Vele leermomenten tijdens een trail week in Chamonix nabij de prachtige Mt. Blanc

Daar zit ik dan. In een redelijke koele kamer in op de derde etage in het Franse Guillestre. Ik overnacht in een ietwat gedateerd doch schoon en fatsoenlijk hotel. Een nieuwe trail week staat gepland. Hoe erg ik daar ook in heb. Ik bedenk me dat ik nog geen blog heb geschreven over de trail week in Chamonix nabij de Mt. Blanc.

Dat is denk ik niet voor niets. Ik ben toch een beetje gesloopt teruggekomen van dit avontuur. Dat had niet zozeer met de trails, of de intensiteit van het bewegen te maken. Meer met alle prikkels van de groep waar ik een week in vertoefde. Daarbij, Chamonix was die week afgeladen vol door o.a. een boulder kampioenschap. Dan komt mijn introverte kant echt naar voren. Die kant heeft gewoon rust en ruimte nodig. Mooi leermoment.

Het trail paradijs Chamonix
Naja laten we een begin maken, want ik kijk wel met enorm veel plezier terug aan de adembenemende omgeving, alle prachtige vergezichten en uitkijkpunten op alle Summits die we beleefde. Zoals vaker begon de reis in de trein. Via een aantal Duitse steden zou ik eerst het Zwitserse Basel bereiken. Om daarvandaan door te gaan richting Geneve.

Zo gezegd, zo gedaan. Alleen wel met enkele uren vertraging. Ik ben het inmiddels gewend. Leuk is anders. Zeker in die propvolle treinen. Aangekomen in Geneve is mijn hotel dichtbij het station. Ik check snel in, leg mn duffel op zijn plek en besluit om gelijk de benen te nemen richting het centrum. Een klein kwartiertje verder loop ik daar doorheen. Het is erg warm en het oogt niet echt prettig. Ik had gelezen dat deze stad één van de meest gezondste plekken om te wonen zou zijn. Hmm, ik laat me graag verassen maar mijn gevoel zegt al gelijk dat er iets van dit niet helemaal kloppend is.

Geneve en het zoeken naar die "organic" tentjes
In het oude stadscentrum, voorbij een brug, die door de enorme wind een challenge bleek te zijn, bereik ik een “organic” food tentje. Het ziet er fijn uit. Zowel van binnen als van buiten. Ik neem een plekje bij het raam. In mijn ooghoeken zie ik iemand die een verrukkelijke toast met verse burrata en kleine tomaatjes heeft. Ahh die wil ik ook. Het blijkt een uitmuntende keuze te zijn. Een mango panna cotta maakt het feestmaaltijdje af. Heerlijk zulke tentjes. Oké, van de rekening werd ik minder blij. Gauw vergeten.

Ik loop lekker om mijn gemak terug. Maak wat omwentelingen en tref ook gelijk wat buurten aan die minder prettig zijn. Het is er erg vies, buiten zie ik allerlei vrouwen lopen met bedenkelijke bedoelingen. Ik zit duidelijk verkeerd. Tijd om gauw terug te gaan en mijn bedje in te duiken. Ochtends word ik tijdig wakker. Ik besluit voor een easy breakfast in het hotel te gaan. Gewoon even wat basis dingen om de boel op gang te krijgen. Rond de klok van 9 is het genoeg geweest. Ik ga nog even slenteren en bekijk mijn mogelijkheden om in Chamonix te komen.

Die zijn er gelukkig. Een optie met de bus of met de trein. Die laatste lijkt erg omslachtig, bijna 3 uur. Weliswaar wel beter voor het milieu. Ik heb gister ook al tig uur in de trein gezeten. Ik heb recht, vind ik op gewoon een directe lijn. Ik kies voor de bus. Binnen 75 minuten er zijn. Geen eco bus, tja kan niet altijd feest zijn. Rond het middaguur vertrekt die. Binnen no-time arriveren we in het bekende Chamonix.

Tijd voor wat lekkers om de week in te luiden
Ik heb wat tijd over dus tijd voor een flat white. Even snel zoeken waar ik dien te zijn. Moody ziet er leuk uit. Een kleine 5 minuten wandelen en ik loop het tegemoet. Eerlijk, de koffie is zalig. En de taartjes ook. Ach dit nemen ze alvast niet van me af. Rond de klok van vier loop ik naar ons hotel. Ik voel me wat gespannen. Een groep van 20 en ook nog begeleiding. Dit kan wel eens een kippenhok gaan worden. Ik zet door, want ik wil graag leren.

De reden om hiervoor op te geven wat namelijk om wat meer inside tips en tricks te bemachtigen van die runners die enige jaren ervaring hebben. Ik ben een aantal maanden zo begonnen. Zonder enige voorkennis. In de bergen (speed)hiken, wandelen, klauteren, en runnen is toch iets anders dan over een mooie groen bos of heidegebied nabij Ede. Aangekomen in het hotel ontmoet ik mijn groepsleden en de organisatie.

Het oogt al gelijk wat hectisch, veel gekakel en voor mijn gevoel weinig geluister. Ahh ik krijg weer die nare kriebels van mijn corporate periode. Mensen die graag over prestaties vertellen en eigenlijk alleen luisteraars of zeg maar aandacht nodig hebben. Wie of wat maakt ze niet uit. Dit terwijl ik vaak de diepte in wil gaan, echt de persoon wil leren kennen en een band opbouwen. Ik ben heel benieuwd hoe deze groep daar in staat.We gaan het meemaken al geeft mijn gevoel aan dat het een “zware” week gaat worden met heel veel (berg) ego gedrag.

Heho laat de trails maar aanvangen
Ochtends begin ik met een vroege wandeling. Iets wat ik de hele week zal gaan vol houden. Nog voor onze yoga sessies rond 07.15 heb ik al een mooie ronde gemaakt. Ik slaap in tegenstelling tot veel van de anderen in één kamer zonder iemand erbij. Dit doe ik bewust. Energetisch is het namelijk niet oke om zomaar met mensen in een kamer te liggen. Je aura’s mengen zich. Dit terwijl de één een hele liefdevolle, zachte en fijne energie kan hebben en de ander juist het tegenovergestelde. Ik heb daar een andere blik over dan de meesten. Boeit me niets. Ik ben wie ik ben en daardoor voel ik mij zo enorm krachtig en moedig.

De yogasessies trekt gelijk een mooie delegatie op. Heerlijk om de benen even te stretchen en uit te rekken. Onze yogi, een jongedame uit de VS die stage loopt bij Gideon. Zij wil net als hem ook "practise mountain leader" worden. Een hele mond vol. Klinkt allemaal spannender dan het is. Doe gewoon lekker waar je goed in bent, krijg er ervaring in en guide others. Al die krachttermen hoeven wat mij betreft niet. Geeft alleen maar macht aan mensen die het denken nodig te hebben. Ik ben een felle tegenstander tegen macht, misbruik en rangordes zoals we die vaak zakelijk, politiek of in het leger tegenkomen. Ik zie het als mijn persoonlijk missie om een tegenbeweging op te richten. Uit liefde, uit vertrouwen, uit gewoon één zijn met iedereen, zonder meer of minder te zijn. Een intense klus, but im up to this and al kinds of enormous challenges.

Ik ben er nu echt klaar voor
Het lichaam en de geest zijn klaar voor de eerste trail dag. Een fijn ontbijt complementeert dit. Rond de klok van half negen staan we klaar om de trainers te volgen. Een inloop ronde staat gepland. De Balcon nord trail. We leren al gauw te klimmen met onze poles. Het voelt wat onwennig, want hetgeen ze vertellen hoe ik ze dien te gebruiken was anders dan dat ik deed. Ik neem hun advies graag ter handen. Al gauw passeren  we een enorme waterval en bewegen we lekker door. De uitzichten zijn nu al om te watertanden. De paadjes zijn divers en mooi. We passeren een berghut waar we lekker een bosbessentaartje kunnen eten.  Genieten. Niet van de prijs overigens. Tering ik ben geen `cashcow` denk ik bij mijzelf.

We lopen in een aantal groepjes. Ik start achteraan. Rustig op tempo komen en acclimatiseren. Veel van mijn groepsleden zijn constant aan het kletsen. Hmm dit ben ik niet gewend. Ik hou van rust, vrijheid, ruimte en tijd om te bezinnen/ reflecteren. Ik hou me wat afzijdig. Maar ik irriteer me al mateloos aan alle “prestatie” verhalen. De één nog indrukwekkender dan de ander. Oh jee in welke groep ben ik verzeild geraakt. Dit resoneert voor geen meter. De dag wordt op deze wijze niet het meest eenvoudig.
Als we terug zijn in het hotel ben ik zeer dankbaar voor wat ik beleefd en meegemaakt hebt. Al het gekakel dien  ik een plekje te geven. Ik trek me terug in mijn kamer tot we gaan eten.

Lekker wat rijst en verse groenten
Het avondeten is deze avond op eigen initiatief. Met een klein groepje ga ik richting een “curry” restaurant. Een uitstekende keuze, ik geniet van  de kleinschaligheid. Eindelijk een beetje diepgang en met leuke mensen die meer kunnen dan flauwe grappen maken, opscheppen over al hetgeen ze gezien hebben en eigenlijk niets van “zichzelf” laten zien. Deze personen aan deze tafel zijn anders. Fijn, een beetje wat zielsgenoten.

Ik ga niet elke dag compleet beschrijven wat we gedaan hebben. Vaak in basis hetzelfde. Een korte briefing per app. Yoga, ontbijt en dan lekker in beweging komen rondom alle perfecte trails in de omgeving. Want dat heeft Chamonix zeer zeker. Het is een paradijs voor trailers en mensen die van natuur houden. We lopen  door enorme bosgebieden, valleien, weilanden, rots en kei gebieden en we bereiken steeds meer hoogte. Het naar boven gaan heeft soms wat weg van hiken of meer speedhiken. De afdalingen naar beneden hier zijn een ware zegening. De eerste dag had ik wat moeite. Ik vertrouwde mijn linkervoetje nog niet helemaal. Stapsgewijs pakte ik het snel op en begon ik steeds makkelijker te klimmen en razendsnel af te dalen. Echt ik voel me trots op mijn progressie. Dit terwijl ik het niet makkelijk vind om een plekje in de groep te vinden.

Zelfinzicht en wat vind ik nu eigenlijk prettig
Ik pak mijn verantwoordelijkheid hier. Ik voel gewoon van alles aan. Zeker al dat gekakel, dat is vaak een enorme onzekerheid van die persoon. Ik deed voorheen hetzelfde. Ik prik daar nu direct doorheen en dat voelt die ander. Met andere woorden, die wil eigenlijk zover mogelijk bij mijn vandaan blijven. Want ja iemand die ziet wat er onder dat sociale masker zit is niet zo plezierig. Gelukkig zijn er ook mede trailers die meer zichtzelf zijn. Ik heb mezelf ook te veel willen manifesteren. En waarvoor?

Ik hoeft helemaal niets te bewijzen. Ik mag mijzelf zijn, met alles erop en eraan. Ik word in deze week daar behoorlijk met de neus op de feiten gedrukt. Want waarom laat ik dit gedrag zien? Waarom wil ik  mijzelf zo laten zien? Ik heb op dat moment niet het antwoord erop. Het valt me wel op, dat is al een pluspunt.

De paadjes zijn adembenemend en de uitzichten om te smullen
Even terug op de trails. Een tweetal keer pakte we de trein naar ons vertrekpunt. Dit om wat onnodige simpele meters te vermijden. De klimmetjes en de energie hiervoor hadden we wel nodig. Een van de tochten ging naar een enorme gletsjer. Dit was echt een super waardevolle trail. Dat je daar dan zo mag staan. Daar werd ik echt een beetje stil van. Ook de beklimming van de Mont Buet, op zo’n 3k hoogte wat indrukwekkend. En daarna lekker naar beneden gaan. De trails zijn prettig om te lopen. Oké, er gebeurd zeker wel eens iets. Je struikelt heel gemakkelijk over losliggende steentjes of vertakkingen van wortels. Ik heb het twee keer voor mijn neus zien gebeuren. Tja met deze snelheden is het soms vragen om ongelukken. Toen zei ik, dit hoort erbij. Nu denk ik wel eens, iets bewuster naar beneden gaan vermindert dit soort ongein.

De rest van de week eten we de ene keer in het hotel en de andere keer op eigen gelegenheid. Er is wel ruimte hierin. Begrijp me niet verkeerd. Het is allemaal perfect geregeld en georganiseerd. Daar ligt het zeker niet aan. Ik ben er gewoon, wederom achter gekomen dat dit soort enorme en uiteenlopende groepen niets voor mij is. Ik ben juist de switch aan het maken naar kleinschaligheid, met echt respect en verbinding met elkaar. Daarvoor dien je jezelf echt open te geven, je hart wel te verstaan. Ik ben daar wat verder in dan de anderen. Ik hoop ze toch ergens geïnspireerd te hebben hoe het ook kan. Al denk ik dan de meeste me maar een rare snuiter vonden. Ach ja het is wat het is. Ik doe lekker waar ik zelf zin in heb en zal me never nooit aanpassen aan een ander.

Verticale K
De vrijdag stond nog een heuse race gepland. De verticale K van Chamonix. Ik heb het niet zo op wedstrijd elementen waar soms het slechtste van mensen naar voren komt om beter te zijn dan een ander. Toch doe ik mee. Ik heb namelijk heel bewogen, veel hoogtemeters gemaakt en wil graag zien waar ik sta. Op dit moment dan. Het is een kleine run van nog geen 4km met daarin dus 1.000 hoogtemeters verwerkt. Dat is best pittig. De start was bij een schitterend en befaamd kerkje en daarvandaan is het zwoegen.

Ik dacht het wel zonder energie gels en zelfs zonder water te kunnen. Een behoorlijks misrekening. Ik ga helemaal kapot. Het is zo warm, de klimmen zijn zo steil en ik kan niet lekker in mijn ritme komen. Ik had gedacht er zo’n 50-55 minuten over te kunnen doen. Geen idee waar dat op gebaseerd was. Uiteindelijk doe ik er 63 minuten over. Heel blij als ik de” finish” zie en aan het zuurstof kan. Water wel te verstaan. Leuk om een keer te doen. Al heb ik alle beginnersfouten gemaakt die ik maar kon maken. Typisch Gerwin. Ik heb een patent om hard te vallen, stofdeeltjes op te zuigen en geleidelijk aan met een enorme passie en drive er bovenop te komen. Het tekent mijn leven. Ik faal, maak fouten, ga op mijn bek maar ik ZET door. Altijd en dan kom ik als een Phoenix die uit zijn eigen as herrijst. Het is een prachtige metamoor , maar zo ontzettend kloppend. Voor mij in ieder geval.

Dankbaar voor alle leermomenten, inzicht en belevenissen
Al met al heb ik een mooie trail week beleefd. De trails waren subliem, de paadjes om te watertanden en peaks en haar uitzichtpunten om nooit te vergeten. Na een fijne lunch met lokale kaasjes en vleeswaren nemen we afscheid van elkaar. Met een aantal heb ik toch een goed gevoel aan over gehouden. Daar heb ik iets van hun kwetsbaarheid gezien. Met het merendeel had ik weinig aantrekkingskracht dan elkaar “ vriendelijk” te blijven behandelen. Nee daar heb ik toch echt een hele andere weg voor ingeslagen. Niet beter of slechter. Wel echt compleet afwijkend. Een week met veel hoogtepunten, enkele dieptepunten en enorm veel zelf inzicht.

Dus lieve mensen, trainers, en omgeving dank hiervoor. Ik had het niet willen missen. Nu tijd om terug te gaan. Wederom via Geneve richting Nederland. Enkele dagen bijkomen en dan mag ik eindelijk back to my dreamspot. De Dolomieten in Italie. Ik kijk nu al zo uit naar deze intens trail/ huttentocht over een groot gedeelte van de Alta Via 2. Eerder liep ik de AV1. Dat was al smullen.