Genieten van de Stuwwal RUN en ontdek het EIFEL NP in Duitsland.

Onderweg naar Salzburg in de snelle Intercity Express, kortgezegd ICE begin ik aan een volgend blog. Vanochtend vroeg uit de veren gekomen en nu lekker laidback genietend van een peertje en alvast de voorpret van wat komen gaat. Ik voel me steeds meer als een soort van nomade. Ik leef vanuit een duffel. Eerlijk gezegd bevalt me dat wel. Hoe raar kan het lopen he. Van een zo materialistisch persoon als wat tot een actieve ontdekkingsreiziger die het liefst zo veel en licht mogelijk zijn avonturen beleefd.

First things first.
Een Flat white zou je denken. Ik heb al wel een dubbele espresso achter de kiezen. Weet je soms heb je dat nodig en dan kijk je niet naar de kwaliteit. Prutspul was het. Laten we eens terugkijken naar afgelopen week.

Vorige week rond deze tijd kocht ik de laatste spulletjes voor mijn EIFEL adventure. Nu zou ik zaterdag nog een trail door Oosterbeek beleven. Lekker dicht in de buurt, mooie natuur en een leuke afstand van pak en beet 21k. Ik heb eerder dit jaar de boel al hikend verkend. En dat smaakte naar meer.

Stuwwalloop - Hardloopwedstrijd Stuwwalloop Gelderland ook Trailrunning!

Doordat ik wat liep te treuzelen in wat winkels en te laat begin met mijn lunch kwam ik wat tijd te kort. Het is mijn 1^e keer hier op dit EVENT. Soms zie je hele wachtrijen met mensen die hun naambordje ophalen. Resultaat dat ik voor dit schijn eindje de auto pakte. Terwijl met het OV ik er binnen 7 minuten wat geweest. Tja soms heb je van die dagen. Het spijt me natuur voor de uitlaatgassen. Ik probeer bewust te leven. Dit zegt zeker niet dat ik alles zo links en duurzaam mogelijk onderneem. Ik doe mijn best en realiseer groei daarin. Zeker al je ziet waar ik vandaan kom.

Anyway back to the event.
Aangekomen in het decadente Oosterbeek loop ik naar het wedstrijdreglement. Het is een stralende dag voor TRAIL RUNNING. Ik heb er zin in. Ik heb me voorgenomen om wat vaker korte(re) afstanden te gaan meemaken. Daarin wil ik mijzelf wat meer gaan uitdagen. Voor mij is genieten, ontdekken en beleven nummer 1,2 en 3. Presteren en sneller lopend komt op plek 4 en 5. Dit volgorde wil ik zo houden. Ik weet namelijk zeker dat als je 1-3 onbewust doet, je vanzelf tijden gaat neerzetten waar je vroeger alleen van kon dromen.

Ja dit druist tegen onze prestatiemaatschappij in. Whats wrong with that? Ik ben hier niet om vrienden te maken. Ik ben hier om te laten zien dat het ook anders en veel beter kan. Daar wil ik een voorloper in zijn. Laten zien hoe je inspirerend en motiverend kan zijn en toch helemaal jezelf kunt blijven. Schijt hebben aan de mening van de meerderheid. En dat laatste is altijd een challenge.  Iedere dag weer komt dat verrekte ego om de hoek kijken. Zelfreflectie en “journaling” helpt daar enorm tegen. Dankbaar zijn voor waar ik sta en hoe bliss ik me zo vaak voel.

Ready?
Net voor de start van het de wedstrijd breng ik mijn spullen naar een opbergruimte. Goed geregeld allemaal, niets van te zeggen. De opkomst is redelijk. Wel merk ik een andere sfeer op dat tijdens mijn RUN in Gulpen. Hier voel ik meer prestatie lopers, de ouderwetse RUNNERS zeg maar. Ik kan het niet helemaal uitleggen. Die lekkere soort van hippy vibe in Limburg tref ik hier niet aan. Overigens hoeft dat ook niet. Het is voor mij ook wennen wat ik fijn vind en wat juist niet.

Rond 14.30 klinkt het startschot en gaan de RUNNERS ertegen aan. Er blijken toch zo’n 500 hoogtemeter in verwerkt te zitten. Beetje beroerd voorbereid want ik dacht dat het gewoon een flat race zou zijn. Naja dit komt beter uit in mijn ontwikkeling. Mooie test om te kijken waar ik sta en wat ik opgestoken heb uit de glooiende heuvels van Zuid Limburg.

Stuwallen
De RUN zelf is prachtig. In het stille bos van Oosterbeek, Doorwerth en Heveadorp. De bekende Stuwwallen komen we al gauw tegemoet. Stukjes klimmen en afdalen. Heerlijk. Ik merk dat ik meer fearless de afdalingen in ga. Een snelle leerling kennelijk. Berg op is altijd al een kwaliteit geweest. Ik voel me zo thuis in heuvels, bergen en alles wat je hierbij kunt voorstellen.

Ik beleef de RUN op een fijne manier. Ik ben meer gefocust als normaal. Dat gaat ten koste van mijn stralende lach. Zoals te zien op de foto nietwaar? Na een klein 1 uur en 50 minuten kom ik enthousiaste mensen tegen die ons over de finish heen motiveren. Ik heb lekker gelopen voor af en toe een pittige RUN. Ik voel aan alles wat ik veel progressie heb gemaakt. Vooral de looptechniek werpt zijn vruchten af. Ik heb nooit meer last van mijn knieën en hielen. Dat is toch zalig.

Spierpijn hoort erbij en reduceer mijn hersteltijd
Oké, mijn bovenbenen zullen wel wat gaan irriteren. Ik daalde als een soort van Alberto Tomba naar beneden. Althans zo ervaarde ik dit. De kuiten voelen al sterker aan. Zo zie je maar dat het “gewoon” een kwestie is van trainen en doorzetten. Iedereen kan intense afstanden beleven, als je maar wilt.

Na afloop begin ik direct aan wat rek en strek oefeningen. Ik zie veel mensen kijken zo van wat doe jij nou? Tja weet je lieve mensen. Jullie doen misschien na deze RUN een week niets. Ik heb me voorgenomen om elke dag te bewegen en de hersteltijd zo kort als mogelijk te brengen. Zo begon ik met enkele weken tussen intense RUNS. Vervolgens een week, enkele dag tot nu soms zelfs een dag. Het kan alleen nog rapper. Ik hoor verhalen over atleten die binnen een uur weer hersteld zijn en aan de volgende RUN aanvangen. Nou dat ik wil ook beleven. Al is het eerst tijd voor een zelf gemaakte bananenbrood en recovery shake. Thuis wacht nog een heerlijke maaltijd met gewokte groente en noten. Je zelf verwennen is het aller voornaamste.

WILDERNIS TRAIL
Zondag hos ik gelijk door naar het station in Ede. Het is tijd voor de “Wildernis Trail”. Een hike dan wel TRAIL RUN route van vier dagen dwars door het EIFEL gebied. Dat ligt net onder Aachen en is binnen 5 uur te bereiken via het OV vanuit Ede-Wageningen.  De route is iets van 85 KM met iets van 2.000 hoogtemeters. Niet het meest spannend, wel een mooie route om te verkennen.

Via Arnhem en wat Duitse steden bereik ik in de voormiddag het schilderachtige plaatsje Monschau. Ik check in bij mijn hotel. Net iets buiten het stadskern. Gelijk voel en ruik ik de frisse lucht. Dit werkt al direct ontspannend voor mij. De kamer zelf is prima. Gewoon degelijk en echt Duits. Het is tijd om even een hike te maken en de boel te ontdekken.

Wilderis Trail arrangement | Nationaalpark Eifel (nationalpark-eifel.de)

Lokaal taartje gaat er altijd wel in.
Het is erg rustig. Ondanks het fantastische weer zijn de terrassen wat leeg. Dat vind ik niet erg. Ik ben hier voor mijzelf en mooie verhalen trek ik altijd wel aan. Dat is geen massa voor nodig, net die ene persoon die wat kwijt wilt van zijn/haar leven. Ik merk namelijk dat mijn openheid nu na maanden zijn effect heeft. Ik draag kennelijk een energie bij me dat ik alles durf te vertellen wat er speelt. Bewust of onbewust voelen mensen dit. Zeker als je alleen reist en er voor openstaat kun je mooie gesprekken hebben. En uit die gesprekken volgens aangrijpende verhalen. Daar is geen gesprekstechniek voor nodig. Al voel ik wel dat het amateur niveau wat ik nu nog heb wel wat meer ontwikkeld kan worden. Ik geniet heel erg van hetgeen mensen mij willen delen.

Echter zo moedertje ziel alleen op terras zijn er geen STORIES op te halen. Dan ga ik voor een lekkere traditionele koffie met melk en een gebakje. Ik trek zo’n schattig familie bakkertje aan. Leuke frissen meiden achter de balie. Later blijken zij de nieuwe generatie te zijn. Mooi hoe dat zo hier gebeurd.

Painting made
Monschau zelf is een plaatje voor de ogen. De bekende huisje vallen op. Je treft hier veel handwerk winkels aan. Lekker met de handen bezig zijn. Creatief en iets maken wat anderen nooit zullen bedenken, laat staan creëren. Na een pasta maaltijd ergens waar ik de naam al niet meer van weet loop ik terug naar mijn kamer. Tijd om te gaan rusten, te dromen welke ontdekkingen ik ga doen.

Het is maandag ochtend en tijd om klaar te maken voor de TRAIL. Ik ben van plan om in 4 dagdelen de route te ontdekken. Zo hou ik nog tijd om middag/avond een stuk te wandelen. Voor mij is TRAIL RUNNING meer inspanning. Ik raak in de FLOW en ervaar mooie momenten. Wandelen is voor daarentegen meer ontspanning. Dat zijn die momenten dat ik kan nadenken, kan reflecteren en soort van mediteer. Ik zoek daar een balans in. Beide activiteiten hebben hun nut. Ik verbaas me wel eens over RUNNERS die geen evenwicht ervaren in hun programma. De types die op een bepaalde leeftijd helemaal opgebrand zijn. Lichamelijk alsook mentaal. Dat gaat mij niet gebeuren. Ik heb te veel passie hiervoor. Ik heb de intentie om dit op hele oude leeftijd nog stralend, met gemak en zo goed als blessurevrij te beleven. Dit is mogelijk. 100%. Al zijn diversiteit, geduld, je lichaam en geest laten wennen aan nieuwe shifts toverwoorden die veel mensen niet willen aanhoren.

Op weg naar Einrurh
Ik start deze ochtend met een kleine wandeling naar het startpunt. Dit ligt hier ongeveer een half uur vandaan. Nationaal Park Monschau-Hofen en daar kan ik mijn duffel afgeven om ongeveer 09.00. Ik heb alleen een trailvestje aan met het broodnodige. De rest van mijn spullen, voornamelijk bestaande uit RUNNING gear laat ik vervoeren naar mijn volgende bestemming. Het geeft een waanzinnig fijn gevoel om zo licht te reizen. Mijn totale bagage is nog geen 10 kg. Nou vroeger had ik koffers en backpack tassen vol met spullen. Die tijd is geweest. Thuis merk ik het ook. Ieder kwartaal volgt een nieuwe opschoning. Ik mag nu toch wel zeggen dat ik geen gevoel meer heb bij 95% van hetgeen ik nog heb. Alleen mijn modelvliegtuigen en mijn boeken doen emotioneel iets met me. Daar zal ik nog een oplossing voor dienen te creëren als ik besluit om echt als nomade door het leven te gaan.

De eerste route zelf is vanaf de start vooral naar beneden gericht. Afdalen dus, al heb ik wel wat spierpijn overgehouden aan mijn bovenbenen van afgelopen zaterdag. Dat is positief, ze zijn aan het groeien en passen zich vanzelf weer aan. Ik TRAIL RUN langs diepe, stille en soms hele mysterieuze bossen. Hele stukken kom ik echt niemand tegen. Het geluid van de riviertjes en beekjes werkt verder kalmerend. Tot het laatste stuk is het relatief eenvoudig. In het laatste deel ga ik een heuvel op. Die is wat pittiger. Al neem ik, hetzij onbewust de lichtere variant. Aangekomen in Einrurh verwelkom ik een mooi meertje. Tijd om de energietank weer op te laden. Helaas is er, net zoals overal op maandag weinig open. Mijn energie food bestaat uit een pannenkoek met verse abrikoos en heel veel suiker. Tel daarbij een watertje, een appelsapje en aansluitend een dubbele espresso.

Off I GO for part 2
Dit 2^e deel is iets korter in afstand al kent het wat pittige klimmetjes. Ik merk dat ik na zo’n niet echt heilzame maaltijd mijn lichaam in het begin wat tegensputtert. Hij is het niet gewend dat ik hem niet zo goed als mogelijk voorbereid. Ik leer nu om wat flexibeler te zijn. Anders kost het mij telkens te veel negatieve energie als het tegenvalt. Ik dien mijzelf aan te passen. Dat lukt overigens steeds beter.

Ook hier kom ik talrijke bosgebieden tegen. Net als weilanden vol met narcissen. Ze hebben een mooie gele kleur en bloeien goed. Het zijn schitterende beelden die ik nu nog steeds op mijn netvlies heb. Na een tijdje kom ik een dorpje tegen. Nou anders gezegd, Ik tref wat blok woningen aan. Het is alleen zo verlaten als wat. Oh my god, een ghost town. Ik besluit om er niet te lang te blijven. Overal zie ik gunshots en het kerkje straalt ook weinig rust en vrede uit.

"Vogelsang"
Ik ga lekker verder RUNNEN. En ja op een gegeven moment kom ik langs een oude kazerne waar ik over had gelezen. Dit is een groot complex waar voorheen de SS’ers werden getraind. Later hebben de Canadezen en de Belgen er hun thuis basis van gemaakt.  Dit is wel te begrijpen. Je kunt hier als member van de krijgsmacht fantastisch trainen en trailen. Ik maak er een rondje om heen en ga weer verder. Een kleine twee uur duurt deze TRAIIL. Het ging lekker al ben ik blij om Gemund te bereiken.

Mijn thuisbasis ligt op een bergje. Kortom nog even een kleine cooling down van 1,5 km om er te komen. Ook hier weer een prima adres. Het is allemaal wat oudbollig, al heeft dat ook wel zijn charme voor een keer. De eigenaar vraagt mij of ik interesse heb om avonds daar te eten. Nou nee, ik ontdek liever de stad en trek daar wel iets aan wat ik aantrekkelijk vindt. Nou reageert die, dat wordt een uitdaging.
Door de overstromingen in 2021 is het centrum zwaar geraakt. Er is veel gesloten en wordt gerestaureerd.

Lets find out.
Na een zalige douche voel ik mij weer kip lekker. Ik besluit om weer eens op ontdekkingstocht te gaan. Poe, jeetje, de eigenaar heeft gelijk. Dit ziet er behoorlijk verwoest uit. Veel winkels zijn enorm beschadigd, er is veel leegstand. Ede is er niets bij.  Gelukkig kan ik ergens een ijsje kopen. Die heb ik vandaag wel verdiend. Daaropvolgend maak ik een kort rondje door de stad. Ik probeer mij in te leven hoe het voor deze mensen geweest zou zijn. Je droom kan binnen no time in duigen vallen.

Al biedt het hun ook kans op herstel. Steen voor steen kunnen ze het maken zodat het weer ruime tijd mee kan gaan. De ligging, zo in het dal is adembenemend. Ik weet zeker dat veel hikers en TRAIL RUNNERS hier echt wel weer heen zullen gaan. Daar is het gebied te veelzijdig en te mooi voor.

De tijd zal het leren wat ze ermee doen. Voor mij wordt het een hele uitdaging om een tentje te vinden waar ik een heilzame maaltijd kan scoren. Behoefte aan pasta is er altijd. Ik neem een kijkje bij een kioskje waar ze vooral pizza’s en kebab verkopen. Verrek, ze hebben ook vega pasta’s. Niet geschoten, altijd mis. Ik neem een pasta met broccoli en heel veel gesmolten kaas. Ik zet me er snel overheen. Het is wat het is.

Laatste deel van deze prachtige TRAIL
Dinsdag ochtend mag ik rond 08.00 aansluiten voor mijn ontbijt. Lekker wat vers fruit, crackers, verschillende soorten jam en yoghurt met noten en zaden. Ja dit is prima voor mij hoor. Al dat vette eten of brood kan mij gestolen worden. Na een kleine pauze om het te laten zakken lever ik mijn duffel weer af. Hij gaat met de auto naar Heimbach. Dit is ook mijn 1^e bestemming, alleen dan TRAIL RUNNEND.

Het 1^e deel gaat vandaag  dus naar Heimbach. Qua route lijkt die wat op de eerste twee. Het valt me op dat ik weinig wild life tegenkom. En al helemaal niet de wilde kant van het logo van de TRAIL. Damn. Waar zitten jullie verscholen? Tijdens hiken heb je meer aandacht hiervoor. Dat is dus een nadeel als je wat meer snelheid maakt. Ach alles went. Ik voel me nog steeds vitaal. Binnen no time bereik ik Heimbach. Bij aankomst tref ik een imponerend burcht aan. Daar ga ik nog een kijkje nemen zeg ik tegen mijzelf. Tijdens de RUNS heb ik altijd water mee en wat energie GELS. Al probeer ik daarin wat te verminderen. Het is en blijft suiker en cafeïne wat je binnenkrijgt. Hoe eco vriendelijk het ook is. In het dorpje is wederom weinig open. Ze leven hier wel lekker slow en nemen hun rust. Heel goed, waarom zou je ook elke dag werken als je het ook anders kunt inrichten en tijd kunt nemen voor jezelf?

Een ouderwets bakkertje doet wonderen
Gelukkig vind ik een ouderwets stads bakkertje. Die taartjes zien er verrukkelijk uit. Net zoals de koffie, want die proeft hier verassend lekker. Ik neem wat zoetigheden extra. En dat is wederom de “energie” voor het laatste en afsluitende deel van de TRAIL. Zo net na het middaguur ben ik er weer klaar voor. Alhoewel, ik ben er nu mentaal al wel een beetje klaar mee. Fysiek voel ik me ook niet zo okselfris meer. Het leuke aan deze TRAIL is dat je veel naar beneden gaat. Je leert echt vreselijk goed om snel af te dalen. Dit lijkt misschien wel eenvoudig, het is het niet. Je kunt hier ontzettend veel tijd mee winnen. En dus ook verliezen als je met angst naar beneden gaat. Stapje voor stapje gaat het mij makkelijker af.

Finish Zerkall en een (spirituele) les
Het laatste deel naar Zerkall is niet bijzonder. Veel van hetzelfde. Het enige bijzondere is mijn aankomst. Midden in een natuurpark. Ik vraag aan de boswachter waar de trein vandaan gaat. Ach hier 100 meter vandaan. Wil je wat drinken vraagt ze? Uiteraard lust ik wel wat. We filosoferen over van alles en nog wat. Ze blijkt mijn STORY wel inspirerend te vinden. Ze vergelijkt me met ene John Kabot. Een natuurarts die Oosterse wijsheden combineert met rationale, wetenschappelijke  en enigszins westerse kennis. Goed ingeschat zei ik.

"Thats where the magic happens. Mind over Body. And Spirit over Mind"

Ik weet dat dit voor vele een moeilijk te verkroppen theorie is. Kijk alle echte evoluties, ontwikkelingen, vernieuwingen, veranderingen transformaties er maar bij. Je kunt gewoon niet alles verklaren. Daar heb je geloof voor nodig. Dat hoeft helemaal niet religieus te zijn. Dat ben ik ook niet. Ik respecteer iedere godsdienst en geloof. Het gaat mij meer om het geloof in je zelf. In een stukje goddelijkheid binnen in jou. Als je dieper en dieper graaft vind je je essentie. Je roeping, je purpose waarom je hier op deze aarde ben gezet. Iedereen is uniek en heeft een gave. Iets waar hij/zij beter is in dan een ander. Aan jou om dat avontuur te leven en te gaan ontdekken. Hoe gaaf vooruitzicht is dat.

Grounden doe je zo
En nu weer met beide voetjes op de grond.  Ik neem de trein terug naar Heimbach. Echt een prachtige route door de natuur. Ze hebben wel visie hier. Eenmalig flink geïnvesteerd in dit project om vervolgens een perfecte verbinding te hebben in het EIFEL gebied. Je treft in veel stukken amper auto’s aan. Misschien dat die politieke hotshots een kijkje hier dienen te nemen. Waarom kan het hier wel en bij ons niet?  Als ik zie hoe verrekte lastig het soms is om natuurgebieden te bereiken zonder auto is dat bijzonder. Je wordt bijna verplicht om het toch zo te doen. Uiteraard kunnen we allemaal een eco vriendelijke auto gaan rijden. Denk is aan al die materialen die daarmee belast zijn geweest. Het is wachten om te horen dat die eco vriendelijke auto’s helemaal niet gunstig blijken te zijn.

Teruggekomen in Heimbach zoek ik mijn laatste slaapplekje op voor deze trip. Een eco pension, wederom op een bergje. Onbewust trek ik de hoogte in. Ik vermaak me nog een dagje met wat sightseeing. Onder andere een voormalige mannenklooster bezoek ik. Prachtig verscholen op een bergje. Nog een pittige klim om er te komen. Ergens in de namiddag wordt ik opgehaald. Tijd om dit prachtige natuurgebied te verlaten en de “stinkende” stad op te zoeken. Gekscherend zeg ik dit wel eens. En het klopt ook nog. Geen frisse (berg) lucht, vaak geen schoon bron water. Veel te veel mensen wonen op te geringe afstanden. Laat staat de smog. En wat te denken van elektromagnetische straling. Nee hoe mensen het fijn kunnen vinden in een grote stad mag “joost” weten. Het zou een verklaring kunnen zijn waarom ze vaak zo bleekjes, vol met stress, frustratie en uitgeblust uitzien. Ik zie helaas veel te veel vita-loze mensen rondlopen. Tja als je het maar gezellig hebt nietwaar?

STORYTELLING is wat mij drijft
Daarom deel ik ook mede mijn verhalen. Er is zoveel meer te beleven dan in een willekeurige stad. Neem zo Utrecht, Amersfoort, Amsterdam of wat dan ook. Het is bijna allemaal hetzelfde. Ik kom er graag heel eventjes op daarna weer snel uniekere plekken te beleven.  Kijk alleen al naar mijn frisse en shinende uitstraling en vergelijk dit met waar ik vandaan kom. Ik blijf mensen wakker schudden. Al is het maar of een zaadje te planten. Het heeft mij zoveel gebracht en opgeleverd. Dat zou ik oprecht iedereen gunnen. Je dient het wel zelf te ondernemen. En daarin, als je de keuze maakt om je hart te volgen zul je mensen tegen gaan komen die je gaan begeleiden. De ene wat langer, de andere wat korter. Ze hebben het beste met je voor en willen niets liever dan jou gelukkig zien vanuit de binnenkant.

Nieuw avontuur in de magnifieke bergen
Ik vervolg mijn weg naar Salzburg. Hier blijf ik twee nachten om daarvandaan richting Gosau te gaan. Ik ga daar in vier dagen de King Dachstein TRAIL beleven. Een ontdekkingstocht van meer dan 115k en bijna 6k aan hoogtemeters. Stapje voor stapje ga ik letterlijk en figuur de hoogte in. In september wil ik mijn 1e TRAIL RUN marathon in de bergen beleven. Ik ben van de weg van de geleidelijkheid. Dit zorgt ervoor dat verandering duurzaam is. Kortom dit creëert transformatie. En dat zorgt voor verwondering, bewondering en leidt naar inspiratie. Zo probeer ik een positieve olievlek te verspreiden. Een hels karwei want de meeste mensen vinden het wel best zo. Ik blijf er tegen vechten. Als een strijder die wil laten zien hoe "wonderful" het leven kan zijn.

King Dachstein Trail (Oostenrijk) | MudSweatTrails