Terugblik 2021, save the best for last.

De laatste terugblik is in mijn geheugen is het meest makkelijk. Al start ik  hetzelfde als de voorgaande drie kwartalen. Hoe? Met het bekijken van mijn foto´s op mijn phone. En laat dit nu juist behoorlijk afwijken van daarvoor. Wat staan hier ongelooflijk veel leuke foto´s. in Alsof de puzzelstukjes op zijn plek vielen.

Allereerst ontving ik van de fotograaf alle foto’s van de shoot. Wat een ontzettende leuke pics zaten hierbij. Gevarieerd, in de natuur en zo kan ik alle kanten de eerste periode wel op. Daarnaast levert mijn vormgever de finale versie van mijn logo en huisstijl af. Wat is het prachtig geworden. Wit en groen met een feniks, een berg en natuurlijk de naam van mijn bedrijf en mijzelf. Alsof zij mijn gedachten kon lezen.

Let People Shine staat  overigens voor dat het mijn missie is om mensen te laten stralen. Echt innerlijk stralen. Met andere woorden dat je gelukkig bent vanuit je hart en ziel. Ja dat is een uitdagende missie, al weet ik dat het mogelijk is.

De kracht van een coach/ trainer zit namelijk niet in zijn/haar opleidingen of cursussen. Het ligt aan de persoon zelf. Ik ben jarenlang bezig geweest met innerlijk werk. Dit wilt niet zeggen dat ik er al ben. Voor mijn gevoel ben ik er namelijk nooit. Al heb ik geweldige stappen gezet en juist daarin kan ik een ander al helpen in zijn/ haar ontdekkingsreis naar een vitaal en gelukzalig leven.

Nu de foto’s, logo en huisstijl klaar zijn kan de website bouwer echt aan de slag. Denk maar niet dat het geen strategisch denken is als je een bedrijf op start. Nou ja anders gezegd, ik heb alles in mijn hoofd hoe ik het wil doen. Het lijkt op een potje stratego of schaken. Nu gebruik ik liever mijn intuïtie, het helpt wel dat ik een goed stel hersenen heb meegekregen.

Fysiek en mentaal ben ik zo goed als klaar voor de 1^e marathon. Ik had eerder een globaal programma gemaakt. Ik hou me er voor 90% aan en 10% doe ik net even anders en puur op gevoel. Stapsgewijs ben ik de intensiteit gaan toenemen om uiteindelijk op het volgende uit te komen

-42 km lopen vanaf Ede naar Utrecht; ( 7 uur)
-4 rondes obstakels parcour in Hoenderloo ( ca. 3 uur)
-33 km hardlopen in zo'n drie uur.

En dan gebeurd iets wat ik diep in mijn hart ergens wel zag aankomen alleen het moment niet. Op een zaterdag ochtend werd ik gebeld toen ik in de supermarkt was. Of ik zo snel als mogelijk naar het huis van mijn oma en mam (wonen naast elkaar) wilde komen. Daar aangekomen werd ik opgevangen door de eigenaar van de winkel naast het huisje van hun beide. Ik krijg te horen dat ik snel naar binnen dien te gaan. Ik denk logischerwijs eerst aan mijn oma. Die is in de 90 en ja, ze is een taaie, ergens houdt het op. Het is alleen niet mijn oma die ik daar levenloos in haar bed aantref. Het is mijn (te) jonge moeder. Nog geen 65, al was ze de afgelopen 15 jaar aan het strijden om al een beetje te herstellen van haar mentale ziekte.

Tja ik blijf heel rustig, het is duidelijk dat ze niet meer leeft en ergens voel ik van binnen ook opluchting. Want wat heeft dit mensje het lastig gehad de afgelopen jaren. Compleet onder de medicijnen en wonend bij haar moeder die haar soort van verzorgde. Het gekke is dat ik eerder die ochtend koffie ging halen in het centrum en ik me daar opeens heel misselijk en verdrietig voelde. Ergens in dat tijdsgebied heeft mijn mam haar laatste adem uitgeblazen, alsof ik energetisch voelde dat de “navelstreng” nu echt doorgeknipt werd.

Het ergste is nog dat mijn oma haar dochter overleefd. Zo hoort het niet te gaan. Gek genoeg haal ik ergens al direct kracht uit de gebeurtenis. Want wat was mijn moeder aan het worstelen. Mentale ziekte(s) zijn niet snel te zien maar zijn sluimerende moordenaars. En daarbij al die pillen, dat kon nooit goed voor een mens zijn. Toevallig had ik het die week ervoor nog met ze over dat ik graag naast mijn bedrijf een stichting wil oprichten om bepaalde mensen in de samenleving te helpen. Ik denk daarbij eerst aan mensen met Alzheimer en Dementie. Of liever mensen die lijden aan depressie, neerslachtigheid en somberheid. Mensen zoals mijn moeder.

Mijn verlangen om mensen te helpen is alleen maar groter en groter geworden. Dit gun je niemand, al ben ik ook eerlijk. Mijn mam was niet makkelijkste, ze heeft voldoende kansen gehad om de weg naar herstel in te zetten maar kon niet los laten uit het verleden.

Ik denk wel eens terug. Had ik haar kunnen helpen als ik eerder uit de verzekeringswereld was gegaan en me had verdiept in vitaliteit?

Met deze motivatie loop ik de Iron Viking met gemak uit. Een kleine 6 uur aan het stoeien. Mentaal ben ik zo sterk, niets of niemand kan mij kapot krijgen. Trots en voldaan kijk ik terug op een mooi weekendje Gent. Waarbij ik, eerlijk is eerlijk daarna een aantal dagen niet kan bewegen. Zo’n eerste 1^e uitdaging hakt er in.

Twee weken later staat de run met een groepje van mijn coachees gepland. Vier gezonde mannen die eigenlijk op 0 begonnen en nu 13 km aan hindernissen op onverhard terrein gaan overwinnen in het Duitse Warstein. Een hele gave run, waarbij de heren laten zien uit welk hout ze gesneden zijn. Ze peppen elkaar op, blijven doorgaan en uiteindelijk halen ze het met gemak. Uiteraard liep ik met wat pijntjes mee, al hoefde ik weinig toe te voegen. Ze hebben uitstekend opgelet de afgelopen 20 weken.

Met een van de coachees rij ik een paar weken daaropvolgend naar Hoenderloo. Ik heb iets met dit kleine dorpje aan de Veluwe. Ik kom er graag om een hindernis parcour te overwinnen en vind het doodzonde om te zien dat zo’n geweldige terrein is verkocht aan een project investeerder. Het gebied zit vol met oud schoollokalen, velden om te sporten een gymzaal, lokalen om technisch bezig te zijn, echt een klein dorp binnen een dorp. Je kunt zien dat het vroeger een internaat was waar jeugdige mensen werden opgevangen, educatief bezig waren en genoeg te bewegen hadden om terug te keren in de maatschappij.

Nu heb ik al mijn oude diploma’s meegenomen. Ik wil namelijk energetisch en fysiek afscheid nemen van dit verleden. Met andere woorden, we gaan een mooi kampvuurtje steken. In onze of eigenlijk mijn enthousiasme vergeten we alleen dat we op een terrein wat niet van ons is. Dus al gauw krijgen we bezoek van een bewaker. Ik leg het netjes uit en we ruimen de boel op. Hij is verre van blij en gelijk heeft die. Ik had beter dienen te weten. Ach ja, een voor het grotere goed. Missie geslaagd. Er is geen weg meer terug.

Mijn doel was om drie verschillende marathons binnen 10 weken te behalen. Een kleine 7 weken naar de eerste 1^e marathon staat de 2^e gepland. Een Trail Run in het Belgische Balen. Ik overnacht een paar dagen in Eindhoven, mede om Glow te bezoeken. De run zelf is weergaloos. Het is zwaarder dan ik had gedacht. Desondanks is de omgeving prachtig, zo in de bossen en hei verscholen. Ik zie af en toe zelfs wat kleine vliegtuigjes landen op een airstrip en het is zo ontzettend rustig qua deelnemers. Binnen  4 uur loop ik hem uit. Niet gek als je bekijk dat slechts 5% op verhard terrein was. Met een big smile rij ik terug naar Eindhoven om lekker een paar dagen te gaan genieten van licht kunst en innovatie.

Gek genoeg herstel ik heel erg snel. Er is nog tijd om mijn ambitie waar te maken. De marathon van Maastricht is een week later. Helaas is deze uitverkocht. Nou 2 van de 3 is ook niet gek. Er zijn mensen die er nooit van hun leven eentje zullen lopen. Echter ik krijg de tip om eens in het buitenland te kijken. Yes, er blijken nog twee mogelijkheden te liggen. De eerste kans is de marathon van Verona. In korte tijd heb ik van alles geregeld waaronder een sportmedisch onderzoek in Papendal. Dit is verplicht in Italie. Ik blijk zo vitaal als wat te zijn voor een 37^e jarige. Heerlijk en nu uitlopen die hap.

De marathon zelf gaat super makkelijk. In nog geen 3 uur en 40 minuten haal ik de finish en heb ik wel een pizza en tiramisu verdiend. Na afloop besluit ik nog een paar dagen naar de bergen te gaat om te hiken. Yes ik heb mijn idiote doelstelling gehaald. Wat een piekmoment, zowel letterlijk als figuurlijk.

Ergens in die periode daarvoor wordt mijn website opgeleverd. Niet alleen de bouwer is aan het werk geweest. Ook ik dien bergen te verzetten. Voornamelijk het bedenken van inhoud oftewel content. Wat ik wil aanbieden en op welke wijze. Ik besluit om losse coaching en training te geven alsook programma’s om beter te leren slapen en bewuster in het leven te gaan staan. Een programma over vitaal eten volgt later wel. 

Eerder meldde ik dat ik een programma ging volgen bij een stemcoach. Dit om te leren om met vertrouwen te spreken in het openbaar zoals met vlogs en voor mensen. Ik bouw een mooie band op met haar en maak bizar veel stappen. We lijken in veel dingen op elkaar dus de instant klik bleek intuïtief de juiste te zijn. We praten veel en dromen over of we niet zakelijk met elkaar willen gaan samenwerken. Beide hebben een groot hart en willen iets voor de ander doen. 

De maand december is een maand die ik fysiek neem om bij te komen. Ik heb niets meer gepland dan mijn conditie op peil te houden en besluit dat ik een andere uitdaging aan wil gaan.

In het kader van nog lichter en bewuster leven ben ik gaan “ontspullen”. In mijn stories en blogs heb ik laten zien wat ik hiermee bedoelde. Ik heb vreselijk veel zooi weggegaan en duurzame, eco vriendelijke en bewuste exemplaren voor terug gekocht maar dan in veel minder mate. Een van mijn dromen is om in een soort van tiny house te gaan wonen. Dit mag ook een bos hutje zijn, als het maar in de natuur is en met leuke, gezellige, creatieve en bewuste mensen om mij heen. In zulke kleine woningen passen niet veel spullen dus ja, ik denk, ergens een begin te maken.

Met het eind resultaat ben ik erg blij en dankbaar. Super leuk om ook op deze wijze bewust in het leven te gaan staan. Ik ben er nog niet, al heb ik een paar mooie stappen gezet.

Net zoals het hele jaar ik kan terugkijken op een enorme groei, verandering en het ontdekken van mijn volledige potentieel. De laatste weken in december sluit ik af met heel veel wandelingen. Ik ben een echte ontdekkingsreiziger en zoek graag nieuwe plekken op. In Nederland, Gelderland en zelfs in Ede is nog veel te ontdekken. Nu ik zo twijfel over het “boosteren” kan het maar zo zijn dat ik in 2022 veel in Nederland zal verblijven. Ik volg gewoon mijn gevoel en mijn hart. Die klopt altijd.

Laat 2022 maar komen. Genoeg te dromen en alles wat ik kan dromen kan ik ook creëren.