dag ietsje beter aan. Wat duurt het lang voordat het echt geheeld is. Mijn strategie werkt wel. Kijken naar wat kan en niet focussen op wat niet kan. Eind van de middag bereiken we ons resort weer. Ik heb behoefte aan wat me-time. Ik besluit om een lekker stuk te gaan wandelen richting het centrum. Voor de zekerheid ga ik een supermarkt in. Daar koop ik wat vers fruit, wat energie reepjes en ik scoor ergens een fris drankje.

Pasta party?
Er zijn deze avond minder gasten als daarvoor. Ons groepje eet gezamenlijk. Dit keer krijgen we een voorgerecht. Dat is positief. Oké de kwantiteit is nog steeds onder de maat. Ik kan er wel om lachen. Ik geniet van mijn asperge salade en als “main” een bordje met kip en aardappels. Niet echt een pre marathon maaltijd. Naja, zand erover. Het is wat het is. Geen energie meer aan verspillen. Tijd om lekker op tijd de oogjes dicht te doen. Morgen staat hopelijk een mooie TRAIL RUN gepland.

Klokslag vijven schiet ik uit de startblokken. Mentaal heb ik er zin in. Fysiek is het afwachten hoe ik ervoor sta. Ik heb twee hele weken heel weinig bewogen. Dat is niets voor mij. Ik ga het beste ervan maken. Tijd is niet belangrijk. Ik wil genieten, voor me uit kijken, niet te veel denken en vooral blijven bewegen. Tot aan de eindstreep. First things first. Als groep mogen we rond zessen licht ontbijten. Hop een yoghurtje met wat noten en zaden. Uiteraard een kopje thee, klein bakje koffie en wat vers fruit en voldoende crackers met jam. De bananen heb ik in mijn kamer bewaard.

Ready or not?
Om kwart voor zes worden we opgehaald. We zetten aan om richting het andere hotel te gaan. Daar pikken we de andere RUNNERS op. Er is een bus voor de halve en een bus voor de hele marathon. Natuurlijk wel de juiste pakken. Wij zetten vaart voor Gudhjem. Daar aangekomen is het een klein stukje wandelen naar de start. Ik schat dat er zo’n zestig RUNNERS aanwezig zijn. Ahh niet te ruim opgezet. Dat is leuk.

Mij is verteld dat het merendeel van het parcour over trails zou gaan. Nu merk ik wel vaker dat het niet altijd duidelijk is. Ik kies voor een zeer lichte schoen met goed profiel. Dit zou de klus dienen te klaren zo op de rocks en cliffs van Bornholm. We gaan het meemaken. Eerst nog even tijd om wat oefeningen te doen. Rond achten zijn we er echt klaar voor. De lokale tv zender is ook aanwezig. Kennelijk toch een “happening” hier.

Het begin begint bemoedigend. Ik loop goed. Mijn voet voel ik nog wel. De route brengt ons telkens van vissersdorpje naar vissersdorpje. Op een gegeven moment kan ik het wel dromen wat ik ga zien. Ik start rustig en toch nog iets te snel. Door de enorme hitte voel ik aan dat het een uitputtingsslag zal gaan worden. Ik tik lange tijd 199 aan qua hartslag. Kennelijk is die sterk genoeg om dit uren vol te houden. Na ruim 19 km heb ik het eigenlijk wel gehad voor vandaag. Poeh ik dien nog zeker 23 k te voltooien. Hoe ga ik dit voor elkaar krijgen?

Slowrunning
Ik besluit het tempo omlaag te schroeven. Echt mijn eigen “race” lopen. Ik word af en toe ingehaald. Normaal vind ik dat niet zo leuk. Nu denk ik. Lekker laten gaan. Ik heb genoeg tijd om lekker om mij heen te kijken. Frequent drinken en niet vergeten af en toe een gelletje er in te stoppen. Zo blijf ik redelijk vitaal. Het is echt een enorm mooi landschap. Kijkend naar rechts zie ik een enorme blauwe zee, een stralende gele zon en veel natuurschoon. Af en toe zie ik een verdwaalde supporter. Toch wel fijn, een beetje motivatie.

Door de warmte is het ons cut off tijd  met een uur verlengd. We mogen er maximaal 8 uur over doen. Ik had vooraf verwacht zo’n 4,5 uur bezig te zijn. Dat ga ik never nooit halen. Er zitten heel veel stukken bij waar je klimt en daalt. Daarbij ook geregeld hele pittige, steile stukken. Echte kuitenbijters die ik wandelend doorloop. Ik ben niet goed voorbereid. Dat is zeker. Niet zeuren en gewoon blijven gaan.

Na de 30k te hebben gepasseerd voelt het aan dat ik het toch gewoon ga redden. Het blijft genieten en alleen al de belevenis om hier te mogen bewegen is een zegening. De laatste mijlen is vooral op harde ondergrond. Mijn lichte RUNNING schoenen op harde ondergrond waren achteraf het meest geschikt. Ik had prima een paartje ON aan kunnen doen die ik gebruik voor events op asfalt. Die lopen, zeker op dit soort ondergronden super fijn. Alsof je zweeft maar dan zonder de wolken. Zo hoog zitten we hier niet. Never mind, de scenery is breath taking.

Stapje voor stapje
Iets voor één uur bereik ik de eindstreep. Daarvoor heb ik nog een lang stuk op mul zand en in het oerbos gelopen. Die zon gaat vandaag overal doorheen, het brand zo enorm op mijn hoofd. Gelukkig kan ik nog lachen. Stapje voor stapje was het motto vandaag. Dat werkt altijd. Ik krijg een mooie medaille ter bewijs van finishen. Even bijkomen en vragen hoe met de andere is gegaan. Zowel de hele als de halve marathon eindigt hier. Mooi voor de ander deel van de groep. Hun kamers liggen op loopafstand, dus ze kunnen direct een koude douche pakken. Of misschien wel lekkerder om het strand op te zoeken.

Mijn tas met spullen ligt in een tent. Ik ben zo “slim” geweest om een handdoek mee te nemen. Netjes vraag ik aan iemand van de organisatie of ik ergens kan omkleden. Een cold shower doet wonderen. 100%. Ik voel me herboren. Nog energie om terug te lopen naar ons hotel? Dat is niet nodig. Ik besluit om met een paar andere runners wat te drinken te halen. Een bbq staat klaar. Daar maak je mij niet echt gelukkig mee op dit moment. Ik ben vast niet de enige die na zo’n intense afstand zeker geen vet vlees achter zijn kiezen dient te stoppen. Ik hou het bij wat water en ijskoud frisdrankje. In mijn tas zit een lekker reepje en nog een banaan. Oké, tijd om een klein deel van de groep bij één te verzamelen. Terug naar ons hotel. Een rit van nog geen 10 minuten. Helaas geen welkomst commitee bij aankomst.
Kennelijk is deze “prestatie” niet zo bijzonder. Ik plof mijn kamer en bed in. Even bijkomen. Power napje van 15 minuten. Ik heb namelijk trek, erg veel trek.

Refuel and time for a celebration dinner
De benen voelen nog goed. Een korte wandeling brengt  me in het centrum. Helaas is een koffietentje waar ik eerder goed had vertoeft al gesloten. Op het een ander terras is genoeg ruimte. Een chai latte, eigen gemaakt ijs theetje en een roggebroodje met gerookte haring gaan er soepel in. Zal ik nog een taartje nemen? Hmm nee we gaan als groep deze fantastische dagen vieren met een diner.

We rijden met onze bus richting het noorden. Een tamelijk sjiek ogen restaurant is afgehuurd. Alhoewel, we zijn één van de gasten. Ik zit aan tafel met mijn Duitse en Zwitserse vrienden. Ik luister aandachtig na alle verhalen die ze vertellen. Leuke mensen die mooie avonturen hebben beleefd. Ik krijg er de nodige inspiratie van.

De kwaliteit is wederom uitstekend. Hoe zit het met de hoeveelheid? Mhah, voor mij prima. Voor de big eaters niet. We maken wat grapjes om langs de ‘mac of burger king’ te gaan. Ach het leven is mooi. De wijn vloeit rijkelijk. Ik beperk me tot een alcohol vrij cocktailtje. Ik voel me overigens zo rood als een kreeft. De sunshine heeft me goed te pakken gehad. Dat is ook wel bijzonder. Vroeger was de zon mijn grootste vijand. Ik hoefde hem maar aan te kijken en ik was al verbrand. Tegenwoordig smeer ik mijzelf amper in. Dat gaat bijna altijd goed, mijn huid is gewend aan al die uren dat ik buiten vertoef. Het leven is fijn als je buiten kan leven. Jeetje wat is er toch een hoop verandert. In positieve zin te verstaan.

Fijn dat we als afsluiten een toetje met een klein ijsje krijgen voorgeschoteld. Ik koel iets af en merk dat mijn energie op raakt. Gelukkig is het rond half 10 gedaan met de pret. Tijd om afscheid te nemen van een groot deel van de organisatie en met ons guide de bus terug te pakken naar het hotel. Voor de volhouders is er een aantrekkelijk aanbod. Er blijkt nog wat drank over te zijn van de lokale party van enige dagen geleden. Ik bedank hartelijk ervoor. Het is genoeg geweest voor vandaag. Blij en voldaan met deze mooie RUN. Op eigen kracht beleefd.

FUN RUN voor de vroege vogels
We mogen op zondag onze roes uitslapen. Voor early bird Gerwin gelden andere wetten. Om zessen ben ik startklaar voor een fun RUN. Ik heb zin om te bewegen. Zeker nu de kookpan van Bornholm nog niet op temperatuur is. Ahh wat zalig om een klein half uurtje langs het strand te rennen, om kris kras door het bos te slenteren en via de beach road bij het hotel aan te komen. Het ontbijt stond al klaar. Gelijk er naar toe rennen denk ik. Nee dat kan ik de andere niet aandoen. Ik pak even snel een koude douche. Setje nieuwe en schone kleding en wat zal het lekker smaken.

Nagenietend van deze dagen pak ik mijn spullen in. Ik ben er wel handig in geworden. Binnen 5 minuten ben ik wel weer klaar. Nog voldoende tijd om wat te ondernemen maar wat? Een beetje voor me uitkijken werkt helend. Die eindeloze zee, die super stralende zon, wat spelende kinderen en af en toe een verdwaalde auto die voorbij komt. Ik vond het een super fijn bestemming. Tijd om nu te biezen te pakken en richting de ferry te rijden.

Aangekomen bij de haven zijn we aan de vroege kant. Het is goed druk. Veel vakantiemensen die, net als wij weer richting het vasteland gaan. Zodra wij de bus in de ferry hebben geparkeerd mogen we een mooi plekkie uitzoeken. Tijd om eerst is wat lekker te scoren. Ze schenken verassend goede koffie. Een zoet taartje maakt het feest maaltijdje compleet. Thats part 1.

Aan een grote tafel klets ik wat met een aantal Amerikanen. Alhoewel kletsen, het wordt al gauw best diepgaand. De term old soul komt zelfs voorbij als een triatlon coach/ trainster van het leger dat zegt over haar zoon. Goh, normaal wakker ik zulke dingen aan. Nu hoef ik niets te doen en men geeft zichzelf bloot. Ik geniet hier wel van. Ze zijn open en willen heel graag van alles en nog weten. Tja voor iemand die graag wijsheid deelt zoals ik zijn dat mooie uitnodigingen. Ik weet natuurlijk niet of dit beeld overeenkomt met de algehele Amerikaanse samenleving. Het valt me gewoon op. Ik ontvang ook voldoende inspiratie van deze wijze vrouw. Een taaie rakker. Ze is aardig toegetakeld, ik denk door haar zware opleiding en tijd in het leger. Toch blijft ze in beweging en heeft ze al meerdere trails en triatlons mogen ontdekken. Ik luister graag naar haar. Ze weet me te raken en geeft me een aantal waardevolle tips. 

RUNNING on heart rate en 80/20
Eén wil ik met jullie delen. We hadden het over op hartslag lopen. Iets wat ik nog niet had gedaan. Dit terwijl Alex, de man uit Zwitserland die  de “race” won wel deed. Hij liep 4 uur en 10 minuten op een hartslag van ik meen 150. Wat 80% van zijn max is. De trainster uit de US voegde daar aan toe. Train 80/20. Daarmee bedoelt ze , 80% op een slow pace en 20% op prestatie modus. Ik grinnikte, bij mij was het eerder andersom. Elke RUN, gaf ik voor mijn gevoel maximaal. Dat is niet vol te houden. Dezelfde valkuil die ik zakelijk jaren had. Er zat geen balans in mij. Daardoor brandde ik op. Wat resulteerde in een tijdje dat ik last had van een burn out. Al zat dat ook zeker een gedeelte bore out bij.

Ik wil leren om vaker en zeker de lange trainingsrondjes waar ik uren aan het trailen ben op een slow pace te lopen. Blijf in zone 2 en 3 gaf ze me mee. Als dat betekent dat je eerst een tijdje als een slak vooruit komt te gaan. F*ck it, heb visie en toon geduld. Daar ligt de magie van als je straks marathons rond de 2 uur 30 kan behalen. Of zelfs sneller. Niet dat dat mijn doel is, toch is het lekker om vooruit te kunnen zien. En helemaal nu ik weet wat het bij mij mis ging.

Goed voorbeeld doet volgen
Als we bijna de kust hebben bereikt zie ik een RUNNER uit de UK nog met een heerlijke beker yoghurt lopen. Ik volg snel nog haar voorbeeld, koop nog een extra stukje taart en sluit de boel af met een Chai Latte. Het voordeel van zulke intense RUNS beleven is ook dat het “toegestaan” is om wat vaker te genieten van (te) lekkere en zoete dingen. Het is natuurlijk niet super heilzaam, maar ik dien 4.000 calorieën goed te maken. In mijn beleving mag ik mijzelf dan af en toe wat extra belonen.

In de bus krijg ik nog wat mooie wijsheden mee van een Nederlandse man. Hij support(e) zijn zoon die de halve marathon meemaakte. Ondanks dat hij wat praatgraag was had hij wel een luisterend oor. Hij vertelde een verhaal over mosterdsoep. Iets wat in Denemarken nog niet zo bekend is. Terwijl ze hier wel steengoede mosterd maken. Ik reageerde wat “gevat”  van heej daar ligt een kans voor je. Nee zei hij. Het gaat niet om mij,  het gaat erom dat ik iemand hier inzicht geef zodat ze dit zelf kunnen opstarten. Een prachtig voorbeeld van hoe kan ik helpen en dienstbaar zijn in plaats van hoe word ik er beter van. Met zulke spiegels ga ik het vanzelf oppakken. Dank je wel beste Huib. Gouden vent.

Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan
Binnen no-time arriveren op de luchthaven van Kopenhagen nadat we de ferry konden uitrijden. Een groot deel van de RUNNERS neemt afscheid van elkaar. Ik, en een kleiner deel vervolgt de reis naar het centrum. Toch een beetje een raar einde aan zulke dagen. Sowieso miste ik het groepsgevoel. Mede doordat we in twee locaties vertoefden. Het leek soms meer op een  schoolreisje waar toevallig ook een RUN plaatsvond. Ik denk er het zijne van. Om gauw het te laten bezinken. Het is goed zo.

Ik heb nog een fijne middag voor de boeg. Ik besluit om de benen te nemen. Dit keer ga ik op ontdekkingsreis naar de minder bekende delen van de stad. Een pittig stuk lopen waarbij ik af en toe jaloers kijk naar de mensen die in het water zwemmen. De fietsen zijn vervangen voor peddels en bootjes. Het oogt gemoedelijk. Na een tijdje bereik ik het voormalige haven gebied dat Reffen wordt genoemd.

Likeminded people
Een smeltkroes waar organic food, cultuur, muziek, art, zee en Sunshine bij elkaar komen vandaag. Een hele lekkere vibe. Ik laat mijzelf verassen met een rijst gerecht ala Tibet/ Nepal, een super groene boost shake en sluit af met een klein hoorntje met biologisch schepijs. Heerlijk met de voeten in het zand, luisterend naar wat rustgevende muziek. Ik merk dat mij hartslag weer op een normaal niveau zit. Weer een mooie les die ik leer.

Ik wandel de laatste kilometers terug naar mijn hotel. Toch een aardige hike zo. Bijna 20 km op een snikheet middagje. Het is tijd om deze veelzijdige stad te gaan verlaten. Met inpakken ben ik zo klaar. Tijd om de laatste keer te genieten in een Deens bed. Ochtends nog een laatste genot mee te pikken van het ontbijt buffet. Uiteraard scoor ik nog ergens een flat white en neem ik wat lekkers mee voor onderweg. Je weet het nooit met die treinen hier. Gelukkig viel het mee. Ik kom rond negen in de avond in Ede. Al met al weinig echte vertraging.

Dankbaar loop ik het laatste stukje naar huis. Het was niet mijn mooiste week. Toch heb ik veel geleerd en (in)gezien.  Op naar het volgende avontuur. Een trailweek door Chamonix met uitzicht op de imposante Mont Blanc. Een week waar ik heel veel van ga genieten en erg veel ga opsteken.