Explore THE KING DACHSTEIN TRAIL

Het is pinkstermaandag, de innerlijke wekker gaat vroeg af. Op reis volg ik niet al mijn “normale” rituelen. Is ook niet mogelijk, ik heb simpelweg niet alles bij de hand en vertik het om alles mee te nemen. Gewoon doen wat wel kan en effectief is. Ik doe het omdat het mij een vitaal gevoel geeft, vol geluk en er mede voor zorgt dat ik intense TRAILS kan beleven.

Na een licht ontbijtje pak ik mijn spullen in. Tijd voor de koude douche en vamos. Op weg naar het centrum. Ik heb zojuist de heen reis geregeld naar Gosau. Twee keer met de bus, ca. 2,5 uur in totaliteit. Ik vertrek rond 11.00. Mooi nog even tijd om door deze schone, authentieke en oude stad te walsen. Ik besluit nog wat extra energie in te tanken. Kortom nog een 2^e ontbijtje bij Afro Café. Ahh dit is zalig en brengt al weer een extra glimlach op mijn gezicht.

Afro Cafe | Afro Cafe

Organic food
Via de bio bakker, Joseph Brot, waar ik wat heilzame quiches, een zak dadel/bliss balls en een apple crumble meeneem, loop ik in een flinke pas door naar het bus en trein station. Het zonnetje straalt, ik ben klaar voor het eerste deel van de echte trip. Het openbaar vervoer lijkt  zeer goed geregeld te zijn. Binnen no time arriveer ik in Bad Ischl. Om daar kort te wachten op de bus naar mijn aankomstplek. Het is genieten zo op de passagiersstoel. Je komt langs de meest prachtige en heldere meren. De bergen worden zichtbaarder, imposanter en geven al wat frisse lucht af. Een hapje van mijn quiche brengt mij verder in een extase. Een minuut verder is die compleet in mijn buikje verdwenen. De rest van de tijd geniet ik van een aantal techo setjes. Tijd om de energie SKY HIGH te krijgen.

Joseph Brot vom Pheinsten - Home

In de middag zet ik mijn eerste stapjes in dit prachtige gebied. Een welkomstdrankje en tas met wat goodies staat te wachten. Inclusief toelichting over de TRAIL. Die had ik overigens al per mail binnen gehad, net zoals de gpx bestanden. Dit zijn, voor de leken onder ons, de route beschrijving(en) op je phone. Die kun je doorzetten naar je horloge. Een soort tom-tom zeg maar. Altijd handig als je ergens voor het eerst komt en niet zeker is hoe de signs te zien zijn.

What a view
Aangekomen in mijn ruime kamer voel ik mij gezegend. Een prachtig uitzicht vanuit de “valley” richting het rustieke berg massief. Het is direct tijd om de benen in te lopen. En te wennen aan de warmte. Want heet is het. Poe, echt peentjes zweten. Het is ook een mooi moment om te checken hoe het met mijn linker enkel is. Ik ging de vrijdag voor de TRAIL er flink door heen tijdens een oefen obstacle rondje in Hoenderloo. Misschien liep al ik ergens "on clouds". Het parcour wordt ook niet super bijgehouden. Anyway, ik struikelde. Het voelde niet oké. Zeker een half uur kon ik mijzelf voor mijn kop schieten. Ik heb nooit wat. En uitgerekend nu, voor allerlei EVENTS en avonturen gebeurt dit. De enkel is niet gebroken, dat weet ik zeker. Ik kan er op lopen, hij voelt wat blauw en broos aan. Tja behoorlijk verzwikt of uitgerekt, dat is zeker.

Het rondje maak ik niet af. Ik ga lekker een paar uur fietsen over de Veluwe. In de hoop dat de pijn afneemt. En die pijn neemt inderdaad af. De dagen erna heb ik flink wat stappen gezet. Niet hard gelopen. Maandag trek ik één van mijn vier paartjes running shoes aan. Ik ga er voor. Een korte route van zo’n 8 km naar de Gosausee. Daar aangekomen kijk ik mijn ogen uit. Wat een prachtig meer. De zon straalt erop, het lijkt wel een shot uit een natuurfilm. Van dit beetje inspanning heb ik direct trek gekregen in een ijsje. Heerlijk om even gewoon voor je uit te kijken en niets te doen. Na een kwartiertje word ik wat rusteloos. Ik heb zin in een tempo rondje langs het meer. Zo gezegd, zo gedaan. Alhoewel ik niet super snel vooruit kwam, voelde ook dit goed aan. Kijk zo bouw ik vertrouwen op. De enkel is echt nog wel verzwikt. Die pijn haal ik van binnen niet weg. Mentaal en energetisch kan ik er wel door heen. Een kleine beloning is op zijn plek. Ik zie namelijk nog een kioskje met ambachtelijk schepijs. Ah genieten. Ik weet nu al dat ik dagelijks heel veel calorieën ga verslinden tijdens de TRAIL. Dit uitzicht is adembenemend. Komt ook doordat het nog niet druk is. Op deze manier kan ik er extra van genieten.

A cold shower a day keeps the dokter away
Terug in het hotel is een ijskoude douche hemels. Tijd om even te rusten en eens te kijken het avond eten is. Een veelzijdig buffet staat mij te wachten. Genoeg salades, pasta’s, toetjes, brood en wat allemaal niet meer. Het is niet zo eenvoudig een keuze te maken. Ik probeer van alles. Het smaakt goed. Later in de kamer heb ik toch iets te veel achter mijn kiezen gestopt. Dat is een van de minpunten van gevoeligheid. Ik verteer het minder goed dan dat mijn ogen denken dat wat mogelijk is. Gelukkig helpen wat ademhaling en YOGA oefeningen om de irritatie wat te verminderen.

De dag erop is het tijd om te vlammen. Ik start vroeg aan het ontbijt. Ook hier keuze genoeg. Voor ieder wat wil(s). Ik heb geleerd van de avond ervoor. Liever iets te weinig en straks ergens bijtanken dan met een volle maag te gaan RUNNEN. Rond 08.30 ben ik er echt klaar voor. Mijn duffel is gepakt en wordt vervoerd naar mijn volgende bestemming. Mijn TRAIL vestje is “geladen” met water, wat energie gels, rain gear doordat er regen wordt verwacht en de usual stuff. Niet te zwaar. Precies goed. Lets explore the DACHSTEIN AREA!

First etappe naar Bad Aussee
Achter het hotel is het vertrekpunt. Enige tijd loop ik op asfalt op weg naar het mystieke bos. Bosrijke gebieden zijn zeker in de mist wat mysterieus. Alsof hier onverklaarbare dingen kunnen gebeuren. Ik zou er niet raar op staan te kijken als dat zo is. De eerste mijlen zijn relatief eenvoudig. Op een gegeven moment komt daar verandering is. Een pittige klim, gelijk goed om de boel is flink wakker te schudden. Ik ben hier niet om een rondje rondom de Veluwe(zoom) te doen. Het regent pijpenstelen. Echt overal ligt modder en ik ga daar met mijn super lichte TRAIL schoenen in en uit. Blub-blub. Echt het lijken wel klompenpaden, alleen dan zonder die lompe schoenen. Sommige stukken zijn te steil. Ik heb me voorgenomen om dan gewoon te gaan lopen. Of ja snel wandelen is het meer. Als er borden staan met hoeveel minuten/ uren het lopen is dan weet ik dat ik die tijd door 3 kan delen, als ik hike. Misschien is het soms wel een combinatie van hiken/ runnen. Ach wat maakt het ook uit. Ik kom altijd vooruit. Dat is het belangrijkste.

De snelheid is wel een dingetje, dat zit als een soort van negatieve gedachte in mijn hoofd. Ik hoop dat er snel uit te krijgen. Die prestatiemaatschappij is niet waar ik voor gemaakt ben. En daar wil ik ook niet inspirerend dan wel motiverend in zijn. Ik wil laten zien dat het anders kan. Meer met plezier, vreugde, gemak, rust in je zelf. "Practise what you preach". Kortom eerst zelf laten zien. Via Rossalm en de berg Plassen bereik ik een hoogte van zo’n 1.500 meter. Tijd om even op adem te komen. Het is altijd wennen aan hoogteverschillen.

Na een paar uur bikkelen ontdek ik de zoutmijn. Je passeert eerder al een aantal hutten. Opvallend veel hout wat gekapt is kom ik tegen. Ik zou ze als natuurlijke obstakel kunnen bestieren. Toch maar niet, de TRAIL duurt nog wat dagen. De mijn is het eerste moment dat ik echt weer mensen tegen kwam. Ik herken er een aantal van het hotel. Zij mij ook. Are you ok vroegen ze? Altijd mooi als ze iemand hardlopend voorbij zien komen met een outfit die meer bruin leek dan de originele blauwe kleur. Het hoort erbij. Ik vind het heerlijk om telkens verast te worden met veranderde weersomstandigheden. Je weet nooit helemaal wat je kunt verwachten. Je leert (jezelf) aanpassen. En gezien het risico, het liefst zo snel als mogelijk.

Paint and create
In Hallstatt neem ik een korte break. Ik merk op dat ik behoorlijk verkeerd ben gegaan. Tenminste ik zou pas 13 km er op dienen te hebben. Mijn horloge geeft bijna 20 k aan. Mooi he die TRAILS. Geen pad hetzelfde. Zigzaggend kwam ik hier overigens aan. Mooie route vanuit de zoutmijn waar je het meer aan de rechterkant ziet opkomen. Je loopt als ware naar het minuscule stadje toe. Om dan te zien dat je er al midden in loopt. Het blijft een mini stadje.

Het is er, logischer wijs wat toeristisch. Een paar prachtige kerken vallen op. Net zoals het straatje en de huizen die op elkaar gestapeld lijken te zijn. Het heeft iets schilderachtig. Ik zit me tijdens een koffie met een gebakje in te leven hoe dat voor kunstenaars hier zo zijn geweest. Een half uurtje later heb ik wel weer de geest te pakken. Oké mijn outfit voelt, ondanks een regenjas/broek kletsnat aan. Ik heb mijn vizier gericht op Bad Aussee. And off i GO.

Het 2^e gedeelte is qua kilometers een behoorlijk stuk. Het is alleen erg “flat”. Gewoon een kwestie van hardlopen en meters maken. Ik loop een tijdje langs een groot meer en nog langer langs de rivier de TRAUN. Het geluid van het water, het groen van de bossen, het rustieke van de bergen op de achtergrond kalmeert mijn geest. Heerlijk gevoel. Een mooie bijkomstigheid naast het avontuur wat ik beleef.

Een kleine 2,5 uur later heb ik Bad Aussee in het zicht. Voorbij het station ervaar ik nog een redelijk pittig klimmetje. Via een deel op asfalt, kom ik achter mijn accommodatie uit. Nog voor 15.00 heb ik het bereikt. Niet gek, als ik kijk dat ik geen 33 maar 40 km heb meegemaakt. Ach die kilometers maken hier geen klote uit. Het pittige zit vooral in hoogtemeters, de variatie en zeker de steile stukken. Die zal ik komende dagen meer en meer gaan beleven.

Aangekomen in mijn hotel beleef ik een fascinerend gesprek met een dame van de receptie die alles regelt. Een jonge vrouw uit Rusland die sinds mei hier werkt. We verschillen nogal als persoon al vind ik haar gedachtegang af en toe wel geestig. Een klein uur verder ben ik het filosoferen zat. En zij mij ook. Tijd om te douche en het stadje te gaan ontdekken.

Lederhosen, art en lekkere gebakjes
Bad Aussee is veelzijdig. Ik kom er al gelijk mensen tegen in de ouderwetse “lederhosen”. De vrouwen hebben ook de bekende pakjes aan. Niet verkeerd 😉 Het heeft wel wat. Ze blijven hier echt zichzelf. De winkelstraat kenmerkt veel ambachtelijke handcraft. Lekker met de handen werken. Creatief zijn en vanuit je intuïtie iets creëren. Via de art omgeving kom ik uit bij een heerlijke plek voor een flat white en een taartje. De flat white kennen ze niet. Ach dan ga ik voor een capucinnho. De taarten zijn overheerlijk. Ik heb er wel twee verdiend. En de capu is werkelijk zalig. Het leven is prachtig.  Ik hou ervan om mijzelf te verwennen. Vergis je niet, dat ik gedurende deze RUN alleen al zo’n 3.500 tot 4.000 calorieën ben kwijt geraakt. Een taartje (of 2) is dan wel het minst geringste wat ik extra mag nemen. Daarbij, ik hou van zoetigheid. Het gaat om de belevenis, iets ontdekken en meemaken.

Anna Plochl (cafe-annaplochl.at)

Energie gevers zijn fijn
Teruglopend naar mijn hotel voel ik mij prima. Het was een tamelijk makkelijk begin. De enkel voel ik zeker. Het is niet anders. Kwestie van knop om en door blijven gaan. Rust kan ik over een paar dagen wel nemen. Het avondeten is weer een buffet. Prima smaak. Ik word vergezeld door twee jeugd groepen. Ik hou er van. Fijne energie zit erin. De dame van de receptie denkt er anders over. Ze houdt eigenlijk niet echt van kinderen, althans het vreet energie. Hmm, dan had ze beter ergens anders kunnen werken dan een plaats waar jeugd en jongvolwassenen vaak zullen verblijven. Voor mij wel een eye opener. Want ik krijg energie van jeugd en jongvolwassenen. Zou daar mijn roeping in liggen?

Part two towards Stoderzinken
Other day, some routine. Wakker worden, stappenplan volgen, ontbijtje, aankleden, tas inpakken en verder voorbereiden op de dag van vandaag. Ik lees tijdens het eten de toelichting door. Rond 08.45 ben ik wederom klaar voor het nieuwe avontuur. Want ja, elke trail of etappe is weer een nieuwe belevenis. Ik zou echt over elke dag al pagina’s vol kunnen schrijven.

Het eerste stuk is weer behoorlijk vlak. Ik passeer al gauw de Odensee. Wat een prachtige ligging heeft dit. Het is nog geen tien uur en het lijkt er uitgestorven. Je zou hier, bij een hut de meest fantastische lokale gerechten kunnen krijgen. Ze gaan pas in de middag echt open. Gelukkig kan ik wel een koffie krijgen met een lokale lekkernij. Buiten waar ik uitkijk op het meer geniet ik. Korte pit stop en we gaan vrolijk verder.

Kohlröserlhütte | Genuss Gasthaus mit ehrlicher Küche am Ödensee (genussamsee.com)

De route is goed te doen, maar zeker niet licht over te denken  Grasvelden met enorme rotspartijen, verschillende soorten bossen met grind en steen, ik kom het allemaal tegen. Ik maak wel hoogtemeters en bereik op een gegeven moment de 1.700 meter. Alleen er is niets open tijdens dit gedeelte. Uren, minuten, seconden gaan voorbij. Mijn maag knort van “give me some healthy food”. I Need IT.

Geniet van het uitzicht en meet Bob from Holland
In de namiddag ontdek ik de Brunnerhutte. Ook hier is weinig leven te bekennen. Een extra energie gelletje gaat er wel in. Tijd voor een zeer pittige klim. Klimmen na zo’n 2100 meter hoogte. Behoorlijk steil dus dit stuk ga ik (snel) hikend continueren. Daar aangekomen geniet ik van een werkelijk waar schitterend uitzicht over het vallei. Gek genoeg zijn hier wel aardig wat mensen bij één verzameld. Waaronder een filmploeg. Een aantal gele reddingshelikopters gieren voorbij. Gelukkig hoeven ze niemand te redden. Het hoort allemaal bij de “act”.  Hier neem ik een korte break en toon wat dankbaarheid voor deze prachtige setting. Een paadje verder en ik kom aan bij mijn volgende accommodatie. Ik zou een klein kerkje dienen te passeren. Hmm die zie ik niet. Ach eerst even bijkomen, wat eten en drinken en rusten. Het is een stralende dag, dus genoeg tijd om in de avond nog even te gaan koekeloeren.

Bij aankomst in het hotel hoor ik een Nederlandse stem. Een vrolijke man komt mij tegemoet. Zijn naam is Bob en heeft dit vorig jaar gekocht. Hij komt uit de provincie Drenthe. En heeft met zijn gezin het roer behoorlijk omgegooid. Eerlijk is eerlijk, ze zitten behoorlijk hoog op een pracht locatie. Ik vind zijn energie aanstekelijk. Wat een positieve vent. Na een frisje en liter water zoek ik mijn kamer op. Eentje met uitzicht op de Vallei. Dit is toch genieten mensen.

Uurtje gerust te hebben met daar tussenin een warme en lekkere douche besluit ik om te gaan eten. Het is nog rustig in het restaurant. Ik ben er vroeg bij merkte Bob al op. Hij vond dat ik er nog zo fris uitzag na z’n lange TRAIL. Tja gewoon een kwestie van trainen en doen. Ik leef er ook voor. Wat niet wil zeggen dat ik niet geniet. Dit keer begin ik met een lokaal gerecht. Een soort van kaas soepje. Nooit eerder gehad en erg smaakvol. Laat ik gewoon is gek doen en een keer een schnitzel nemen met wat frietjes. Ik kan me niet meer herinneren dit gegeten te hebben. Een ijsje complementeert dit feest maaltijdje. Het kan niet altijd super heilzaam en licht zijn. In de bergen dienen je aan te passen wat er is. Wel heb ik het gevoel nog even een korte hike te maken om het kerkje te ontdekken. Het is inderdaad makkelijk te vinden. Zoek je een ZEN moment, die ga je hier 100% aantreffen.

Ramsau, Dachstein Sudwand Here I Come
De ene dag is de andere dag niet. Ik word wakker en het is fris. Het uitzicht is weg. Gistermiddag werd ik al gebeld door de lokale agent. De normale route voor vandaag is niet veilig genoeg om te beleven. Het regent al dagen, er ligt nog f*cking veel sneeuw en de voorspellingen worden er niet beter op. Het is wat het is. Wat is er wel mogelijk? Ik krijg twee andere routes doorgestuurd. Een bad weather route en een very bad weather route. Ah dat klinkt hoopgevend. Ik voel me redelijk oké, de regen valt me nog enigszins mee dus ik ga voor de bad weather route.

Bij het ontbijt ontmoet ik een jong Duits meisje van 19. Zij is bezig met een hike tocht door het gebied. Toch stoer op zo’n jonge leeftijd en geheel in haar eentje. Ik krijg er direct waardering voor. Het blijkt een super wijs meisje te zijn. Met allerlei mooie, verhelderende en zeer wijze uitspraken. Ik hou van zulke mensen. Al komt dit ook, doordat ik iets van mijzelf terugzie in haar. Ze is 19 maar lijkt wel eeuwen oud te zijn. Haar energie, haar enthousiasme, het doet me goed om een soul mate te treffen.

Onbewust helpen we elkaar door een mindere periode heen. Want na afloop van het ontbijt waar we meer elkaar mentaal en energetisch hebben ondersteund dan gegeten te hebben voor de komende trip nemen we afscheid van elkaar. Ze wil een selfie met me maken en zegt dat ze constant dit soort mensen als ik aantrek. Ik lach, ik zwijg en denk. Tja dit heb ik dus ook. Dezelfde ziel in een andere vermomming. Tja zeg het maar?

Een mars als het echt nodig blijkt te zijn
Van Bob krijg ik een extra snack mee. Geen makkelijke tocht herinnert die mij eraan. Er zijn genoeg mensen die nu de taxi pakken. Ja het zal allemaal wel. Ik ben van het ondernemen. Ik doe en later zie ik wel of het goed uitpakte. Bob snapt me wel. Hij heeft hetzelfde gedaan om dit avontuur, hier aan te gaan. Met nul komma nul horeca ervaring en toch een groot hotel/ restaurant runnen. In de komende periode tot aan het einde van het jaar is het hier rete druk. Hij krijgt hulp van familie, vrienden en andere Nederlanders. Ik geniet van zulke verhalen. Wat een held. En weet je, het is allemaal nog niet perfect. Dat hoeft ook niet. Hij doet het gewoon en ik zeker dat hij en de andere er één groot succes van ga maken. En max 5 jaar zei tie. Dan is het tijd voor een nieuwe uitdaging. Machtig mooi zulke figuren. Mijn zegen heb je.

Deze etappe bleek zwaar te zijn. Al start de route door lekker te dalen richting de Brunnerhutte. Even het hoofdje leeg maken. Ik kom wederom uren niemand tegen. Deze variant brengt me weliswaar niet bij de allerhoogste delen. De plekken waar het meeste sneeuw nog ligt. Toch loop ik er geregeld in. Ik heb geen spikes bij me. Dus ja gewoon doen met wat ik wel bij me heb. Het geeft ook een enorme kick om zo hoog, in je uppie, met een erg fris windje, druppels regen die over mijn koppie naar beneden stromen, via enorme rots(wanden) en kliffen dit avontuur te beleven. Stapje voor stapje is mijn motto.

Goed voorbeeld doet volgen
Het helpt dat ik ergens een gezin tegenkom met twee jonge kinderen. Als zij het kunnen, dan kan ik het ook. Ze kijken me wat vreemd aan. Zij zijn helemaal volgepakt, van die zware bergschoenen aan, mutsen op. Ik kies ervoor om licht te bewegen. Ik heb aan wat noodzakelijk is. Ik voel me goed en zeker. Af en toe bekruipt me het gevoel dat ik het wel in mijn eentje onderneem. Een klein foutje kan fataal zijn. Gelijk breng ik mijn aandacht terug in het hier en nu. Weet je al die ZEN masters hebben ergens wel gelijk. Alleen zou het niet veel makkelijker zijn als we gewoon minimaal één keer per jaar zo’n avontuur beleven. Je leert het door het te doen. Niet door alles te weten en vervolgens de slimme Harry te gaan uithangen naar een ander.

Na enkele uren bereik ik de Guttenberghaus. Niet verwonderlijk, het lijkt in deze periode nog een spookhuis te zijn. Ik zie de borden met Edelgries. Dat zou normaal mijn hoogste punt zijn geweest. Tegen de 2.500 meter aan. Vermoedelijk had ik er ook niets aan gehad, het zicht was beperkt daarboven. Helaas, stopt de meter dit keer bij zo’n 2.300 meter. Ach ik ben heel erg blij dat ik het heelhuids heb beleefd. Vanaf nu is het een stuk dalen en daarna zie ik wel weer verder.

Enige tijd later kom ik een (on)bemande hut tegen. Ik weet het niet zeker. Ik heb genoten van de slingerpaden naar beneden. Focus houden bleef belangrijk. Grote delen konden echt alleen hikend worden ondernomen. Ik hoefde maar een beetje aan te zetten voor hardlopen en ik donderde op mijn bek. Overal gladde kiezelstenen, puin, stukjes ijsvorming. Nee dit zijn de plekken waar als je te veel risico neemt, je de gevolgen mogelijkerwijs ook (een keer) kunt verwachten. Ik hou van risico, altijd op basis van mijn gevoel. Dit zachte stemmetje zegt mij wat ik kan doen. Ik luister daar steeds beter na. En dat heeft me geen windeieren gelegd. Nu ben ik blij dat ik een man volgde naar deze bemande hut. Hij leek zeker van zichzelf te zijn.

Bewust zijn hoe mensen hier leven
Daar aangekomen trof ik een donkere setting aan. Heel knus, klein beetje licht maar welkom en toch gezellig. Het blijkt een hut te zijn zonder de werking van elektriciteit. Zo lieftallig familiebedrijf waar iedereen meehelpt. Jong en oud. Ah dat is toch wonderlijk. Back to old times. Ik lees het verhaal van de hut en neem mijn tijd. Tijd om te vertragen, te landen en te genieten. Gewoon ZIJN. Ik neem een heerlijk eigen gemaakt koude thee met cranberries, de meeste zuivere koffie je je maar kunt wensen en een zoet broodje/ gebakje met soort van roomboter en jam erin. Geen idee wat het was, hoe het heette. Het was VERUKKELIJK. And lets face it, dit pareltje had ik nooit ontdekt als ik de gewone route had voltooid. Zo zie je maar, er is altijd iets positiefs te ontdekken, zelfs in zogenaamde nadelige of minder leuke situaties.

Na de break is het tijd om verder af te dalen. Dit gedeelte is relatief makkelijk. Ik kan normaal hardlopen en ja op deze manier ben ik zo 7-8 km verder. Ik kom langs het plekje Ramsau. Bekend van de nordic skiing entourage. En op een bepaald moment is het weer tijd om flink te klimmen. Via een glibberig bospad, met een één werkende stick. De ander heeft de strijd verloren hoog in de woeste bergen. Ik bleef ergens hangen, zette mijn volle gewicht erop. Tja daar zijn ze ook niet vol gemaakt. Helaas pindakaas. Dat kan gebeuren. En weer door dacht ik. De weg omhoog is niet zo makkelijk. De tocht door de sneeuw heeft zijn tol geëist. Ik besluit om rustig naar boven te hiken. Ik heb niets te bewijzen zei dat wijze Duitse meisje al tegen me. Dat hoor ik nu te vaak. Ik was inderdaad heel erg van het presteren en steeds meer, meer, meer. Ik werd er niet gelukkig was. Er vind nu een shift plaats van iets bereiken naar iets beleven. Eerlijkheidshalve voelt dat enorm goed aan. Ik hoef inderdaad niets te bewijzen. Ik mag gewoon mijzelf zijn. Met alles erop en eraan.

Roadblock
Het laatste stuk heb ik de geest weer te pakken. Lekker nog een mooi stuk door de bergen slenteren en gas geven. De natuur denkt daar anders over. In de verte hoor ik al koeien loeien. En ja op het moment dat ik er aan kom, besluiten ze allen op het zelfde pad te gaan volgen. Weet je, misschien is het wederom het zoveelste signaal. Gerwin, doe ook eens rustig aan. Hoog in de energie zitten is normaal voor mij. Daar hoort, voor het evenwicht ook periodes bij waar ik heel rustig aan doe. Bijna slowmotion. Ik begin het steeds beter te begrijpen. Want de signalen komen nu in rap tempo en in verschillende hoedanigheden naar me toe.

Rond vieren heb ik het hotel aan de voet van de gletsjer behaald. De gondola/ cable car staan klaar om normaal gesproken de mensen naar boven te brengen. Gezien het hondenweer staat er helemaal niemand. Voor mij tijd om in te checken. Mijn duffel staat zoals altijd weer op me te wachten. Het is allemaal super goed geregeld. Er valt hier weinig te beleven. Dus ik schrijf een insta post en neem wat lekkers. Ook hier weer een lokaal gemaakt gebakje met een groene thee en wat fris. Het begint eentonig te worden he? Ja een fijn leven is in mijn beleving een heel eenvoudig leven. Zou daar de sleutel naar gelukzalig en verlichting liggen?

In dit hotel ben ik niet de enige. Een groep stoere bergbeklimmers is er ook. Althans zo voelt dat. Ik kijk altijd een beetje op naar zulke gasten. Geen idee waarom. Het zijn ook mensen van vlees en bloed. Tenminste dat denk ik, al zijn ze echt 100% feareless  door verticaal omhoog te gaan. Het fascineert me enerzijds enorm. Ik zou het zelfde wel willen. Aan de andere kant blokkeert er nog iets. Misschien is tijd om een gesprekje met een van hen aan te gaan. Het is nu tijd om te gaan avond eten. Ik kan kiezen uit verschillende menu’s. Ik kies voor een hartig soepje, een vega risotto gerecht en een gebakje. Het smaakt ook hier erg goed.

Returning back to Gosau
Het is vrijdagochtend. Ik heb heerlijk geslapen en vol energie om terug te gaan naar Gosau. Ik ben blij dat ik mijn linker voetje na vandaag rust kan geven. Ik zet altijd door. Gekscherend zeg ik tegen mijzelf dat ik de TRAIL zelfs op één been kan beleven. Ik krijg wat van mijn branie terug. Rond half 8 mag ik aanschuiven voor het ontbijt. Het zal je niet verbazen dat het in buffet vorm is. Iets minder keuze als voorheen maar nog zeker meer dan genoeg om met een volle tank op pad te gaan. De groep “dachstein” climbers zit er weer. Ze zien er minder energiek uit. Hoe zou dat komen?  Ik geef toe, het uitzicht is shit. Ik hoop dat ze tot het weekend kunnen blijven. Vandaag wat oefenen en zaterdag omhoog.

Dit vermoeden wordt werkelijkheid als ik twee van die lui kort spreek. Ze zijn toch wat angstig. Grappig om dat te zien. Ze lijken dus in eerste instantie heel “tough” maar als het er op aan kom blijkt er, in ieder geval bij deze twee wat onzekerheid te zijn. Ik vertel dat ik de DACHSTEIN TRAIL beleef. Ik wandel, ren, klauter de bergen op en af. Ze vinden het helemaal stoer en wat een uithoudingsvermogen. Ik begrijp er niets van. Wat is er nou stoer aan? Uithoudingsvermogen voor een paar dagen rennen?

Levensles
Laat ik nu hetzelfde gedrag zien als zij. Je vindt kennelijk altijd de belevenissen van een ander meer memorabel dan van je zelf. Mooie les weer. Want weet je of je nou liever hike, klimt, runt of combinaties ervan. Het is allemaal oké. Je bent lekker in beweging. Maak gebruik van onze prachtige natuur. Je kalmeert je geest en hebt focus. Je geniet van de meest fantastische (lokale) gerechten, gerund door familiebedrijven met een enorme passie. En zo kan ik wel doorgaan. Het universum kan alleen maar dankbaar zijn dat je dit onderneemt. En daarmee andere inspireert om uit je comfort zone te komen.

Oké genoeg diepgang. Tijd om het laatste stuk te gaan meemaken. Een route die mij in begin wat hoofdpijn bezorgt. De gpx geeft een stuk aan door het bos op een zo ongeveer verticale wijze. Naja zo voelt het. Ik zou veel makkelijker het normale pad kunnen pakken. Soms weet ik het gewoon niet. Ik zit met mijn hoofd in de “barkley” sfeer en ga gewoon klauterend naar beneden. Door de struiken, door modderpoelen en ja het voelt wel lekker als ik beneden sta. Dit trucje herhaal ik nog een paar keer deze dag. Ik kies vaak voor de minst makkelijke optie. Degene die de meeste uitdaging geeft. Waar ik het gevoel heb echt te leven.

Wist je dat leven het meervoud van lef is? Op zulke momenten ben ik volledig in het heden. Dat is een mooie ontwikkeling. Want ik heb 3,5 dag af en toe last gehad van een vervelend stemmetje. Als ik dan een stuk wandelde kwam die tevoorschijn. Joh moet je niet gaan hardlopen? Op deze manier kom je nooit terug. Wat zouden als die andere trail runners wel niet van je denken als ze horen dat je stukken wandelt?

Ik vraag me dan af of ik de enige ben die dit ervaart? Of zijn er meer mensen maar durven ze het niet te zeggen. Uit angst dat men raar gevonden wordt. Nou ik voel me heel vaak erg gelukkig. Dit wilt niet zeggen dat mijn ego/mind uitgespeeld is. Misschien waren het wat laatste stuiptrekkingen.

WOW een mountain guide
In de Hofpurghut maak ik een korte stop. Ik had verwacht hier sneller te zijn. Ach het is rond 12.00. Ik besluit om wat lekkers te nemen. Een groepje mannen en vrouwen zit er ook. Ze horen dat ik Nederlands ben. Enkele van hun ook. Het blijkt een berg gids te zijn met een groepje die hij begeleidt. Vol verwondering en bewondering kijk ik naar hem. Het is geen geheim dat ik mijzelf in de toekomst hetzelfde zie doen. Dat hoort gewoon bij mij. Ik vind het heerlijk om mensen te “guiden”, te inspireren en vooral te motiveren om alles uit zichzelf te halen. Niet om te presteren, wel om je ware essentie te vinden. Hij vindt het stoer dat ik zo in mijn uppie deze tocht beleef. Ja eerst zoveel mogelijk, verschillende soorten TRAILS beleven reageer ik. Zo word ik zekerder en bouw ik vertrouwen op. En niet geheel onbelangrijk, ik ga meer op mijn intuïtie af en leer te nog meer vertrouwen op mijn lichaam en gevoel. Op een gegeven moment ben ik uitgeleerd en kan ik andere, net als jij andere daarin meenemen. Hij stemt in, zo is het jongeman, lijkt die te zeggen. Al ben je nooit uitgeleerd. En dat weet ik maar al te goed.

De zwarte koffie, een of ander soepje en een ouderwetse Frankfurter worst ben ik weer het mannetje. Mijn enkel heeft het zwaarder. Ik ga er af en toe doorheen. Het voelt niet super goed meer aan. Opgeven is geen optie. Ik ben zover gekomen met 1,5 been. Dit laatste deel ga ik volbrengen. Dan maar afzien. In dit laatste stuk, waar ik vooral aan het klauteren ben en heel goed dien op te letten bij afdalingen gebeurt er op het laatste “hoge” punt iets merkwaardigs.

Op dat ene moment werd ik licht. Alsof alle shit uit mijn lichaam verdween. Die ene negatieve dachten over niet goed genoeg zijn verdween als de Noorderzon. Ik dacht terug aan al die wijze teksten van dat Duitse meisje. Ze leek wel een boodschapper, een mede guide als ik. Ze gaf me een zetje waar ik behoefte aan had. Want op dat moment ging ik ergens zitten. Ik werd rustiger en rustiger. Opeens was er niets. En nu enkele dagen later is er nog steeds niets. Mijn ego/mind gaf het eindelijk op. Waarom? Je MIND/EGO verliest de strijd als je "gewoon" niet reageert. Je kunt ook een nieuwe affirmatie bedenken, vanuit een groeiende mindset. Het klinkt oh zo makkelijk en is in de praktijk oh zo ontzettend moeilijk. 

De laatste mijlen kon ik Gosau voor mijn gevoel al zien liggen. Ik liep ten westen, via een groot bosgebied terug. Van rennen was weinig meer over. Het kon ook niet, alle paadjes waren zo spiegelglad. Ik hoefde maar aan te zeten en viel direct op mijn bek. De schattige kerkjes kwamen in het zicht. Ik zag vervolgens het hotel al liggen. Ahh bijna heb ik deze TRAIL nu echt afgerond. Nog ruim voor zessen kwam ik binnen. Het was goed zo.

DANKBAAR voor alle lessen
Ik heb ontzettende mooie, verdrietige en intense momenten hierin beleefd. Een ontdekkingstocht naar diepere delen van mijzelf. En dat in zo’n 140k met daarin +7.000 hoogtemeters. Verdeeld over 4 dagen. Ik zeg BASTA er mee voor vandaag. Tijd om mijzelf op te frissen, te genieten van een welverdiend lokaal biertje, een zak mierzoete winegums achterover te slaan, vervolgens een twix waar het chocolade over mijn vingers smelt en de vermoeide benen te pakken naar het buffet.

Vol trots en met een big smile neem ik een hapje van een bowl vol met groente. Heerlijk. Even helemaal klaar met die paadjes. De toerist uithangen heeft ook zo'n voordelen. Lekker op het gemak en tijd genoeg om na te genieten van een werkelijke geweldige TRAIL.

DANK JE WEL.